Γαλατικά χωριά δεν υπάρχουν. Ούτε τα Εξάρχεια είναι, ούτε η Λέσβος, ούτε η Χίος. Κάτι άλλο είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αντιστέκονται στη βία των κρατικών τραμπούκων. Κι η μνήμη έχει πλέον ξεθωριάσει, κάπως. Ίσως να φταίει κι αυτό λίγο, πως η ανάμνηση κάνει το παρελθόν να αποκτάει αίγλη, δεν είναι πια ένα πρόσφατο τραύμα.
ΤρόμοςΜελανιασμένα πλευρά. Το 2006, το 2008, το 2011, τελευταία φορά το Νοέμβριο του 2014. Όχι ότι ξεχνιέται ο πόνος τους, αλλά υπερτερεί η νοσταλγία για τις εποχές που ήμασταν στους δρόμους. ΚΙ αίσθηση πως τελικά κερδίσαμε, τελικά κάτι βγήκε. Βλέπετε, η τρομοκρατία έχει το ιδιαίτερο γνώρισμα να είναι πιο δυνατή, όταν είναι παρούσα. Κι έλειπε αρκετό καιρό, όχι ότι τα ΜΑΤ έγιναν κάτι άλλο από αυτό που είναι, αλλά σίγουρα δεν ήταν ίδια η έκταση. Ούτε για αστείο δεν μπορούμε να το λέμε αυτό. Κάπως έτσι κυλάει η ζωούλα κι η ιστορία, όσο πιο παλιά τα γεγονότα, τόσο πιο ένδοξα, τόσο πιο μακρινός ο φόβος, τόσο πιο ξεκάθαρο το διακύβευμα. Τι κάναμε τότε, τι παλεύαμε να κερδίσουμε τι καταφέραμε.
Κι ο πόνος από τα μελανιασμένα πλευρά και να ανοιγμένα κεφάλια δεν ξεχνιέται, βέβαια, αλλά δεν είναι η κυρίαρχη αίσθηση. Το 2011, θυμάμαι, έκαιγαν τα ρουθούνια μου από τα δακρυγόνα πριν καν φτάσω στις πλατείες. Ο φόβος ήταν διάχυτος και παρών ό,τι κι αν κάναμε. Πολύ ξύλο… Πολύ αίμα. Ήταν εκείνος ο Ιούνιος που μεταφέρονταν οι τραυματίες στα νοσοκομεία με το μετρό. Εκατό άτομα στα βαγόνια του μετρό, το αίμα στις πλάκες της πλατείας του Συντάγματος κι ανάμεσα από σύννεφα δακρυγόνα, μπήκαμε μόνοι μας και πήραμε την πλατεία πίσω. «Η Νεολαία του Συνασπισμού ανακαταλαμβάνει την πλατεία». Στον Κωνσταντίνο από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον φίλο, τον ΑΕΚτζή, είχαν ρίξει κρότου-λάμψης πάνω στο κεφάλι του…
Κάπως έτσι λειτουργεί ο τρόμος. Κι αν τώρα όλες αυτές οι αφηγήσεις κι όλες εκείνες οι μελανιές, λογαριάζονται σαν κινηματικά «γαλόνια», τότε όποιος έλεγε ότι δεν φοβάται, έλεγε ψέματα. Δεν υπάρχει τίποτε το ανθρώπινο που να μην ενέχει δέος ή φόβο, αλλιώς δεν πρόκειται για πράγμα τούτης της γης.
Είναι ακόμα νωρίςΚι έπειτα, παύση. Όχι επειδή τα ΜΑΤ καταργήθηκαν, ούτε επειδή γέμισαν φιλεύσπλαχνους δημοκράτες. Σε κάθε ευκαιρία δάγκωναν, ποιος θα κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του; Αλλά δεν ήταν το ίδιο κι εμείς που κάποτε χάσαμε για λίγο την όσφρηση ή για πολύ την ακοή τους άλλοι, θυμόμαστε πολύ καλά ότι είχαν αλλάξει τα πράγματα. Από την πρώτη μέρα, σχεδόν, όπως και τώρα, από την πρώτη μέρα γύρισαν πίσω στο χρόνο κι άρχισαν να θερίζουν πλευρά και πόδια.
Πρώτα σε ένα κλαμπ στο Γκάζι, μετά στην ΑΣΟΕΕ, 17 Νοέμβρη διάχυτοι, παντού, ξύλο ως εκεί που φτάνει το μάτι σου και πάλι, δεν ήταν όπως τότε, περιμέναμε ακόμα, λέγαμε είναι ακόμα νωρίς, παιδιά. Είναι ακόμα νωρίς.
Τώρα πήγαν στα νησιά. Εκεί να δεις ξύλο. Που εισέπραξαν, κυρίως. Όχι, δεν έχει Κέλτες η Μυτιλήνη, ούτε η Χίος. Απλά ο τρόμος ξεθώριασε. Κανένας ηρωισμός, όπως τον έχουμε στο μυαλό μας. Απλή πραγματικότητα, ανθρώπινο αντανακλαστικό, που πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο δεν ορίζεται κανένα: Ήρθαν στον τόπο τους να τους γεμίσουν ξύλο και δακρυγόνα, έκαναν εκτρωματική επίθεση κι ο κόσμος, χωρίς τα τρομοκρατικά ΜΜΕ να δείχνουν, χρόνια τώρα, συγκρούσεις μεγατόνων, χωρίς το πρόσφατο τραύμα στο πετσί του, αντέδρασε.
Τους περιμέναμεΜεγάλη υπόθεση ο τρόμος στην καταστολή. Το 2011, επί υπουργίας Παπουτσή, τα ΜΑΤ έκαναν κάτι συγκλονιστικό πριν επιτεθούν: Κοπανούσαν ρυθμικά τις ασπίδες τους. Ήταν απειροελάχιστοι μπροστά μας, είχαμε, βέβαια, το ΚΚΕ να τα φυλάει κάποια στιγμή, αλλά και πάλι, ήταν μυρμήγκια κάτω από τα πόδια μας. Κι όμως, μας διέλυαν. Δακρυγόνα, ξύλο και τρομάρα.
Αυτό τώρα έλειψε. Εξέλειψε, για την ακρίβεια, ως στοιχείο, για λιγάκι. Και ξεχάστηκε ο κουρνιαχτός, κατάκατσε, για να τα λέμε πιο όμορφα τα πράγματα. Έτσι γεννήθηκαν η Χίος κι η Λέσβος. Τους περιμέναμε από την πρώτη μέρα, εμείς που ακόμα θυμόμαστε τις μελανιές στα πλευρά μας, αλλά χωρίς τρομοκρατικές ειδήσεις επί τόσα χρόνια, με απλό συναίσθημα, θυμικό, οργή, αντίδραση (τόσο δημιουργικά όλα αυτά) οι άνθρωποι στα νησιά είδαν τα ΜΑΤ, τους άκουσαν τα βρίζουν, να απειλούν και το μόνο που είπαν πραγματικά, ήταν αυτό: Καλώς τα παιδιά. Τα υπόλοιπα έπονται. Διαρκώς.
Όλγα Στέφου