Εχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς ένιωθε το σφαχτάρι πριν την γκιλοτίνα; Κάποτε το έβλεπα στον ύπνο μου, σαν εφιάλτη: Ήμουν γονατισμένη δίπλα στον δήμιο, με το λαιμό γυμνό, λίγο προτού μαυρίσουν όλα. Δεν ξέρω αν προλαβαίνεις να νιώσεις πόνο. Ξέρω ότι ξυπνούσα από το φόβο του ονείρου. Υπήρχε επιλογή να είναι απλώς ένα κακό όνειρο.
Θυμάμαι μια μέρα στο νοσοκομείο. Δεν μπορούσα να σταθώ ούτε όρθια στην πλάτη μου. Με κουβαλούσαν με φορείο ως τον αξονικό τομογράφο και σήκωσαν το σεντόνι, μαζί με εμένα πάνω, από τις άκρες του και με έδωσαν στο κουβούκλιο. Όταν ήμουν μικρή, ορμούσα στα σεντόνια της φρέσκιας μπουγάδας, όσο τα δίπλωναν. Δεν ήξερα ότι θα μπορούσαν να γίνουν σάβανο. Κι άλλη φορά τα είδα τα σεντόνια, να καλύπτουν ολόκληρο το πτώμα, του ολοκληρωτικά νεκρού. Από το δωμάτιο ως το νεκροτομείο. Έτσι κι αλλιώς, κάποτε θα πεθάνουμε.
Ο τραμπούκος φόβοςΧθες μου είπε μία φίλη ότι πρώτη φορά νιώθει κοντά της τον θάνατο. Θα πήγαινε στο νοσοκομείο να πάρει το φάρμακό της, χρόνια πάσχουσα κι αυτή και φοβόταν τι θα την βρει εκεί που πάει να μπλέξει. Αν κλείσω τα μάτια, βλέπω αντί για ανθρώπους, φλόγες και το στόμα μου γεμίζει από αίμα. Το σάλιο μου παίρνει τη γεύση του. Είναι σα να γλείφεις σίδερο.
Φλογίτσες. Με τρομάζει ο φόβος. Σε κάνει να νιώθεις ανίσχυρος κι έκτοτε ψάχνεις τρόπο να ξεφύγεις από την αυτολύπηση. Ο φόβος είναι ένας τραμπούκος που το θύμα του θα συνεχίσει το ντόμινο, θα πάει αλλού τον τρόμο. Τόσος κόσμος τρομαγμένος δεν θα ενωθεί, θα σπάσει. Γιατί τώρα είμαστε πολλοί. Στο νοσοκομείο γινόμασταν γροθιά, γιατί ήμασταν λίγοι απέναντι σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία των υγιών. Τώρα όλοι φοβούνται.
Δεν είναι μόνο ο θάνατος. Είναι τι θα τον ακολουθήσει. Ο φόβος. Η επανάσταση της σκοτεινής πλευράς της ζωής. Όταν οι άνθρωποι φοβήθηκαν, έκαναν πολέμους. Όταν θύμωσαν, έκαναν επαναστάσεις. Ανησυχώ την ώρα που θα ξεσπάσουμε ο ένας πάνω στον άλλον. Αν βγούμε από αυτό το κέλυφος του τρόμου και μας απομείνει η ανθρωποθυσία.
Ο φόβος σε κάνει τέραςΗ Νατάσα είπε προχθές ότι ο κόσμος έχει μείνει κλεισμένος στο σπίτι ήδη πολύ καιρό και ψάχνει αφορμή να τσακωθεί. Δίκιο είχε. Αυτή είναι η αρχή του τρόμου. Φαντάζει κάπως σαν την κάθοδο των Κελτών, πριν σχεδόν 22 αιώνες: Από μια κακή συνεννόηση των μεταφραστών, αντί για συμμαχία με τους Μακεδόνες, οι Κέλτες κατάλαβαν ότι ετοιμάζεται εισβολή κι αποφάσισαν να ορμήξουν πρώτοι. Κατέβηκαν μέχρι την Θεσσαλία σφάζοντας μωρά και πίνοντας από τα κρανία τους.
Ο φόβος...σε κάνει τέρας. Θέλεις να υποδουλώσεις τον άλλον με το ίδιο συναίσθημα, αλλιώς θα είσαι πάντοτε δεμένος στην αλυσίδα. Ξεκίνησε ήδη το μίσος. Μας έχουν συνηθίσει μόνο σε καθεστώς μίσους. Δεν ξέρω ποιοι θα είναι οι πρώτοι που θα φαγωθούν μετά την πανδημία. «Γιατί να ταΐσουμε τους ξένους». «Γιατί να αφήνουμε ελεύθερους στους δρόμους τους ανάπηρους». «Γιατί να προκαλούν οι γυναικείες μπλούζες τους εξαγριωμένους άντρες». Σαν να πιάσαμε βελόνα και κλωστή για τις ίδιες μας τις γκιλοτίνες. «Γιατί να πληρώνουμε για τούς φτωχούς». «Γιατί να κοιτάξουμε να σώσουμε τους αδύναμους». «Γιατί να μην δείρουμε τους διαφορετικούς»
Γιατί να μην τους σκοτώσουμε; Όχι με τα χέρια μας, όχι. Με υπευθυνότητα κι επισημότητα. Με την υπογραφή του κράτους.
Κι όσο πιο πολύς ο καιρός, τόσο πιο πολύς ο φόβος. Θα έρθει κι ο θάνατος. Όσοι ζήσουμε, δε θα συγχωρήσουμε ποτέ τον θάνατο κάποιου που αγαπάμε. Θα περάσουν κάποτε όλα αυτά και θα ψάξουμε να εφεύρουμε κάποιον φταίχτη. «Κολλήσαμε από τους γύφτους», θα πούμε. «Τσακίστε τους» θα πούμε.
Κι είναι οι μέρες που σκέφτομαι πιο πολύ την ανάσταση του Χριστού. Μα ακόμα κι αυτός δεν κατάφερε να γλιτώσει την ανθρωπότητα από το μίσος. Αυτός, που πήγε ολομόναχος στην γκιλοτίνα του. Μια τρύπα στο νερό.
Όλγα Στέφου