Μια αληθινή ιστορία, για έναν αληθινό αγωνιστήΌταν άκουσα την ιστορία αυτού του θανάτου με τάραξε βαθιά η απομόνωση που μας επιβάλει η απέλπιδα προσπάθεια να περιορίσουμε την εξάπλωση του κορονοϊού, απομόνωση που μας αναγκάζει να αφήσουμε αγαπημένους μας να πεθάνουν μόνοι, να χάνουμε αγαπημένους μας μόνοι. Όταν άκουσα την ιστορία αυτής της ζωής με τάραξε βαθιά η πιθανότητα να μην την μοιραστούμε περισσότεροι. Έστω φευγαλέα αλλά ουσιαστικά να αποχαιρετήσουμε όλοι μαζί, όπως δεν μπόρεσε ακόμα να κάνει η οικογένεια του, έναν αγωνιστή που μας χαιρετά ανεμίζοντας ψηλά τη σφιχτή γροθιά του.
Δεύτερος από αριστερά, με την κόκκινη μπλούζα, από εκδήλωση του PSUC.
Στην Ισπανία, η καραντίνα είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία από αυτή που ζήσαμε οι περισσότεροι εδώ στην Ελλάδα. Την περασμένη Κυριακή τα παιδιά μέχρι 14 χρόνων επιτρεπόταν να βγουν μόνο για μία ώρα έξω, σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου από τον τόπο διαμονής τους –τηρώντας όλους τους κανόνες προστασίας–, μετά από 43 ημέρες απόλυτης καραντίνας. Το αίσθημα αυτής της ωριαίας απελευθέρωσης ήταν συγκλονιστικό, όπως το περιέγραψαν τα ίδια τα παιδιά. Ο χρόνος μετράει αλλιώς. Και ο χρόνος που δεν ζήσαμε με αυτούς που χάθηκαν.
***
Ο José Padilla López τηρούσε όλα τα μέτρα προστασίας απαρέγκλιτα. Ζούσε στην Γιορέτ ντε μαρ, μια παραθαλάσσια καταλανική κωμόπολη που βρέχεται από τη Μεσόγειο. Την Τετάρτη 18 Μαρτίου ανέβασε πυρετό που όμως κατέβηκε γρήγορα και, ενώ όλα φαίνονταν καλά, την Παρασκευή άρχισε να νιώθει δύσπνοια και την επομένη το διαγνωστικό τεστ που έκανε στο νοσοκομείο βγήκε θετικό για την παρουσία κορονοϊού. Τις επόμενες μέρες ήταν συνεχώς με μάσκα οξυγόνου. Τα τέσσερα παιδιά του τού τηλεφωνούσαν αλλά ήταν δύσκολο να μιλήσει λόγω της μάσκας. Του έστελναν φωτογραφίες και βίντεο από τα εγγόνια του. Σε περίπου μία εβδομάδα, την Παρασκευή, ο γιατρός που τον παρακολουθούσε ενημέρωσε τους οικείους του ότι δεν μένουν στον José παρά λίγες ώρες. Τους ενημέρωσε ότι θα του κάνει μια ηρεμιστική ένεση, ώστε να μη νιώθει το αίσθημα της ασφυξίας, και ότι ένας από όλους θα μπορούσε να τον προσεγγίσει για να τον αποχαιρετήσει φορώντας την προστατευτική στολή. Τους ενημέρωσε επίσης ότι η δική του σύσταση ήταν να μην μπει κανείς μέσα στο θάλαμο νοσηλείας. Να τον χαιρετήσουν πίσω από το τζάμι. Τελικά η μία του κόρη προσέγγισε. Είδε τον José κι εκείνος την είδε και προσπάθησε να σηκωθεί, να την αποτρέψει από το να πλησιάσει περισσότερο. Τον χαιρέτησε πίσω από το τζάμι κι εκείνος σήκωσε ψηλά τη γροθιά του χαιρετώντας.
***
Πρώτος από δεξιά, κρατάει πανό με σύνθημα για «ποιοτική εργασία».
Ποτέ δεν ήθελε να πεθάνει σε ένα κρεβάτι, ήθελε να φύγει όντας στην πρώτη γραμμή. Ο José Padilla López έφυγε από την Ανδαλουσία για την Καταλονία επί Φράνκο, το καθεστώς του οποίου τον κυνήγησε και τον φυλάκισε για κομουνιστική δράση. Τα παιδιά του θυμούνται να τραβούν την κουρτίνα και να βλέπουν στο δρόμο τον ασφαλίτη που παραφυλούσε τον πατέρα τους. Τις δεκαετίες 1960 -’70 υπήρξε στέλεχος του PSUC, του κομουνιστικού κόμματος της Καταλονίας, το οποίο ήταν ενεργό από το 1936 έως 1997. Με την πολιτική ασχολήθηκε ως συνδικαλιστής και μαχητικό μέλος του συνδικάτου Comisiones Οbreras (CC.OO.).
Πρώτος από αριστερά, σε κινητοποίηση κατά «των συντάξεων δυστυχίας».
Δούλευε σε εργοστάσια και οι συνάδελφοί του τον θυμούνται πάνω σε ένα πάγκο να τους καλεί να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματα του εργατικού κινήματος. Σε κάθε δουλειά που πήγαινε, περίμενε να περάσει ένας μήνας, για να κατοχυρώσει στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, και ξεκινούσε τον αγώνα. Είχε εκπροσωπήσει το συνδικάτο σε διεθνή συνέδρια στην Μοντένα στην Ιταλία, όπου είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, και στο Παρίσι το 1972. Του άρεσε να αφηγείται ιστορίες πώς ταξίδευαν για αυτά τα συνέδρια ένας - ένας ή δύο - δύο, για να φτάσουν τελικά πάνω από χίλιοι σύνεδροι. Ήταν υποστηρικτής της Ντολόρες Ιμπαρούρι και τα παιδιά του θυμούνται να ακούν ξανά και ξανά κασέτες με ομιλίες της.
Υποστήριζε την Esquerra Unida Catalunya (EUCat), την τοπική οργάνωση της οποίας βοήθησε να στηθεί στη Γιορέτ ντε μαρ, όπου κατάφεραν να εκλέξουν και δημοτικούς συμβούλους με τη δημοτική παράταξη που ίδρυσαν και στήριξαν. Παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην Ελλάδα και μιλούσε με κατανόηση για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
***
Ο José Padilla López είχε εκφράσει την επιθυμία να μην ταφεί αλλά να αποτεφρωθεί και οι στάχτες του να σκορπιστούν στα βουνά της Σιέρα Μορένα, στην Ανδαλουσία όπου έπαιζε μικρός. Τα παιδιά του έχουν τώρα τις στάχτες του και ανυπομονούν ο κορονοϊός να τους επιτρέψει να ανταμώσουν ξανά όλοι μαζί. Εκεί στο χωριό καταγωγής του να κάνουν μια μεγάλη γιορτή και να θυμηθούν αυτά για τα οποία έζησε και αγωνίστηκε.
Ζ.Γ.Ευχαριστούμε πολύ τον γιο του José Padilla López, τον Jordi, που μας εμπιστεύτηκε την ιστορία του.