Γνώρισα τον Γιώργο στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, όταν άφησε το χωριό του, το Ρωμανού της Λήμνου, για να φοιτήσει στο γυμνάσιο στην πρωτεύουσα του νησιού, τη Μύρινα.
Ο πατέρας του Βασίλης στο Ρωμανού, όπως ο Ντίνος στις Σαρδές, ο Βουλγαρόπουλος στον Κορνό, ο Αχιλλιάς στη Αγιά Σοφιά , στα χωριά αυτά της Λήμνου, εμβληματικές προσωπικότητες της Αριστεράς. Μυθικά για μένα πρόσωπα από τις διηγήσεις του πατέρα μου για τους συντρόφους του. Πρόσωπα που στέκονταν όρθια στον ασφυκτικό κλοιό του μισαλλόδοξου μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς και του εκδικητικού παρακράτους. Απολύτως επώνυμα και αναγνωρίσιμα στον στενό κύκλο ενός χωριού, στάθηκαν όρθια και απέναντι στον χαφιέ που έμπαινε στη αυλή του σπιτιού και απέναντι στην προσπάθεια κοινωνικής απομόνωσης, που έσπαγε μέσα από μυστικά νεύματα και ματιές.

Ο γιος του διωκόμενου κομμουνιστή

Σε αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε ο Γιώργος. Σε αυτό το περιβάλλον που αναδείκνυε όλο αυτό το ήθος της ανιδιοτελούς και με θυσίες προσφοράς. Για μένα, λοιπόν, όταν τον πρωτογνώρισα, ήταν ο γιος του διωκόμενου κομμουνιστή. Ενός μυθικού προσώπου. Ίσως κι εγώ το ίδιο γι’ αυτόν. Ένα παιδί, με ένα μόνιμο μισό χαμόγελο και ένα βλέμμα μιας αδιόρατης θλίψης, που χαρακτηριστικά, νομίζω, κουβάλησε μέχρι τέλους. Παρά τη σημαντική, για τη φάση της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, διαφορά των τριών χρόνων, μάς ένωσε μια αγάπη και φιλία υπόγεια, σχεδόν συνωμοτική, όπως είχαμε μαθητεύσει στις συντροφικές φιλίες των γονιών μας. Ο Γιώργος, όπως και τα άλλα παιδιά που ήρθαν για το γυμνάσιο στη Μύρινα, κατοικούσαν δύο - δύο ή τρία- τρία σε δωμάτια που νοίκιαζαν. Δωμάτια-χώροι συγκέντρωσης συμμαθητών και φίλων, που λειτουργούσαν και ως χώροι χειραφέτησης όλων ημών. Μήνες μετά τη γνωριμία μας, τον Απρίλη του ’67, το παρακράτος έγινε κράτος. Οι γονείς μας εγγεγραμμένοι στις τιμητικές λίστες του σχεδίου Περικλής για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού, βρέθηκαν στην ασφάλεια και στη Γυάρο. Η υπόγεια συνωμοτική μας σχέση έγινε βαθύτερη. Τα καλοκαίρια χωρίζαμε. Αυτός στο χωριό, εγώ στην πόλη. Κάθε φθινόπωρο μου περιέγραφε το κουραστικό καλοκαίρι στα χωράφια της οικογένειας. Ύστερα φύγαμε από το νησί. Χαθήκαμε για λίγο.

