Ακούω τακτικά το τελευταίο διάστημα να λέγεται ότι «η δουλειά γίνεται στους δρόμους και όχι στους διαδρόμους». Μεγάλωσα «στους δρόμους» ως επαγγελματίας, ο οποίος με τη δουλειά μου ζω την οικογένεια μου και μεγαλώνω τα παιδιά μου.
Εκεί γνώρισα τους ανθρώπους: όταν παλαιότερα μάθαινα την τέχνη μου, και σήμερα όταν προσπαθώ να καταλάβω τι έχει στο μυαλό του ο καθένας που μπαίνει στο μαγαζί μου. Στους δρόμους γνώρισα και προσπάθησα να αντιμετωπίσω αυτόν που ήθελε να με εξαπατήσει, νικήθηκα από εκείνον που είχε κάνει στο πεζοδρόμιο περισσότερα χιλιόμετρα από μένα, συνεταιρίστηκα με αυτόν που είδα στα μάτια του την αγνότητα που βγαίνει από τον κόπο που καταβάλλει καθημερινά. Στο μαγαζί μου μπήκαν άνθρωποι που είχαν δανειστεί για να αγοράσουν βέρες για τον αρραβώνα της κόρης τους, ανθρώπους που ήρθαν, ντροπαλά, να τους ζυγίσω τα βραχιόλια της γιαγιάς τους για να μην τους κλέψει ο κάθε Ριχάρδος που θα πήγαιναν μετά από μένα να τα σκοτώσουν για να καταφέρουν να πληρώσουν τη ΔΕΗ και να βγάλουν τον υπόλοιπο μήνα, τον άνθρωπο που μου είπε ότι το δακτυλίδι που παζάρευε ήταν για την γυναίκα του, αλλά εγώ καταλάβαινα ότι είχε βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για την περιστασιακή φίλη του.
Στους δρόμους ήρθα σε επαφή με την αριστερά όταν, μικρός ακόμα, συνειδητοποίησα ότι ο δικός μου πλούτος και η δική μου ευτυχία δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τα δικά μου χρήματα, αλλά περισσότερο από το να μην υπάρχουν γύρω μου φτωχοί και δυστυχισμένοι άνθρωποι. Αριστερά για μένα δεν είναι να είμαι εγώ πλούσιος, είναι να μην κοιμούνται άνθρωποι πεινασμένοι, να μπορούν να πάνε όλα τα παιδιά στο σχολείο, να βρίσκουν γιατρό όλοι οι άρρωστοι. Αριστερά είναι η υποστήριξη του δικαιώματος κάθε ανθρώπου που θέλει να είναι αυτό που πραγματικά είναι. Να μην προσπαθεί να αλλάξει τον εαυτό του προκειμένου να ικανοποιήσει αυτούς που καθορίζουν τα πρότυπα.
Πιστοί σε ό,τι μας έφερε εδώΣτους «διαδρόμους», άρχισα να κινούμαι πριν μερικούς μήνες, όταν οι συμπολίτες μου με εμπιστεύτηκαν και μου ανέθεσαν να τους εκπροσωπώ στο Συμβούλιο της Περιφέρειας Αττικής. Στο κτήριο της Μεσογείων, όπου γίνονται οι συνεδριάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου, αυτούς τους διαδρόμους εννοώ και κανέναν άλλο, είδα μαζεμένα όλα όσα είχα γνωρίσει στη ζωή μου κι ακόμα περισσότερα. Εδώ μέσα εκπροσωπούνται, σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό, όλα τα ρεύματα και οι χαρακτήρες των ανθρώπων που δρουν «στο πεζοδρόμιο».
