Του Θωμά ΤσαλαπάτηΗ έκταση των πυρκαγιών στην Αυστραλία κατήργησε τη θερινή ταύτιση ζέστης και φωτιάς για όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Η συνήθειά μας να κοιτούμε τις καλοκαιρινές ειδήσεις μαθαίνοντας νεότερα για τον κόσμο και μαζί τον κόσμο μας να καίγεται κάθε καλοκαίρι τοποθετείται πια σε μια διαρκή και μόνιμη συνθήκη. Ο φλεγόμενος πλανήτης διασχίζει τις εκτάσεις του διαστήματος και η φωτιά γίνεται ο άξονάς του. Χωρίς παύση, οι φλόγες είναι απλώς μεταναστευτικές. Επιλέγουν τον κόσμο που θα καταστρέψουνε καλύτερα ορίζοντας την συνέχειά τους. Η είδηση της πυρκαγιάς είναι μια μόνιμη είδηση, το μόνο που αλλάζει είναι η γεωγραφία της.
Καταστροφή χωρίς σύνοραΜα ταυτόχρονα η γεωγραφία δεν είναι κάτι μεμονωμένο και κομματιαστό. Σε ό, τι αφορά την καταστροφή δεν αναγνωρίζει καν σύνορα. Έτσι υπάρχουν εκτιμήσεις που περιγράφουν πως ο καπνός που δημιουργήθηκε από τις μεγάλες πυρκαγιές που καίνε πολλές εβδομάδες την Αυστραλία, θα κάνει τουλάχιστον μία πλήρη περιστροφή γύρω από τον πλανήτη. Θολώνοντας την ατμόσφαιρα σε άλλες ηπείρους, δημιουργώντας ασυνήθιστα πολλές καταιγίδες, επηρεάζοντας την παγκόσμια ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα ετήσια έκθεση μας ενημερώνει για τις θερμοκρασίες ρεκόρ που καταγράφονται στους ωκεανούς του πλανήτη. Επιβεβαιώνοντας έτσι την υπερθέρμανση και την είσοδό μας στη ζώνη κινδύνου. (εδώ αντιγράφουμε από τον Guardian) Η νέα ανάλυση δείχνει ότι τα προηγούμενα πέντε χρόνια ήταν τα θερμότερα καταγεγραμμένα στους ωκεανούς και ότι τα προηγούμενα δέκα χρόνια επίσης τα θερμότερα. Θερμότεροι ωκεανοί οδηγούν σε ισχυρότερες καταιγίδες και διακοπή του κύκλου του νερού, κάτι που σημαίνει περισσότερες πλημμύρες, ξηρασίες και πυρκαγιές, καθώς και δραματική αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Επίσης, οι υψηλότερες θερμοκρασίες βλάπτουν τη θαλάσσια ζωή, με τον αριθμό θαλάσσιων καυσώνων να αυξάνονται κατά πολύ. Οι θερμότεροι ωκεανοί επιδεινώνουν, επίσης, το λιώσιμο των πάγων και την άνοδο της στάθμης των θαλασσών. Και όλα αυτά προστίθενται στη δική μας (εννοώ του δικού μας ημισφαιρίου, ή της δικής μας «δύσης») καταστροφή. Στον Αμαζόνιο και τη Σιβηρία, στις ντόπιες φωτιές και απώλειες.
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ -WEF- που ανοίγει τις πύλες του την επόμενη εβδομάδα στο Νταβός της Ελβετίας έχει ως βασικό του θέμα τους κινδύνους που προκύπτουν από την κλιματική αλλαγή. Κινδύνους και καταστροφές που δεν μιλούν για κάποιο μακρινό ή κοντινό μέλλον αλλά για τη φετινή χρονιά. Ακραία καιρικά φαινόμενα, κλιματική αλλαγή, αδυναμία (ή απροθυμία) των κυβερνήσεων να πάρουν σοβαρά μέτρα, απώλεια βιοποικιλότητας, φυσικές καταστροφές και περιβαλλοντολογικά εγκλήματα. Αυτή λίγο πολύ είναι η πρόβλεψη για τη χρονιά που πλησιάζει.
Μεγάλη ματαιότηταΚαι μεις στεκόμαστε εδώ, ανακυκλώνουμε, τρώμε λιγότερο κρέας, προσπαθούμε να αποφεύγουμε το αυτοκίνητο όταν αυτό δεν είναι απαραίτητο. Η κλίμακα της καταστροφής και η συνεισφορά μας εναντίον της κάνουν την κατάσταση να μοιάζει ταυτόχρονα γελοία και μεταφυσική. Εξοικειωνόμαστε με τα ενδεχόμενα, ψάχνουμε στοιχεία, και σε κάποιο σημείο απλώς ξεχνιόμαστε μέσα σε μια ρουτίνα που μας καταπίνει. Αλήθεια πόσο κοντά στην καταστροφή βρισκόμαστε; Και τι νόημα έχει μια τέτοια φράση; Εννοώ κυριολεκτικά. Τι περιγράφει η λέξη «καταστροφή» για μια συνθήκη που δεν έχει υπάρξει ποτέ όμοιά της;
Μαζί με τις στάχτες απλώνεται και η μεγάλη ματαιότητα. Η αίσθηση αυτή πως το νόημα όλων των πραγμάτων φεύγει σαν άμμος από τις παλάμες σου. Η τέχνη, η εξέλιξη, η πρόοδος και μαζί κάθε τι που μπορεί να αφορά στο μέλλον. Τι νόημα παράγει η ανθρώπινη δραστηριότητα όταν η βίαιη παύση της μοιάζει να πλησιάζει; Τι μπορεί να σημαίνει υπό αυτή την προοπτική η ιστορία, η κουλτούρα, το παρελθόν και η παράδοση. Αν είναι να μην μείνει τελικά τίποτα. και τι διαφορά έχει τελικά κάτι που δεν συνέβη ποτέ από κάτι που συνέβη αλλά δεν υπάρχει κανείς για να το θυμηθεί;
http://tsalapatis.blogspot.com/