Η ιστορία του Ντανιέλ Ουζιέλ, ο οποίος εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και γλίτωσε από το ΆουσβιτςΣτις 15 Μαρτίου, συμπληρώθηκαν 77 χρόνια από την ημέρα που αναχώρησε από τη Θεσσαλονίκη η πρώτη αποστολή για το Άουσβιτς, αποτελούμενη από 2.800 Εβραίους, που μεταφέρθηκαν από το γκέτο του συνοικισμού Βαρόνου Χιρς. Μετά από ταξίδι 6 ημερών έφτασαν στο διαβόητο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης. Άλλες αποστολές ακολουθούν στις 17, 19, 23 και 27 Μαρτίου από τις συνολικά 19 που αναχώρησαν και που είχαν ως τελικό αποτέλεσμα τον αφανισμό του 95% της ιστορικής εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης. Ανάμεσά τους αθλητές και αθλήτριες. Ένας κατάφερε να γλιτώσει το ταξίδι του θανάτου. Ο πυγμάχος Ντάνιελ Ουζιέλ, ο οποίος από το 1942 ήταν και αυτός εκτοπισμένος στο γκέτο του Βαρώνου Χιρς. Ανήσυχο πνεύμα, δεν ήθελε να αποδεχθεί τη μοίρα του. Προσπάθησε 15 (!) φορές να αποδράσει από το στρατόπεδο. Λίγες εβδομάδες πριν από την αναχώρηση της πρώτης αποστολής για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Ουζιέλ τα κατάφερε. Απέδρασε πηδώντας σ’ ένα όχημα και διέφυγε τραυματίζοντας θανάσιμα με τη γροθιά του έναν γερμανό φρουρό. Ο Ουζιέλ κατάφερε να ανέβει στο βουνό όπου εντάχτηκε στον ΕΛΑΣ. Ήταν από τους ελάχιστους που κατάφεραν να γλιτώσουν από το ολοκαύτωμα των ελλήνων Εβραίων.
Ο Ντάνιελ Ουζιέλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 22/12/1916 . Ήταν γιος του Ντανιέλ Ουζιέλ και της Λούνα, είχε άλλες δύο αδελφές την Πόλα και την Νίνα, ο πατέρας του ήταν βιοτέχνης κρασιού. Γράφτηκε από μικρός στην Μακαμπή, αρχικά στο τμήμα προσκόπων και έπειτα στο τμήμα κλασσικού αθλητισμού με προπονητή τον Λέων Πασύ. Εκεί διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος. Πρώτη μεγάλη διοργάνωση που συμμετείχε ήταν η Μακαμπιάδα του 1935, όπου εκεί του κέντρισε τον ενδιαφέρον η πυγμαχία. Επιστρέφοντας στην Θεσσαλονίκη συνέχισε να παίρνει μέρος σε αγώνες σαν αθλητής στίβου σε τοπικές κυρίως διοργανώσεις κατακτώντας μετάλλια. Παράλληλα, ασχολείται και με την επιτραπέζια αντισφαίριση όπου με την ομάδα της Μακαμπή κατέκτησε τα πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης του 1935 και του 1937.
