Θα γραφτούν πολλά για τον Περικλή, για τη συμβολή του στην Αριστερά, στις ιδέες, για την αγάπη του για τη μουσική, το ποτό, το τσιγάρο, τις γυναίκες, την Μαρία. Εμένα ο Περικλής μου άλλαξε την ζωή. Τον γνώρισα τον Νοέμβριο του 2006, ενώ τρώγαμε ξύλο κάθε Πέμπτη, καθώς ήταν το κίνημα του άρθρου 16. Ήταν βράδυ, δούλευα σε ένα μπαρ, δίπλα ακριβώς από την Αγορά της Κυψέλης, που ετοιμαζόταν η Ανοιχτή Πόλη να ανοίξει για λίγο καιρό. Ήρθε ο Περικλής στο μπαρ, έκατσε και προσπαθούσε να μου πιάσει την κουβέντα. Εγώ, από πάντα ξινή, δεν του έδινα σημασία και προσπαθούσα να διαβάσω ένα βιβλίο κρυφά κάτω από την μπάρα, καθώς ετοίμαζα την πρόταση για το διδακτορικό μου. Εκείνος όλο να μου μιλάει και εγώ όλο να στριμεύω. Κάποια στιγμή με ρώτησε τι διαβάζω, του δείχνω ένα βιβλίο για φυλακές και μου λέει είμαι ο Περικλής Κοροβέσης. Του λέω ο «Ανθρωποφύλακες»; Μου λέει «ναι» και θέλω να βγούμε να μιλήσουμε. Ως γνωστό μαμόθρεφτο, πήγα τουαλέτα και πήρα την μάνα μου τηλέφωνο και της είπα το και το. Μου απαντά εκείνη, να πάω διότι ο Κοροβέσης δεν πιστεύει ότι θα είναι «πέφτουλας»!
Πράγματι, την επόμενη μέρα πήγα σε ένα καφέ στη Φωκίωνος Νέγρη. Μισή ώρα μετά, με είχε βάλει σε ένα ταξί, με πήγε στα γραφεία της «Εποχής» στην Ακαδημίας και με παρέδωσε, σαν θρεφτάρι. Εκείνη τη μέρα άλλαξε η ζωή μου. Ο Περικλής μου την άλλαξε. Γνώρισα την Αριστερά που αγάπησα, τη δημοσιογραφία που λάτρεψα, την «Εποχή» που έκανα οικογένειά μου, τον Χρήστο που κάναμε την οικογένειά μας. Ο Περικλής είναι για όλους μας πολλά, για μένα είναι όλη μου η ζωή. Χωρίς αυτόν, δεν ξέρω που θα ήμουν σήμερα.
Ιωάννα Δρόσου