Τα φεστιβάλ της ΚΝΕ

Βρεθήκαμε στο ΚΚΕ, στον Συνασπισμό, στον ΣΥΡΙΖΑ σε μια κοινή πορεία. Ο Γιώργος ήταν δραστήριος και στο σύλλογο Λημνίων της Αθήνας.
Αντιγράφω λίγα βιογραφικά στοιχεία από τον αποχαιρετισμό του γιού του Βασίλη: «Στο ΚΚΕ έγινε υπεύθυνος για την οργάνωση όλων των εκδηλώσεων και φεστιβάλ του κόμματος. Όργωνε την Ελλάδα στο πλευρό του Φλωράκη, στo “Νέο Ρεύμα”, εταιρία του ΚΚΕ για τη διοργάνωση εκδηλώσεων, ο Γιώργος πρωτεργάτης σε αυτό, οργανωτικό μυαλό από μικρός, με ιδέες πολύ μπροστά από την εποχή του. Στο Φεστιβάλ ΚΝΕ 1983, δέκα διαφορετικά stages στο χώρο. Ο Γιώργος έκανε έρευνα από πριν για το ποιούς θα καλέσουν. Κεντρίζει το ενδιαφέρον του ο Peter Tosh. Πώς, όμως, ο μουσικός αυτός θα γίνει αποδεκτός από το αναχρονιστικό ΚΚΕ; Ο καλλιτέχνης παρουσιάστηκε από τον Γιώργο στο ελεγκτικό κονκλάβιο του ΚΚΕ ως εκπρόσωπος της jamaican ethnic music. Όταν ήρθε η ώρα και ανέβηκε στη σκηνή ο Peter Τosch με τις μακριές τζίβες του συγκροτήματος και τους reggae ρυθμούς, έτρεχαν οι σκληροπυρηνικοί του ΚΚΕ να βγάλουν τις πρίζες από το ρεύμα. Ο Γιώργος σε μία γωνία να γελάει. Συναυλία ορόσημο, 1989 για πρώτη φορά στην Ελλάδα έρχονται οι Pink Floyd. Και πάλι ο Γιώργος είναι πίσω από αυτή τη μεγάλη παραγωγή».

Στο Κόκκινο 105,5

Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ και την προσχώρησή του στον ΣΥΡΙΖΑ, ίδρυσε δική του εταιρεία διοργάνωσης καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Παράλληλα, βεβαίως, ήταν η ψυχή όλων των εκδηλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόσφερε αφιλοκερδώς άπειρο χρόνο, αφαιρώντας τον από τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Έστησε εκ του μηδενός το ραδιοφωνικό σταθμό 105,5 στο Κόκκινο. Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι με τις πυρκαγιές στον Υμηττό, που παράτησε τις διακοπές του, την οικογένεια του και τους φίλους του στη Λήμνο και ήρθε στην Αθήνα για την αποκατάσταση ζημιών.

Η ψυχή των εκδηλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο γιός του Βασίλης για την τελευταία περίοδο: «Η συνέχεια γνωστή, δεν θα επεκταθώ πολύ, γιατί δεν το έκανε ποτέ ο ίδιος. Ο Τσίπρας γίνεται αρχηγός του κόμματος και ο Γιώργος αναπτύσσει μια ξεχωριστή επαφή μαζί του. Τον πίστεψε πολύ και αφιέρωσε ψυχή και σώμα. Εκεί που τα άλλα κόμματα είχαν πολυπληθή επιτελεία και δαπανούσαν εκατομμύρια για τις εκδηλώσεις τους, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τον Γιώργο, να οργανώνει, να τρέχει να σκαρφίζεται τις πιο απίθανες λύσεις στα πιο σύνθετα προβλήματα…»
Σε όλες τις εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα πήγαινα νωρίτερα για να βρω τον Γιώργο. Τον έβρισκα πάντα πίσω από την εξέδρα να καπνίζει γεμάτος αγωνία για το πώς θα πάει η εκδήλωση. Πάντα με εκείνο το μισό χαμόγελο και την αδιόρατη θλίψη στο βλέμμα.
Γιατί αγαπάμε τον Γιώργο.
Γιατί πρόσφερε με ανιδιοτέλεια.
Γιατί ήταν σεμνός.
Γιατί δούλευε, όπως μικρός στα χωράφια της οικογένειας, τότε για την επιβίωση, τώρα για να δυναμώσει το Κόμμα, για να αλλάξει η κοινωνία. Για το όραμα.
Γράφει ο γιός του, «μου λείπεις ήδη, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και θα συνεχίσω να μάχομαι, δεν θα σταματήσω ποτέ να μάχομαι για τα κοινά, τόσο κοινά, ιδανικά μας, ακριβώς όπως μου ζήτησες και σου υποσχέθηκα!»
Κι εμείς, Γιώργο Πιαντέ.

Γιώργος Κότσαλης
Πρόσφατα άρθρα ( Κοινωνία )
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet