Xρωστάμε περισσότερα στους ποιητές παρά στους δανειστές μας
Η Ελένη Βιτάλη κρατάει την ελληνική σημαία και τραγουδάει «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις» του Γιάννη Ρίτσου και του Μίκη Θεοδωράκη, συνομιλώντας ταυτόχρονα με το κοινό. Ακολουθεί το «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» της Βάσως Αλλαγιάννη και του Μανώλη Ρασούλη και η επανάσταση δίνει τη θέση της στη χαρά της γιορτής. Μεσ’ στο κοινό η μοναχοκόρη του Μανώλη, η Ναταλία Ρασούλη, δεν μπορεί να συγκρατήσει το κλάμα της. Μέσα σ’ ένα κοινό πολλών χιλιάδων ανθρώπων που έχουν κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος μέχρι τους στύλους Ολυμπίου Διός και μέχρι το Μοναστηράκι. Αυτή, νομίζω, είναι η εικόνα που θα κρατήσουμε όλοι όσοι βρεθήκαμε στη μεγαλειώδη συγκέντρωση του «όχι», την Παρασκευή 3 Ιουλίου.
Στη μνήμη μας θα μείνουν χαραγμένα για καιρό ο πύρινος λόγος του Θάνου Μικρούτσικου γι’ αυτούς που «έβγαλαν τα φαντάσματα απ’ τα ντουλάπια», προκειμένου να τρομοκρατήσουν έναν ολόκληρο λαό. Η συγκλονιστική ερμηνεία της Αφροδίτης Μάνου στο «Τους έχω βαρεθεί», με τους στίχους του Βολφ Μπίρμαν, και του Αλκίνοου Ιωαννίδη στη δική του «Πατρίδα», γεμάτη από «διερμηνείς του Θεού, ρασοφόρους γκουρού, τσολιαδάκια φτιαγμένα και προσκοπάκια χαμένα». Κι ακόμη, η εξαιρετική υποδοχή που έγινε στον έλληνα πρωθυπουργό από τον ηθοποιό Γιώργο Κιμούλη μέσω του σύντομου συγκινητικού λόγου του.
Η ανταπόκριση όλων των καλλιτεχνών μας από το χώρο της μουσικής υπήρξε εντυπωσιακή! Το ευτύχημα ήταν πως για πρώτη φορά πήραν θέση και καλλιτέχνες με αδιαμφισβήτητη κοινωνική ευαισθησία, όχι όμως και παρουσία σταθερή στα κινήματα των τελευταίων χρόνων. Έτσι, ότι η Χάρις Αλεξίου, μία ερμηνεύτρια με μεγάλη ιστορία, δέχτηκε τα πυρά των μνημονιακών ΜΜΕ για την εμφάνιση της στην περίφημη συναυλία για τις καθαρίστριες, όχι μόνο δεν την έκανε να πτοηθεί τώρα, σ’ αυτή την κρισιμότατη στιγμή για τη χώρα μας, αλλά την εξώθησε να γράψει δημόσια: «Χωρίς πολλά λόγια, “όχι”!» Ας μην ξεχνάμε και την αναίτια χυδαιότατη επίθεση του Μανώλη Καψή στις κυρίες Αλεξίου και Γαλάνη προ τριών ετών: «Σιχαμένα τσόλια» τις είχε αποκαλέσει ο Καψής, επιρρίπτοντας τους ευθύνες για το... μνημόνιο, μα ουσιαστικά δικαιώνοντας τον απόλυτο πανικό της εκάστοτε εξουσίας απέναντι στη δημοφιλία των καλλιτεχνών.
