«ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΡΙΕΣ»Μια ιστορία που νικά το χρόνο
Επιμέλεια: Στράτος ΚερσανίδηςΜάλλον δεν γνωρίζετε ποιος ήταν ο Τόμας Νάιλς. Ούτε εγώ το γνώριζα μέχρις ότου έπεσα επάνω στο όνομά του. Ο Τόμας Νάιλς, λοιπόν, ήταν εκδότης και έζησε το 19o αιώνα. Ο ίδιος φυσικά δεν θα μπορούσε να γνωρίζει πως από μια του σκέψη και μια δική του προτροπή φτάσαμε μέχρι σήμερα, να μνημονεύουμε το όνομά του.
Η Λουίσα Μέι Άλκοτ γεννήθηκε το 1832 και από μικρή άρχισε να γράφει. Εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο το 1844, στα 22 της χρόνια. Μέχρι το τέλος της ζωής της, το 1888, έγραψε πάνω από 30 βιβλία. Το ταλέντο της έγινε σύντομα αντιληπτό από τον εκδότη της, τον Τόμας Νάιλς, ο οποίος το 1867 την προέτρεψε να γράψει ένα βιβλίο για κορίτσια. Ένα χρόνο μετά εκδόθηκαν οι «Μικρές κυρίες», που έγιναν τεράστια επιτυχία, διαβάστηκαν από εκατομμύρια αναγνώστριες και αναγνώστες σε ολόκληρο τον κόσμο ενώ μεταφέρθηκαν εφτά φορές στον κινηματογράφο, άλλες τόσες στην τηλεόραση και επίσης έγιναν μιούζικαλ και όπερα!
Η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της Λουίσα Μέι Άλκοτ έγινε το 1917, από τον Αλεξάντερ Μπάτλερ, και ήταν μια βουβή ταινία, η οποία όμως θεωρείται χαμένη, με πρωταγωνίστρια τη Ρούμπι Μίλερ, που ξεκίνησε ως παιδί θαύμα! Ο Χάρλεϊ Κνόλις σκηνοθέτησε ένα χρόνο μετά τη δική του εκδοχή, η οποία γυρίστηκε μέσα και γύρω από το σπίτι της συγγραφέως, στο Κόνκορτ της Μασαχουσέτης. Ακολούθησε το 1933 ο Τζορτζ Κιούκορ, με πρωταγωνίστρια την Κάθριν Χέμπουρν, ταινία η οποία κέρδισε το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου. Σειρά πήρε, το 1949, ο Μάρβιν Λιρόι, που είχε για πρωταγωνίστριες την Τζουν Άλισον και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Το 1994, ήταν η Τζίλιαν Άρμστρονγκ στη σκηνοθεσία, με τη Γουινόνα Ράιντερ, την Κίρστεν Ντανστ, την Κλερ Ντέινς, τη Σούζαν Σαράντον τον Κρίστιαν Μπέιλ και τον Γκάμπριελ Μπερν. Η ταινία ήταν υποψήφια για τα Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου (Γουινόνα Ράιντερ), μουσικής (Τόμας Νιούμαν) και κουστουμιών, χωρίς όμως να κερδίσει κανένα. Το 2018, η Κλερ Νιντερμπρούεμ γύρισε τη δική της, όχι ιδιαίτερα γνωστή, εκδοχή για να φτάσουμε φέτος στις «Μικρές Κυρίες» (Little ladies) που σκηνοθέτησε η Γκρέτα Γκέργουικ, ταινία η οποία είναι υποψήφια για έξι βραβεία Όσκαρ: καλύτερης ταινίας, Α΄ γυναικείου ρόλου για τη Σίρσα Ρόναν, Β΄ γυναικείου ρόλου για τη Φλόρενς Πιου, διασκευασμένου σεναρίου, κουστουμιών και πρωτότυπης μουσικής για τον Αλεξάντρ Ντεσπλά.
Η Άλκοτ, σε δύο τόμους, μεταφέρει την αφήγηση της συγγραφέως Τζο Μαρτς, η οποία αναπολεί περιστατικά από τη ζωή που έζησε με τις αδελφές της Μεγκ, Έιμι και Μπεθ. Πρόκειται δηλαδή για καθαρά αυτοβιογραφικό βιβλίο.
