Του Θωμά Τσαλαπάτη«Λευκό χιόνι»«Αγγέλοι Αγγέλοι
στον ουρανό
Ο ένας ντυμένος
αξιωματικός
Ο άλλος μάγειρος
Κι οι υπόλοιποι το ρίχνουν στο τραγούδι
Φιλόκαλε αξιωματικέ
του ουρανού
Ύστερ’
απ’ τα Χριστούγεννα
Άνοιξη τρυφερή θα σου φέρει
Ήλιο λαμπρό
Να σε παρασημοφορήσει
Ήλιο λαμπρό
Ο μάγειρας ξεπουπουλιάζει μια πάπια
Αχ πέφτει το χιόνι
Χιόνι χιόνι πια
Και δεν έχω την αγάπη μου αγκαλιά»
(Γκ. Απολλιναίρ,Ποιήματα,μτφ. Ν. Σπάνιας, Γνώση)Το χιόνι είναι σιωπή συν πτώση. Όλα αυτά ειπωμένα ως λευκό. Η πτώση. Από τις πρώτες νιφάδες το χιόνι προσπαθεί να σε πείσει πως δεν έχει καμία σχέση με τη βροχή. Δεν τρίζει, δεν κυλά, δεν προσπαθεί να σε ταρακουνήσει με αστραπές και βροντές. Μόνο φυτεύει τη σιωπή στην απότομη κίνησή του, πέφτει χωρίς να ξαφνιάζει, χωρίς να τρομοκρατεί. Όσο το χιόνι δυναμώνει τόσο η σιωπή αυξάνεται. Όσο πιο έντονη είναι η πτώση του, τόσο μεγαλώνει η αντίθεση κίνησης και σιωπής, τόσο πιο έντονο γίνεται το γεγονός πως όλο αυτό το βάρος πέφτει χωρίς την παραμικρή συνοδεία ήχου. Σαν να καταρρέει εύθυμα ένας κόσμος φτιαγμένος από αέρα. Και η σιωπή γίνεται ακόμα πιο έντονη από την ακινησία που το χιόνι επιβάλει. Απ’ όλη αυτή την παύση που απλώνεται σε όλο το τοπίο. Ολόκληρες εκτάσεις άδειες από δραστηριότητα, με τους ανθρώπους μακριά προφυλαγμένους, τα αδέσποτα να ψάχνουν να κρυφτούν, τον ρυθμό να διακόπτεται ανοίγοντας δρόμο στη σιωπή. Γιατί το χιόνι είναι παύση συν κίνηση.
Ως άπλωμαΑκόμα και πεσμένο στέκει χωρίς απαιτήσεις. Στοιχισμένο και ευθύγραμμο, αγαπώντας σταθερά τη γεωμετρία, τακτοποιημένο στην τυχαία του διάταξη, ειπωμένο ως στρώση και ως άπλωμα. Και πάντοτε σιωπηλά, περιμένοντας τα παχιά βήματα να το τρυπήσουν, να κολλήσουν μέσα του σαν βίαιες εξορύξεις, ως οριζόντιες διαδρομές που επιμερίζονται σε κάθετα σημεία.
Χωρίς βιασύνες, χωρίς αναβολές, με εκείνη τη διάρκεια που απλώνεται στον χώρο κάνοντας το κάθε τι ενιαίο. Εδώ δεν υπάρχει υψόμετρο. Κάθε τι στέκει στο ίδιο ύψος εντός του λευκού. Σκεπές και πεζούλια, δρόμοι και δέντρα. Εντός του χιονιού υπάρχει μοναχά βάθος. Και έτσι χιονισμένα όλα μοιάζουν να κατοικούν εντός του. Σαν να τα χωνεύει ο χρόνος, σαν να τα εκκολάπτει η διάρκεια. Όπως η σιωπή εγκυμονεί τον ήχο.
Βάθος και μια ενότητα ντυμένη στο λευκό, φέρνοντας περιστασιακά τις μορφές κοντά, σαν να μαρτυρεί μια ενότητα που χάθηκε μέσα στον ρυθμό και μέσα στην κίνηση. Το χιόνι έχει την ενότητα της απώλειας, την ισότητα το κοινού πεπρωμένου. Είναι μια εξίσωση των μορφών με θέα μονίμως το τίποτα. Γιατί το λευκό είναι μαζί σιωπή μαζί και άδειο. Το χιόνι λευκαίνει δίχως να σβήνει και ταυτόχρονα μας μαρτυρά πως θα έμοιαζε το κενό αν ήταν κατοικίσιμο.
Βαμβάκι συν κρύοΑπό μακριά δύσκολα μπορείς να μαντέψεις την υφή του, μια και το ίδιο σε παραπέμπει διαρκώς σε κάτι μαλακό, κάτι που συνηγορείς στο να σε περιέχει. Μαλλί, βαμβακερή επιφάνεια, εσωτερικό μαξιλαριού. Το χιόνι είναι πρόβατο μείον το βέλασμα. Ή σαν κάποιος να μαδάει φτερά αγγέλων ψηλά στον ουρανό. Το χιόνι είναι βαμβάκι συν κρύο.
Το χιόνι είναι το κρύο ως αντικείμενο, το κρυώνω ως ουσιαστικό. Ως μια κοινή μοιρασιά της θερμοκρασίας απλωμένη σε τεμάχια. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς προθέσεις. Πέφτει και πέφτει, κοίτα το δυναμώνει. Και ενώ το κοιτάς απ το παράθυρο δεν ξέρει αν είναι τελικά ένα ατέλειωτο λευκό που κατεβαίνει απότομα από τον ουρανό πάνω σε μια γνωστή επιφάνεια, ή ένας κόσμος αποσπασματικός που ανεβαίνει απότομα με φόντο μια λευκή επιφάνεια. Γιατί το κρύο είναι πάντοτε απλά το κρύο. Μα το χιόνι είναι ρινίσματα θανάτου.
http://tsalapatis.blogspot.com/