Χρέος δικό μου και των συντρόφων που μαζί δουλεύουμε είναι να μείνουμε πιστοί σε ό,τι μας έφερε μέχρι εδώ, να συνεχίσουμε να υπηρετούμε τα ιδανικά της αριστεράς, αλλά ταυτόχρονα να αφουγκραστούμε και να αναδείξουμε όλα τα στοιχεία που συνθέτουν μια κοινωνία, όπου κι αν αυτή εκπροσωπείται. Τότε και μόνο τότε θα συστρατευτούν και άλλοι μαζί μας. Μαζί, συναποφασίζοντας και συνεργαζόμενοι, να ξεπεράσουμε τις στενοκεφαλιές, τα καπελώματα και την αναποτελεσματικότητα αδύναμων μελών μας και να αναδείξουμε τα θετικά στοιχεία μας, προκειμένου να οικοδομήσουμε μια κοινωνία βιώσιμη πρώτα απ’ όλα για εμάς τους ίδιους.
Το κόμμα στο χώρο μαςΕμείς οι ίδιοι πρέπει να επιθυμούμε αυτό που λέμε στους άλλους ότι θέλουμε να φτιάξουμε. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αναδείξουμε τη δουλειά μας και να μην επαναλάβουμε λάθη, όπως αυτά που έγιναν στην Περιφέρεια Αττικής, όπου ακόμα και σήμερα μαθαίνω για επιτεύγματα που κατάφερε, την περασμένη περίοδο, η «Δύναμη Ζωής» της Ρένας Δούρου, τα οποία λόγω ελλείψεων και προβληματικών σχέσεων με τα μέσα ενημέρωσης, δεν έγιναν γνωστά στο ευρύ κοινό ή άλλα έργα που δεν έγιναν γνωστά εξαιτίας της αναποτελεσματικής κοινοποίηση τους από τις τοπικές οργανώσεις
Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αποφασίσουμε ότι ο αντίπαλος βρίσκεται απέναντι μας και όχι μεταξύ μας. Εμείς και οι νέοι σύντροφοί μας, πρέπει να γίνουμε «το κόμμα στο χώρο μας», όποιο κι αν είναι αυτό, όπου κι αν βρίσκεται είτε στο πεζοδρόμιο είτε στους διαδρόμους. Εμείς πρέπει να είμαστε «ο ΣΥΡΙΖΑ» και να μην επιτρέψουμε ποτέ και σε κανέναν να μας καταστίσει μέλη – οπαδούς και χειροκροτητές της κάθε ηγεσίας του.
ΣυνδιαμόρφωσηΗ ζωή μου στο πεζοδρόμιο με έμαθε ότι τα λάθη που έκανα, ποτέ δεν κατάφερα να τα αντιμετωπίσω με σπασμωδικές ενέργειες. Έπιανα το νήμα απ’ την αρχή και παράλληλα με την καθημερινή δουλειά μου, για να συντηρηθώ, δημιουργούσα τις προϋποθέσεις εκείνες που δεν θα με ανάγκασαν και στο μέλλον να πάρω βιαστικές αποφάσεις, να εμπιστευτώ ανθρώπους που το όνομα τους στην πιάτσα δεν ήταν το καλύτερο.
Η ζωή μου στους διαδρόμους με διδάσκει ότι χωρίς την ενεργή συμμετοχή όλων μ��ς, καμία απόφαση δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Ακόμα κι αν γίνει αυτό όμως δεν θα μακροημερεύσει, διότι όπου και όποτε οι πολίτες ανέθεσαν σε κάποια πεφωτισμένη ηγεσία τις τύχες τους, αυτό που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν ένα μηχανισμό που αργά ή γρήγορα έγινε αυταρχικός. Όταν τα μέλη ενός κόμματος δεν έχουν ενεργό ρόλο στη συνδιαμόρφωση των αποφάσεων για να μείνουν στις τάξεις του, θα πρέπει να έχουν οφέλη. Ποια; Το ρουσφέτι ή τη συμμετοχή στα κέρδη.
Αυτό το μαθαίνει και ο πιο κακός μαθητής είτε μορφώνεται στο πεζοδρόμιο είτε στους διαδρόμους. Πόσο μάλλον όταν έχει περάσει και από τα δύο και κουβαλάει στα μπαγάζια του όλες τις αξίες της Αριστεράς.
Κώστας Βίτσας, περιφερειακόςσύμβουλος Αττικής με τη «Δύναμη Ζωής»