Η Γκρέτα Γκέργουικ (υποψήφια για Όσκαρ με το «Lady bird» το 2017), σκηνοθετεί με έναν πρωτότυπο τρόπο. Ξεπερνώντας τη γραμμική αφήγηση του βιβλίου, σκηνοθετεί με φλας μπακ δίνοντας έτσι ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ζωντάνια. Η σκηνοθέτιδα, περνάει από την μια εποχή στην άλλη και έτσι ταξιδεύει τους θεατές μέσα από αναμνήσεις, στιγμές, μοιραία περιστατικά και επιλογές που διαμορφώνουν τις τέσσερις αδελφές. Αναδεικνύει τη σχέση των κοριτσιών/γυναικών, σχέση δυνατή, ειλικρινής και βαθειά που έχει κάνει την ιστορία να αντέχει στο χρόνο.
Ανεπιτήδευτη σκηνοθεσία, φρέσκια ματιά, ειλικρινής προσέγγιση του βιβλίου και τρυφερότητα για τους χαρακτήρες της. Αξιοπρόσεκτες ερμηνείες και πολύ καλή μουσική επένδυση. Ταινία η οποία καθηλώνει επειδή καταφέρνει να μεταφέρει το τότε στο σήμερα, μέσα από ερωτηματικά και προβληματισμούς που απασχολούν και τη σύγχρονη κοινωνία. Πρωταγωνιστούν: Τιμοτέ Σαλαμέ, Φλόρενς Πιου, Έμα Γουότσον, Μέριλ Στριπ, Σίρσα Ρόναν, Λόρα Ντερν, Μπομπ Όντενκερκ, Τζέιμς Νόρτον, Λουίς Γκαρέλ, Κρις Κούπερ, Τρέισι Λετς, Άμπι Κουίν, Ελίζα Σκάνλεν.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «WINONA»
Ποια είναι η αλήθεια;
Είναι ταινίες που έτσι και σε πιάσουν από το χέρι δεν σε αφήνουν να φύγεις, χωρίς κι εσύ να έχεις καμιά διάθεση να απαλλαγείς. Μια τέτοια ταινία είδαμε στο 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο λόγος για τη «Winona» του Αλέξανδρου Βούλγαρη ή The Boy η οποία προβλήθηκε στο πλαίσιο του Ελληνικού Τμήματος.
Τέσσερις κοπέλες, τέσσερις φίλες πηγαίνουν εκδρομή σε μια ερημική παραλία. Και όση ώρα κολυμπούν, παίζουν, συζητούν, τραγουδούν και γελούν, πίσω τους είναι παρκαρισμένο ένα τζιπ. Πώς μπορεί ένα σκηνοθέτης να κρατήσει το ενδιαφέρον των θεατών επί 75-80 λεπτά –η ταινία διαρκεί 88 λεπτά– χωρίς επί της ουσίας να υπάρχει δράση; Ε, λοιπόν αυτό το καταφέρνει ο Βούλγαρης, με πανέξυπνους, σπιρτόζικους και χαριτωμένους διαλόγους και, κυρίως, με τη σκηνοθεσία, τον τρόπο που κινείται η κάμερα και οι γωνίες που κάνει τις λήψεις. Αλλά, φυσικά, και με τις εξαιρετικές ερμηνείες των τεσσάρων κοριτσιών που πρωταγωνιστούν, δηλαδή της Ανθής Ευστρατιάδου, της Σοφίας Κόκκαλη, της Ηρώς Μπέζου και της Δάφνης Πατακιά.
Στα τελευταία λεπτά δίνεται η απάντηση, αποκαλύπτεται το μυστικό το οποίο κρύβεται πίσω από όλα όσα κάνουν τα κορίτσια. Κι αυτό, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι σκηνοθετικό ταλέντο, έμπνευση και μαεστρία. Δηλαδή να καταφέρνει να σε κρατήσει η ταινία απλώς αφήνοντας κάποιες χαραμάδες ώστε να διαχυθούν ορισμένα χαλαρά ερωτηματικά και να έρθει το φινάλε για να δικαιολογήσει τα όσα συνέβησαν ή δεν συνέβησαν όλη την προηγούμενη ώρα.
Ε, ναι, μου άρεσε η ταινία, μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε η φρεσκάδα της αλλά και η ωριμότητά της. Η ξεγνοιασιά της αλλά και η μελαγχολία της. Το μυστήριο που εξέπεμπε αλλά και η διάχυτη συγκίνηση. Ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι που εμπεριέχει το δημιουργικό πνεύμα και την προσωπική ματιά του σκηνοθέτη.
