Του Θωμά Τσαλαπάτη*Η επιδημία δεν είναι άμεσο παράγωγο ανθρώπινου λάθους. Άσχετα με το τι ακριβώς την προξένησε (με τις αγορές άγριων ζώων της Κίνας να παραμένουν βασικός ύποπτος, όπως ακριβώς και στην περίπτωση του SARS) η διάδοση, η ένταση και η έκτασή της φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από λάθος επιλογές σε διαφορετικές κλίμακες σε όλο το μήκος του πλανήτη.
*Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκκωφαντικό από τις δηλώσεις ηγετών που ταυτίζονται με έναν κυνικό νεοφιλελευθερισμό ή έναν στυγνό πραγματισμό. Οι περιπτώσεις του Ντόναλντ Τραμπ και του Μπόρις Τζόνσον να είναι οι πιο χαρακτηριστικές και του φασίστα Μπολανσάρο η πιο έξαλλη (θα ήταν κωμική αν δεν ήταν εγκληματική). Τα μοντέλα που μιλούσαν για παντοδυναμία της αγοράς, αυτορρύθμιση και απόλυτη κυριαρχία της οικονομικής σφαίρας επί όλων των ανθρώπινων εκδηλώσεων μοιάζουν κουρελιασμένες. Η οικονομία αναφέρεται μόνο ως καταστροφή. Με την κοινωνία σε καραντίνα, οι οικονομίες μοιάζουν με πληγές χωρίς σώμα. Αδυνατούν να ρυθμιστούν ή να παύσουν, αδυνατούν κυρίως να εγγυηθούν το οτιδήποτε και ουσιαστικά υπόσχονται αυριανές καταστροφές όταν ο ιός παύσει με οποιονδήποτε τρόπο.
*Όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ ρωτήθηκε μετά τη λήξη των τριών θητειών της ποιο ήταν το μεγαλύτερό της πολιτικό επίτευγμα αυτή απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη: «οι Νέοι Εργατικοί». Η κυριαρχία μιας ιδεολογίας επί του αντιπάλου και η ενσωμάτωσή της από αυτόν περιγράφει τη νίκη με τρόπο πολύ πιο ξεκάθαρο από την επιτυχημένη εφαρμογή της και τα αποτελέσματά της. Βλέποντας την άτσαλη αναδίπλωση όσων μιλούσαν εδώ και δεκαετίες για την ευλογία του ιδιωτικού τομέα και την ανωτερότητά του επί του δημοσίου δεν είναι απλώς γραφικοί στην ανακολουθία τους. Είναι ταυτόχρονα και διαχειριστές της προσωπικής τους ήττας. Μιας ήττας που δυστυχώς επιβεβαιώνεται από έναν βομβαρδισμένο δημόσιο τομέα που μας κληροδότησαν και που όλοι ελπίζουμε με οποιονδήποτε τρόπο να καταφέρει να ανταπεξέλθει στις μαύρες μέρες που προμηνύονται.
*Η αίσθηση που έχεις βλέποντας τα γεγονότα στις μεσογειακές χώρες είναι πως προοικονομούν μια κοινή πορεία με λίγες βδομάδες καθυστέρηση. Αν η κατάσταση στην Ιταλία είναι τρομακτική, γίνεται ακόμα τρομακτικότερη από τη ραγδαία και απότομη άνοδο των κρουσμάτων στην Ισπανία. Τα αυστηρά μέτρα στην Ελλάδα πάρθηκαν νωρίς –και αυτό είναι καλό- θα είναι όμως αρκετό; Θα δείξει.
*Το πιο εξαντλητικό είναι η ατελείωτη αίσθηση της αναμονής. Να ξέρεις πως κάτι κακό θα γίνει, να ξέρεις πως θα γίνει σύντομα. Αλλά να μην ξέρεις ακριβώς πότε και τι έκταση θα έχει. Σαν να κοιτάς έναν μετεωρίτη να κατευθύνεται προς τη γη και να μαντεύεις το μέγεθός του ενώ πλησιάζει και ενώ μεγαλώνει. Ποιο θα είναι το μέγεθός του όταν φτάσει στο έδαφός μας; θα σε πετύχει; Και πόσους ακόμη θα πετύχει;
*Όσοι είμαστε κάπου ανάμεσα στα 30 και τα 40 αποτελούμε τη γενιά που της υποσχέθηκαν ομαλότητα και ευκαιρίες, ευζωία και επιλογές. Τα προνόμια δηλαδή που αυτοί απήλαυσαν Αντί για αυτό δεν έχουμε φτάσει καν στα μισά και κληθήκαμε να διαχειριστούμε την οικονομική κρίση, την κατάρρευση μια κοινωνίας και τώρα μια πανδημία εντός ενός αποσαθρωμένου κράτους. Καλή δουλειά baby boomers. Επόμενη στάση, η κλιματική καταστροφή.
http://tsalapatis.blogspot.com/