Του Θωμά Τσαλαπάτη«Ελα μωρέ. Θα έρθει η ζέστη και όλα θα τελειώσουν, η αρρώστια θα φύγει.» Το ακούς συχνά αυτό. Μια πρόταση διατυπωμένη έτσι ώστε άλλοτε να κρύβει ματαιότητα και άλλοτε ανυπομονησία. Με όποιον γιατρό και να μιλήσεις σου επιβεβαιώνει πως η φράση κρύβει μια αυτονόητη αλήθεια (που και εσύ βέβαια δεν έχει κανέναν λόγο ή επιθυμία να αμφισβητήσεις). Βέβαια, αν ο γιατρός τύχει να είναι εμποτισμένος με την κλινική ψυχραιμία και το παγωμένο αίμα που συναντάς καμιά φορά στον κλάδο αμέσως θα προσθέσει πως το πιθανότερο είναι η αρρώστια να επιστρέψει το φθινόπωρο και αρκετά πιθανό να επιστρέψει αγριεμένη.
Περιμένοντας το καλοκαίριΔεν ξέρω τι θα γίνει το φθινόπωρο, αλλά εδώ περιμένουμε το καλοκαίρι. Και όλο πάει να ξεμυτίσει και όλο κρύβεται πίσω απ τη συννεφιά. Η ζέστη. Η μόνη άμεσα ορατή αλλαγή στην οποία μπορούμε να ελπίζουμε. Η ζέστη γίνεται το σύνορο της ταλαιπωρίας μας. Το ελληνικό καλοκαίρι πέρα από θεσμός και εποχιακή κερδοφορία μεταμορφώνεται και σε θαυματουργή ίαση. Με όλη την υπερβολή που μια τέτοια απόφανση κουβαλά, οι πρώτες μέρες του πραγματικού ήλιου που ήρθαν την προηγούμενη εβδομάδα μετέφεραν μια αίσθηση ευλογίας, ένα ξημέρωμα αισιοδοξίας. Ακόμα και πίσω από κλειστά σπίτια και φιμωμένα παράθυρα, ακόμα και στους δρόμους των πόλεων που όλο στενεύουν και την απόσταση που δεν λέει να μας πλησιάσει.
Σήμερα είχε πάλι συννεφιά. Αλλά δεν πτοούμαστε. Όσο και αν η κλειστή μας όψη δεν πείθει κάποιον (πόσο μάλλον μια ολόκληρη εποχή) να μας πλησιάσει το γνωρίζουμε καλά. Το καλοκαίρι πάντοτε επιστρέφει. Με την ακρίβεια της ανάμνησης και την επιτακτικότητα του αναπότρεπτου. Άλλωστε είμαστε εκπαιδευμένοι. Η αναμονή για αλλαγή του καιρού είναι κάτι που σε βρίσκει από πολύ νωρίς. Από την άγουρη στιγμή που μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τις εποχές και τις θερμοκρασίες. Από την πρώτη φορά που ανακαλύπτεις πως το σχολείο δεν είναι κάτι ευχάριστο και περιμένεις να τελειώσει. Από την πρώτη φορά που καταλαβαίνεις πως το σώμα νοιώθει ομορφότερα ανάμεσα σε άλλα σώματα. Το καλοκαίρι σε εκπαιδεύει στην αναμονή, όπως η θάλασσα στο μπάνιο. Να κλείσουν τα σχολεία, να φύγει το βάρος των πολλών ρούχων, να επιστρέψει το σώμα στις πραγματικές του διαστάσεις.
Με φόβο και ανυπομονησίαΊσως γι’ αυτό να μου ήρθε αυτή η ταυτόχρονη αίσθηση. Η πρώτη ζέστη, η καλοδεχούμενη αυτή προοοικονομία κουβαλούσε κάτι το πένθιμο. Και αυτό γιατί η ζέστη είναι σώμα. Και το σώμα επαφή. Αυτό που έρχεται δεν είναι μια εποχή, δεν είναι η λήξη της πολιορκίας. Είναι μια απόλυτη και ενσαρκωμένη αντίθεση. Αντίθεση με όσα ζούμε και όσα προσπαθούμε να επιτύχουμε. Αντίθεση με το μέσα, με το ο καθένας μόνος του. Αντίθεση με τον ενικό και με το μακριά μας. Ακόμα και με το συννεφιασμένο βλέμμα μας που έχει πια εκπαιδευτεί να ακούει μόνο κακές ειδήσεις.
Η ζέστη φέρνει τα πάντα πιο κοντά. Τραβάει τα κορδόνια, σμίγει τους ιδρώτες, εμφανίζει τις επιφάνειες ολόκληρες. Εναντιώνεται στις μάσκες, τα γάντια, τα προστατευτικά. Επιτάσσει όλο και λιγότερα. Και εδώ η πίεση θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη, ο πειρασμός να αφεθείς στους γνωστούς τρόπους, στους όρους των παλαιότερων καλοκαιριών, στην μόνιμη αισιοδοξία του φωτός ακόμα πιο έντονος. Και η αντίθεση αυτή, μπορεί οριακά να είναι ακόμα πιο δύσκολη από την τώρα κατάσταση. Με πιο εύθυμο τρόπο, αλλά με ακόμα πιο δυσβάστακτες απαγορεύσεις. Θα έχουμε λιγότερες απώλειες, χάνοντας περισσότερες εμπειρίες. Και αυτό θα είναι πιο δύσκολο.
Η ζέστη θα είναι μια ακόμη πολιορκία. Μια νέα αισιόδοξη απαισιοδοξία. Την περιμένουμε με φόβο και ανυπομονησία.
http://tsalapatis.blogspot.com/