Βέβαια, υπάρχει και η πολύ καλή μουσική, την οποία έγραψε ο ίδιος, δηλαδή ο The Boy Αλέξανδρος Βούλγαρης.
Να τι σημειώνει ο σκηνοθέτης για την ταινία του: «Είναι µια ταινία -παιχνίδι. Δεν ξέρεις πότε σου λέει αλήθεια και πότε ψέματα. Σε διασκεδάζει επειδή δεν θέλει να σε στεναχωρήσει. Οι ηρωίδες οδηγούν προσεκτικά τους θεατές σε µια κρυφή και αποκαλυπτική στιγμή. Πριν μοιραστούν το μυστικό τους θέλουν να τις έχουμε αγαπήσει, να τις έχουμε καταλάβει και να µην είμαστε αυστηροί. Έτσι κι αλλιώς ό,τι και αν έχει συμβεί , δεν παύει αυτή η παραλία να είναι πανέμορφη και αυτή η μέρα να είναι η πιο όμορφη μέρα».
Στρά. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Αρπακτικά πτηνά και η φαντασμαγορική χειραφέτηση της Χάρλεϊ Κουίν» (Birds on prey and the fantabulous emancipation on one Harley Queen) της Κάθι Γιαν: Η Χάρλεϊ Κουίν έχει μείνει απροστάτευτη στο έλεος του κάθε αλήτη της Γκόθαμ Σίτι, μετά το χωρισμό της από τον Τζόκερ. Όταν η Χάρλεϊ συναντά τον Κυνηγό, την Μπλακ Κάναρι και τη Ρενέ Μοντόγια συνεργάζονται ώστε να εξολοθρεύσουν τον αρχιμαφιόζο Ρόμαν Σαϊόνις ο οποίος αναζητά το χαμένο του διαμάντι.
«Οι Monos» του Αλεχάντρο Λάντες: Ένα καταιγιστικό ταξίδι στη ζούγκλα της Νότιας Αμερικής με φόντο τον αιματηρό εμφύλιο στην Κολομβία. Εκεί όπου μια ομάδα εφήβων αγοριών και κοριτσιών έχουν αναλάβει να φρουρούν μια αμερικανίδα όμηρο η οποία έχει απαχθεί. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να διατηρήσουν ζωντανή και την αγελάδα τους, η οποία είναι σημαντική για την επιβίωσή τους. Όμως κάτι δεν θα πάει καλά… Ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του λέει: «Υπήρξε ένας φαινομενικά ατέλειωτος εμφύλιος πόλεμος στην Κολομβία, ένας πόλεμος με πολλά μέτωπα: παραστρατιωτικοί, αντάρτες, Νάρκος, κυβέρνηση. Η εύθραυστη πιθανότητα για ειρήνη είναι στον αέρα εδώ και πολύ καιρό. Αν και αυτή είναι η πρώτη ευκαιρία της γενιάς μου, δεν είναι η πρώτη ειρηνευτική διαδικασία της Κολομβίας που μοιάζει να μαστίζεται από φαντάσματα. Αυτά τα φαντάσματα με ενέπνευσαν να διαμορφώσω την ταινία σαν ένα όνειρο πυρετού».
«Η αόρατη ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο» (La vida invisivel) του Καρίμ Αϊνούζ: Ρίο Ντε Τζανέιρο, δεκαετία 1950. Η Γκουίδα πρέπει να μεγαλώσει το παιδί της το οποίο απέκτησε εκτός γάμου. Η αδελφή της, η Ευρυδίκη, εξαναγκάζεται να παντρευτεί εγκαταλείποντας έτσι το μεγάλο της όνειρο να γίνει πιανίστρια. Ταινία φόρος τιμής στις γυναίκες που εξαναγκάστηκαν να ακολουθήσουν μια ζωή που δεν επέλεξαν, ένας ύμνος στη γυναικεία θέληση και δύναμη.
«Φως στο σκοτάδι» (Light of my life) του Κέισι Άφλεκ: Μια πανδημία έχει εξαφανίσει το μισό πληθυσμό της Γης. Μέσα σε αυτό το εφιαλτικό περιβάλλον ένα πατέρας αγωνίζεται να επιβιώσει και κυρίως να σώσει τη ζωή του παιδιού του.
Σινεφίλ