Του Θωμά ΤσαλαπάτηΟταν τη νύχτα ακούς τα βήματά σου στο σκοτάδι, τα βήματά σου σε κυνηγούν. Είναι ο πιο κοντινός θόρυβος αλλά μέσα στο σκοτάδι ακούγονται περισσότερο, όχι σαν να έρχονται από εσένα, αλλά σαν να έρχονται κατά πάνω σου. Σαν στιγμιαία να φτάνουν εδώ από μακριά για να σε ποδοπατήσουν. Αυτός είναι ο μόνος οικείος θόρυβος, μια υπενθύμιση του πέρα, μια υπενθύμιση των ήχων που σε περιμένουν κάπου μακριά αλλά τώρα εδώ εκλείπουν. Παιδί της πόλης, παιδί της τσιμεντένιας ρουτίνας του αλουμινίου και του γυαλιού, της διαρκούς φωταψίας και φωτορύπανσης. Στην πόλη δεν ακούς ποτέ τα βήματά σου. Ίσως μόνο σε κάποιον απόμερο δρόμο αργά τη νύχτα. Μέσα στην μέρα τα βήματά σου μπλέκονται με τα βήματα άλλων. Τροχιές που διασταυρώνονται και μπλέκονται σαν κοτσίδες, διαδρομές που χτυπούν το παρόν τους στο έδαφος ξανά και ξανά. Αν σταματήσεις και προσπαθήσεις να ακούσεις τα βήματα υπάρχει η περίπτωση να χαθείς. Δεν ξέρεις ποια διαδρομή είναι αυτή που ακούς, δεν μπορείς να καταλάβεις που σε πηγαίνει, δεν μπορείς να διακρίνεις στόχους και σκοπούς, μόνο αυτό το κοινό εδώ του εδάφους, ένα εδώ που στη συνέχεια θα σκορπίσει προς χίλιες διαφορετικές διαδρομές. Αν σταματήσεις για να ακούσεις τα βήματα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σε παρασύρουν και ποιος ξέρει τότε που θα βρεθείς. Ίσως να καταλήξεις να περιπλανιέσαι για ώρες, χωρίς σκοπό κάπου μακριά, ή ίσως με μόνο σκοπό τα βήματά σου.
Ατέλειωτη ησυχίαΣτο δάσος τη νύχτα δεν είναι έτσι. Εδώ τα βήματα δεν σου ανήκουν. Ανήκουν στο δάσος. Ανήκουν στο σύνολο των ήχων αυτών που αρνούνται την αποκωδικοποίηση. Δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν συγκεκριμένα σημεία απ όπου ξεκινούν ή που πηγαίνουν. Μόνο βγαίνουν από τις κορυφές των δέντρων και από τους θάμνους, σε ξαφνιάζουν ή σε φοβίζουν. Τρίζουν ή σέρνονται ή μετακινούνται. Σου υπενθυμίζουν πως δεν ανήκεις εδώ αυτή την ώρα. Ό, τι υπάρχει εδώ τώρα ανήκει στο δάσος.
Την μέρα αλλάζει. Το δάσος είναι η ατελείωτη ησυχία. Ακόμα και όταν υπάρχει θόρυβος τίποτα δεν ακούγεται. Ένα κελάηδισμα ή ο άνεμος μέσα στα κλαδιά κρύβονται πίσω από μια αρμονία που κάνει το κάθε τι να σιωπά. Και το σώμα σου διαρκώς ουρλιάζει σιωπηλό. Μέχρι να αδειάσει, μέχρι να σε πείσει ασυναίσθητα, μέχρι να πείσει εσένα και το δάσος πως έστω για λίγο είσαι κομμάτι αυτής της αρμονίας, κομμάτι αυτής της σιωπηλής ροής που δεν γνωρίζει μέρες ή ώρες, δεν γνωρίζει τον χρόνο παρά μόνο τη διάρκεια και συνεχίζει τη ζωή του με κάθε δυνατό τρόπο. Γιατί κάθε τρόπος ανήκει στην αρμονία του δάσος.
Η φύση μισεί τη γεωμετρίαΕδώ η εικόνα που μεταφέρεις από μακριά συντρίβεται. Η γεωμετρία της πόλης, οι ευθείες και οι γωνίες της, η λογική και η λειτουργικότητα διαλύονται. Η φύση μισεί τη γεωμετρία. Ή μάλλον προτιμά να εφευρίσκει διαρκώς τα δικά της σχήματα, τον δικό της ορισμό των πραγμάτων. Και μέσα στα ατελείωτα δέντρα, τα κλαδιά και τους βράχους, μέσα στην ατελείωτη παραλλαγή του πράσινου και του καφέ, την ατελείωτη διαδοχή ξύλου, χώματος και φύλλου σου εμφανίζει τη δική της ενότητα.
Σαν κάθε τι να είναι μια ταυτόχρονη εκβολή και αποτύπωση της ίδιας δύναμης, της ίδιας ενέργειας. Μια αποτύπωση ενός στοιχείου πρωταρχικού που διαρκώς μεταβάλλει και παραλλάσσεται, διαρκώς φτιάχνει νέους κώδικες και νέους νόμους. Διαρκώς δημιουργεί νέα ζωή.
http://tsalapatis.blogspot.com/