Η Αλεξίου, λοιπόν, είπε και φώναξε «όχι». Το ίδιο φώναξαν και η Τάνια Τσανακλίδου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Θέμης Ανδρεάδης, ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Παντελής Θεοχαρίδης, η νεότερη Νατάσσα Μποφίλιου, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, η Μαρίζα Κωχ, η Λένα Πλάτωνος, η Γιώτα Γιάννα, η Ευσταθία, ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο Κλέων Γρηγοριάδης, η Βάσια Τρφύλλη, η Μάνια Παπαδημητρίου, ο Δημήτρης Αποστολάκης και οι Χαΐνηδες, άνθρωποι δηλαδή που υπηρετούν την αληθινή Τέχνη και όχι τις δημόσιες σχέσεις και το πιο αναλώσιμο είδος τραγουδιού. Διότι, κακά τα ψέματα, όσο και αν κάποιοι θεώρησαν λαϊκισμό την αντιπαράθεση με τις λίστες καλλιτεχνών του «ναι» και του «όχι», πόσο στα σοβαρά να πάρει κανείς τον Σάκη Ρουβά, τον Μάρκο Σεφερλή ή την Μιμή Ντενίση, τους εκπροσώπους δηλαδή του βλαβερού life - style με τα γνωστά συμφέροντα τους; Με την απόσταση των ημερών κρίνεται ως τουλάχιστον γελοία η εξομολόγηση του Ρουβά μπροστά στο φακό για τα δεινά που πέρασε κι αυτός μαζί με εμάς. Ας εκφράσω στο σημείο αυτό και μια προσωπική απορία: Η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου και ο αρχιμουσικός Θόδωρος Ορφανίδης πήραν κάποια θέση για το δημοψήφισμα; Όχι απαραιτήτως υπέρ του «όχι», απλά είναι οι ίδιοι που προσπάθησαν να επιβάλουν τον Ρουβά ως τον νέο ερμηνευτή του Μίκη Θεοδωράκη, κάτι που ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω μέχρι σήμερα.
Ευτυχώς, δηλαδή, που τον Θεοδωράκη στο Σύνταγμα τον ερμήνευσε το σύνολο των τραγουδιστών μας. Τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη είναι σταθερή αξία, δεν κινδυνεύουν από κανέναν Ρουβά, όσο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου κάνει το «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» να ακούγεται σαν τον εθνικό ύμνο των νεοελλήνων με τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη. Όσο το δάκρυ κυλάει ακόμη μαζί με την ορμή και τον παλμό που επένδυσαν τα λόγια ενός Μανώλη Αναγνωστάκη και ενός Τάσου Λειβαδίτη. Ακριβώς όπως τό ’πε ο Χρήστος Θηβαίος ξεσηκώνοντας το πλήθος: «Χρωστάμε πολλά στους δανειστές μας, περισσότερα όμως χρωστάμε στους ποιητές μας»!
Κλείνω αυτό το κείμενο, νιώθοντας την ανάγκη για ένα «ευχαριστώ» και στα πολλά νέα παιδιά, καλλιτέχνες, που από την πρώτη στιγμή ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για υπογραφές υπέρ του «όχι». Ανάμεσα στα άλλα πολλά μηνύματα και ένα από τον «ποπ» ερμηνευτή Χρήστο Δάντη που, πραγματικά, με συγκλόνισε. Το παραθέτω αυτούσιο και είμαι σίγουρος πως δεν θά ’χει πρόβλημα ο ίδιος: «Δεν ειμαι καιροσκόπος, ό,τι κάνω το κάνω για την τάξη απ’ την οποία κατάγομαι, τους προγόνους μου που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή κι όσους πολέμησαν για να μιλάμε ελεύθερα σήμερα. Αν μπορώ να βοηθήσω, έχετε το ελεύθερο».
Βοήθησες κι εσύ, λοιπόν, Χρήστο Δάντη, όπως βοήθησαν και οι άξιοι συνάδελφοι σου. Είστε μέρος κι εσείς, όπως κι όλοι εμείς, του 61% του ελληνικού λαού που βροντοφώναξε «όχι» στην τρομοκρατία των χαρτογιακάδων της Κομισιόν, των «Θεσμών» και του ΔΝΤ.
Ένα ακόμα «ευχαριστώ» στην Αθηνά Κεφαλά για τη συνεργασία στη συγκέντρωση των υπογραφών (μέσα σε τέσσερις μέρες μια μικρή ομάδα πρωτοβουλίας συγκέντρωσε πάνω από 1.000 υπογραφές) και την Λιάνα Μαλανδρενιώτη για τη φιλοξενία.
Αντώνης Μποσκοΐτης