Οπως η πανδημία του νέου κορωνοϊού συνεχίζεται απρόσκοπτα, έχει ξεκινήσει, (με τους γνωστούς απόλυτα διχαστικούς και απλουστευτικούς όρους) ένας δημόσιος διάλογος για το εάν η επίκληση της «ατομικής ευθύνης» καλύπτει τις πολιτικές ευθύνες όσων συνέβαλαν στην κατάρρευση του κράτους πρόνοιας...Να θυμίσω, βέβαια, πως η φράση «πολιτική ευθύνη», αν αρνείσαι επιτέλους πραγματικά τη μετάθεση, περιλαμβάνει όμως όχι μόνο πολιτικούς, αλλά και πολίτες. Και πως εφόσον τα σύνορα ανάμεσα στις δυο αναγνώσεις είναι εκ των πραγμάτων διαπερατά και η μία δεν αναιρεί την άλλη, όπως είναι υποχρέωση η υπενθύμιση τι εστί νεοφιλελεύθερο κράτος και ποιοι συνέβαλαν σε αυτό, άλλο τόσο είναι κι η υπενθύμιση πως καμιά δημοκρατική διαδικασία δεν γίνεται απουσία της ατομικής ευθύνης των πολιτών απέναντι στο σύνολο.
Με άλλα λόγια, πέρα από την πασιφανή ευθύνη πολιτικών χώρων και πολιτικών, οι πολίτες που δεν αντέδρασαν όταν η κρατική υγεία ξηλωνόταν, που τη στήριξαν με την ψήφο τους, οι πολίτες που χλεύαζαν τους νοσοκομειακούς γιατρούς και τα αιτήματά τους ενώ τους χειροκροτούν τώρα, να κάνουν τουμπεκί και ακόμη κι αν δεν θέλουν να ξεβολευτούν, τρέχοντας ακόμη σε παραλίες, να αποδεχτούν την προσωπική ευθύνη μας στον βαθμό που μας αναλογεί, μένοντας σπίτι. Άμεσα! Όπως, όμως, κι όσοι αντιδρούσαν και στήριζαν τη Δημόσια Υγεία, δεν έχουν δικαιολογία να το παίζουν υπεράνω, καλώντας σε συγκεντρώσεις την ίδια ώρα που ειρωνεύονται τους πιστούς και την Εκκλησία. Και καλά κάνουν! Αφού ούτε Χριστοί πολίτες είναι όσοι κι όσες, ιδίως ηλικιωμένοι, ακόμη κι αν δεν πατούσαν παρά σπάνια στην εκκλησία, (ή κι αν πατούσαν) τρέχουν τώρα να αποδείξουν με ανόητη κι ανεύθυνη επίδειξη πρώτα προς τον εαυτό τους την πίστη τους μπας και...τους επιλέξει ο Θεός να σωθούν, πριμοδοτούμενοι από μια κυριολεκτικά αντίχριστη εκκλησιαστική ηγεσία που γράφτηκε ήδη με τα σκοτεινότερα γράμματα στην ιστορία.. Όλοι τούτοι είναι φριχτά αυτοαναφορικοί, και βάζουν τον κακώς νοούμενο κοινωνικό, ιδεολογικό, θρησκευτικό και βέβαια ατομικό τους ναρκισσισμό πάνω από το πολύ ευρύτερο τους, πολύ ευρύτερο μας, «εμείς»... Η αρχαία μυθολογία το έχει περιγράψει άριστα μέσα από τον μύθο των Λειβήθρων, της πόλης που παρά τον χρησμό πως της μέλλεται να καταστραφεί «από το χειρότερο θηρίο που υπάρχει στη φύση» καταστράφηκε από τους κατοίκους της, όταν ως μάζα ( κι η μάζα δεν είναι ποτέ σύνολο, αφού το σύνολο απαιτεί την ενάργεια, άρα την συμμετοχή συνειδητών ατόμων) θεώρησαν πως τους καλεί ο Ορφέας, ο προ Χριστού Χριστός, και την ισοπέδωσαν τρέχοντας για την ατομική τους σωτηρία...
Ελένη Καρασαββίδου