Άρχισε να ασχολείται με την πυγμαχία στα τέλη της δεκαετίας του ΄30, ενώ δέκα χρόνια αργότερα πήρε μέρος με την Μακαμπή στους εργατικούς αγώνες και απέκτησε πανελλήνια φήμη και οι επιστολές έφταναν η μία μετά την άλλη για αναμετρήσεις με άλλους αθλητές. Αγωνιζόταν στην κατηγορία των μεσαίων βαρών και ήταν επί σειρά ετών αήττητος. Λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προπονούσε -σύμφωνα με ντοκουμέντα της εποχής- την ομάδα του Άρη κάθε Τετάρτη και Σάββατο στο Χαριλάου. Τον Ιούνιο, στον Βόλο νίκησε τον πρωταθλητή Θεσσαλίας Χατζηγεωργίου με νοκ άουτ στο Β΄ γύρο. Τον Οκτώβριο, νίκησε στην Θεσσαλονίκη τον Μανιτσάρη και άτυπα θεωρούταν πρωταθλητής Ελλάδας ερασιτεχνών. Την ίδια χρονιά, είχε αρχίσει να δίνει και φιλανθρωπικούς αγώνες. Η γερμανική κατοχή σταμάτησε κάθε αθλητική δραστηριότητα των εβραϊκών συλλόγων. Ο Ουζιέλ μαζί με δεκάδες αθλητές και αθλήτριες κλείστηκαν σε στρατόπεδα. Ο πρωταθλητής δρόμων ημιαντοχής Λέων Πασύ και τα αδέρφια του Τζακ και Αλβέρτος, οι πυγμάχοι Τζάκο Ραζόν και Σολομον Αρούχ («Ο χορευτής των ριγκ» Εποχή 2/3/2019), οι σπρίντερ Μορίς Κοέν και Τζάκο Πασύ, όλοι αθλητές της Μακαμπή, ο Κάρολος Μπαϊόνα του Ηρακλή, ο Ζιάκ Αμποάβ και Μαρσέλ Λεβί του ΠΑΟΚ, ο διεθνής ποδοσφαιριστής και δρομέας ταχύτητας του Ηρακλή Αλβέρτος Ναχμίας που πέτυχε το πρώτο γκολ στην ιστορία της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, η πρωταθλήτρια Ελλάδος στους δρόμους ταχύτητας και άλτρια Αλλέγκρα Γκατένιο, η πρώτη αθλήτρια του τμήματος γυναικών του Ηρακλή, που αναδείχθηκε πανελληνιονίκης στο στίβο. Από τα κρεματόρια των στρατοπέδων γλύτωσε ο Μαρσέλ Νατζαρή, ιστιοπλόος και μέλος του Ομίλου φίλων Θαλάσσης, ο πυγμάχος Τζάκο Ραζόν που αναγνωρίστηκε ως ένας από τους προστάτες των αδυνάμων του Άουσβιτς όπως και ο πυγμάχος Σόλομον Αρούχ που εκτοπίστηκε το 1943 στο Άουσβιτς μαζί με τους γονείς του και τα 4 αδέρφια του. Όσοι επέζησαν μετείχαν στους εορταστικούς αγώνες για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης τον Μάιο του 1945, με τον Ντανιέλ Ουζιέλ να είναι σημαιοφόρος.
Ο Ουζιέλ επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη έχοντας χάσει όλη του την οικογένεια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μόνη του διέξοδος ο αθλητισμός. Το 1946 ήταν μέλος της ελληνικής αποστολής στους διασυμμαχικούς αγώνες του Λονδίνου. Την ίδια χρονιά, διεκδίκησε το πανελλήνιο πρωτάθλημα ημιβαρέων σε τελικό από τον Τάκη Ανδριτσόπουλο. Στο τέλος της καριέρας του έγινε διαιτητής αγώνων πυγμαχίας, αλλά και προπονητής. Το 1961, απέκτησε δίπλωμα προπονητή στην Γαλλία, όπως και το 1967 μετέβη πάλι στην Γαλλία για να αποκτήσει δίπλωμα διαιτητή. Το 1966, πρωτοστάτησε στην επανίδρυση της Μακαμπή και ανέλαβε έφορος πυγμαχίας. Το 1969, ήταν ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής στην Μακαμπιάδα, το 1971 ορίστηκε σύμβουλος της ΤΕ Πυγμαχίας. Το 1981, τιμήθηκε από την Ελληνική ομοσπονδία Πυγμαχίας για την προσφορά και συμβολή του στην διάδοση και πρόοδο της πυγμαχίας. Έφυγε από τη ζωή το 1983.
Μ. Διόγος