Για τη συγκρότηση οργανωτικής επιτροπής που θα οδηγήσει στην πραγματοποίηση του
Τριάντα χρόνια πριν, με πρωτοβουλία κυρίως των Γυναικών που δρούσαν γύρω από το ιστορικό περιοδικό «Κατίνα», πραγματοποιούταν στην Θεσσαλονίκη το 1ο Φεστιβάλ Γυναικών. Το ιστορικό αυτό φεστιβάλ όχι μόνο είχε ως τιμώμενη την θρυλική Άνια Μόλενμπελτ, αλλά και έθεσε ζητήματα με έναν εξαιρετικά προωθημένο τρόπο. Σήμερα, που τα περιστατικά σεξιστικής βίας δεν υποχωρούν, σήμερα που η οικονομική δύναμη και η κοινωνική αποδοχή εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων οι οποίοι ανήκουν όχι μόνο σε μια συγκεκριμένη τάξη αλλά και σε ένα συγκεκριμένο φύλο και φυλή, σήμερα που αρνούνται οι κυρίαρχες αναγνώσεις να δουν πως ο καπιταλισμός (όπως και κάθε σύστημα πριν ή παράλληλα από και με αυτόν) δεν είναι μόνο οικονομικός, αλλά είναι και έμφυλος, είναι ρατσιστικός, η πραγματοποίηση ενός 2ου Φεστιβάλ Γυναικών, που θα αναδείξει τις ποικίλες θεωρητικές αναζητήσεις αλλά και το παλίμψηστο των βιωμάτων «του να είσαι γυναίκα», είναι αναγκαία. Στην κοινωνία, στην πολιτική, στην ιδιωτική ζωή, στην επιστήμη, στα μίντια.
Η κυρίαρχη ρητορική του μινιμαλιστικού νεοφιλελεύθερου κράτους που αποσύρει τα δικαιώματα όλων (και μέσα σε αυτά προνομιακά και των γυναικών) αντικατοπτρίζει τη γλώσσα της φαλλοκεντρικής δυτικής συμβολικής τάξης και του ηγεμονικού, «καρτεσιανού» κοινωνικού της υποκειμένου: αυτοδύναμο, αρσενικό, ανταγωνιστικό, ικανό να κυριαρχήσει στον εαυτό του και στους άλλους και να αποκαταστήσει έτσι την έλλειψη της ενότητας του εαυτού μέσω της κατοχής του πλανήτη και του αδύναμου ή διαφορετικού πλάσματος.
Φαντάζει άσχετο με τον τρόπο παγίωσης των υπόλοιπων σχέσεων εξουσίας, αποτελεί όμως την επιτομή τους. Γιατί δεν είναι άσχετο από τον τρόπο που το πολύπλοκο (αλλά και τόσο προβλεπόμενο στις επαναλαμβανόμενες κάτω από άλλο μανδύα αντιδράσεις του) δίκτυο εξουσίας διαχέεται προς τα κάτω, (αναπαραγόμενο από όσους στους υπόλοιπους τομείς καταπιέζει), διαποτίζοντας κάθε πλευρά της δημόσιας και της ιδιωτικής σφαίρας. Οι γυναίκες, αλλά ακόμη περισσότερο οι «άλλες γυναίκες», οι πρόσφυγες, οι μετανάστριες, οι λεσβίες, οι πολίτισσες με αναπηρία κλπ, αποτελούν μαζί με τα παιδιά τα μέγιστα θύματά του.
Για το σκοπό αυτόν οργανώσεις, δίκτυα και άτομα που κατανοούν το φεμινισμό ως ένα όχημα συνολικής απελευθέρωσης των ανθρώπων και όχι μόνο, θα πρέπει να συγκροτήσουν μια οργανωτική επιτροπή που θα οδηγήσει στην πραγματοποίηση του 2ου��Φεστιβάλ Γυναικών. Ισχύει πάντα η προτροπή της Έμιλυ Πάνκχαρστ: Πρέπει να απελευθερώσουμε το μισό του ανθρώπινου είδους, τις γυναίκες, ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε να απελευθερωθεί και το άλλο μισό.
Παρακαλούμε όσες και όσοι ενδιαφέρεστε να το τρέξετε/ουμε στείλτε ένα αρχικό μέιλ στοfemfest2020@gmail.com ή στο6946825089.Ελένη Καρασαββίδου