Πέρασαν δέκα χρόνια από το Καστελόριζο και δεν θα το είχα θυμηθεί, αν δεν έβλεπα την εκπομπή της Αναστασίας Γιάμαλη να κλείνει με ένα συγκλονιστικό βίντεο του Αυγερινού Χατζηχρυσού για τα χρόνια της βιαιότητας που αφήσαμε πίσω. Κι άθελά μου, έκλαψα.
Από το Καστελόριζο έως σήμεραΌλα φαίνονται πιο πιθανά και πιο ωραία όσο είσαι νέος και γέρος. Από τη μέρα του Καστελόριζου έως και τη μέρα που έχασαν, το Γενάρη του 2015 όλα ήταν ωραία και πιθανά. Εκ των υστέρων γνωρίζω και πως ήταν επιτυχημένος κάθε μας αγώνας. Εκείνη την φορά δεν περιμέναμε επανάσταση. Θέλαμε να σωθούμε. Ίσως, από την άλλη, οι επαναστάσεις να ήταν εφικτές σε άλλες εποχές, τότε που έπρεπε να ανατρέψουν ολόκληρα καθεστώτα. Ίσως στη δημοκρατία να γίνεται αλλιώς ο πόλεμος. Αν μη τι άλλο, δεν έχουμε χειμερινά ανάκτορα για να εισβάλλουμε.
Αυτές τις μέρες της πανδημίας, θυμάμαι διαρκώς την καμένη γη που άφησε πίσω του ο Αντώνης Σαμαράς. Υπουργός Υγείας ήταν ο Άδωνις Γεωργιάδης τότε. Σκάνδαλα, χαμένα λεφτά, περικοπές, οι φτωχοί να γίνονται «χαμίνια»... Αλλά είχαμε πάντοτε το δρόμο κι ο δρόμος είχε εμάς. Πόσο ξύλο φάγαμε, πόσα δακρυγόνα. Μεταφέραμε τους τραυματίες με το μετρό. Κάποια φορά, μας κυνήγησαν ως την Καλλιθέα, τι ήμασταν; Δέκα παιδιά ήμασταν. Κοιμηθήκαμε εκεί.
Πήραμε ανάσαΊσως κάθε εποχή να έχει και το Πολυτεχνείο της κι η δημοκρατία απέδειξε ότι φοράει πολλούς χιτώνες. Υπάρχουν τρόποι και τρόποι να καταστείλεις. Κάποτε ήταν οι γκιλοτίνες, μετά οι εξορίες, τώρα τα fake news. Όχι χούντα δεν έχουμε, όποιος το πιστεύει είναι πιθανότατα ανόητος. Χούντα δεν έχουμε. Έχουμε, όμως, νησιά γεμάτα φτωχά, εξιλαστήρια θύματα και κλειστά τα μικρόφωνα των «άλλων» φωνών. Έχουμε εκλεγμένη ακροδεξιά. Βγήκε με ψέματα, θα πέσει από τα ψέματά της.
Έβλεπα, λοιπόν, το βίντεο στην εκπομπή της Νατάσας και την θυμάμαι κι εκείνη στο Σύνταγμα τις μέρες της Φωτιάς. Γύρω στα 30 παιδιά ήμασταν. Και τώρα παιδιά είμαστε, γύρω στα 30. Κι αν η δική μας πίστη άρχισε να βάλλεται από αμφιβολίες, σίγουρα το λάθος που κάνουμε όσο μεγαλώνουμε, είναι να απαξιώνουμε του πιτσιρικάδες. Αυτοί και μόνο αυτοί ξέρουν καλύτερα. Τέτοιοι πιτσιρικάδες ήμασταν κι εμείς και καταφέραμε να φέρουμε την Αριστερά. Εμείς ορίζαμε το θυμό χωρίς μεγάλα λόγια.
Μεγαλώσαμε, γίναμε υπεύθυνοι για άλλα πράγματα κι ίσως λίγο να ξεχάσαμε πώς ρίξαμε κάποτε τον Σαμαρά. Η Αριστερά μας έδωσε μεγάλη ανάσα κι ούτως ή άλλως το άσχημο παρελθόν δε θέλει κανένας να το θυμάται. Πήραμε ανάσα, όχι γη της επαγγελίας, αλλά οι ανάσες είναι αυτές που μας κρατούν ζωντανούς.
Και τώρα φοβάμαιΤώρα έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται. Τη λεηλασία την οικονομική, τα τσαλαπατημένα δικαιώματα και το μέλλον της δημόσιας Υγείας.
Έπιασα τον εαυτό μου να αναπολεί σαν γραία γκρινιάρα «Αχ, εμείς, εμείς τα καταφέραμε» λες κι ήμασταν η τελευταία γενιά των ικανών. Μα πάντα έτσι δε γίνεται; Μου φαίνονται οι σημερινοί εικοσάρηδες ράθυμοι, χωρίς βούληση. Μα και για εμάς ποιος να το πίστευε τότε ότι θα ξεσηκώναμε το σύμπαν; Άντεχαν τα πόδια μας, τα κορμιά μας περισσότερο τότε, το πείσμα μας ήταν πιο γερό και τα καταφέραμε.
Θυμάμαι και τον Περικλή Κοροβέση να μας λέει για τη σπουδαιότητα της γενιάς μας και να γεμίζουμε αυτοπεποίθηση, πρώτη φορά το διαπιστώνω, η συγκίνηση των μεγαλύτερων συντρόφων ήταν έκδηλη και τροφοδοτική. Ίσως εκείνοι να έβλεπαν το σπουδαίο που έρχεται, ενώ εμείς απλώς ζούσαμε τους δρόμους.
Είναι εξαιρετικά απίθανο να ανακόψεις το ρεύμα της οργής. Κι αν του Έλληνος ο τράχηλος δε χαμπαριάζει εύκολα από νεκρούς, εξεγείρεται όταν πεινάει. Η πείνα είναι δεδομένη και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να κλέβεις το μέλλον των νέων. Ποτέ κανέναν δε συγχώρεσαν αυτοί. Τους τελείωσαν μόνο.
Σαν τη σβούρα κάνει κύκλους η οργή. Από τους προηγούμενους σε έμας, από εμάς στα παιδιά, μαζί τους λιγότερο νέοι, μα νέοι ακόμα να υπενθυμίσουμε στην κοινωνία τι σημαίνει πραγματικά ο δρόμος κι η αντίσταση. Χωρίς περικεφαλαίες, χωρίς γραφικούς και χωρίς φασίστες. Έρχονται σπουδαίες μέρες.
Όλγα Στέφου