Πρωτομαγιά, ημέρα ξεχωριστή για τους εργάτες και τους μισθωτούς όλου του κόσμου. Ημέρα τιμής στους ήρωες του Σικάγου και του Εργατικού Κινήματος, ημέρα αλληλεγγύης και αγώνων για μια καλύτερη ζωή. Η Πρωτομαγιά σηματοδοτεί μια τεράστια αλλαγή, με την εφαρμογή του οκτάωρου στη ζωή και την εξέλιξη των εργαζομένων. Το σύνθημα 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες μόρφωση και ψυχαγωγία, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια από το 1886, είναι πάντα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
Σήμερα στην εποχή της πανδημίας και της νεοφιλελεύθερης εκτροπής, καθώς και των μεγάλων προκλήσεων που αντιμετωπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα, πολλοί βέβαια βιάστηκαν να το θεωρήσουν μια ξεχασμένη υπόθεση. Σήμερα, όμως, καλείται να παίξει –και παίζει– εκ των πραγμάτων ένα σημαντικό ρόλο, όπως έδειξαν τα τελευταία γεγονότα στο τέλος του 2019, για την «επόμενη ημέρα» μετά την υγειονομική κρίση.
Φέτος η Πρωτομαγιά μπορεί να μην εορτάστηκε «με τις κόκκινες σημαίες σε όλες τις πλατείες του κόσμου», όπως αναφέρει ο Λούκα Βισεντίνι, πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, καθώς οι εργαζόμενοι βρίσκονται ακόμα σε καραντίνα, και μπορεί να είναι με μάσκες, δεν είναι όμως φιμωμένοι. Βρήκαν πολλούς πρωτότυπους και έξυπνους τρόπους να εκφράσουν τα αισθήματά τους, τις διαθέσεις τους και να στείλουν το μήνυμα για έναν κόσμο ειρήνης, κοινωνικής δικαιοσύνης και σεβασμού των συλλογικών, ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Βάζοντας έτσι φρένο στις ορέξεις αυτών που, με αφορμή την πανδημία, θα ήθελαν, εκμεταλλευόμενοι τις δύσκολες στιγμές της κρίσης, να επιβάλουν με το φόβο και την αβεβαιότητα τη δική τους τάξη πραγμάτων.
Χθεσινοί αόρατοι, σημερινοί πρωταγωνιστέςΌσο κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο, ασφαλώς θα πεισθούν αν ρίξουν μια ματιά στα έκτακτα μέτρα που πήραν ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με τα ΠΝΔ. Με εξαίρεση τις δύο χώρες της Ιβηρικής (Ισπανία και Πορτογαλία), που πήραν φιλεργατικά μέτρα απαγόρευσης των απολύσεων των εργαζομένων, για να συγκεντρώσουν την οργισμένη αντίδραση των συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων δυνάμεων. Οι εργαζόμενοι από την αρχή της πανδημίας όχι μόνο πήραν τα αναγκαία μέτρα, αλλά βρέθηκαν και στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Έτσι ήρθαν στην επιφάνεια οι αόρατοι, που τους ανέδειξε σαν απαραίτητους η υγειονομική κρίση, όπως έγραψε η «Λε Μοντ», απαραίτητοι και αναντικατάστατοι για τα νοσοκομεία για την καθαριότητα και τη λειτουργία των πόλεων.
Εργάστηκαν σκληρά μέσα σε δύσκολες συνθήκες, που είχαν διαμορφωθεί τις τελευταίες 10ετίες των φιλελεύθερων πολιτικών. Δυσκολίες που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν: διάλυσης των δημοσίων υπηρεσιών και κυρίως των υγειονομικών συστημάτων. Αύξησης των κοινωνικών ανισοτήτων και της φτωχοποίησης των ανθρώπων, κατά τον ίδιο τρόπο στο Σικάγο και το Σαιν Ντενί. Την υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών με την παράλληλη –εκ των πραγμάτων– καλλιέργεια του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του εθνικισμού.
Αλληλεγγύη και συνεργασία για την επόμενη μέραΑσπίδα σε όλα αυτά αποτελεί η αλληλεγγύη και η συνεργασία που ανέπτυξαν τα συνδικάτα, τα οποία δεν παρενέβησαν μόνο για την υγεία τους και τα δικαιώματά τους, προχώρησαν ακόμα πιο πέρα, ανέπτυξαν τον προβληματισμό τους για την «επόμενη ημέρα». Στην προσπάθειά τους αυτή βρέθηκαν μαζί και συνεργάστηκαν με κοινωνικές ανθρωπιστικές οργανώσεις και κινήματα. Χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή είναι το κοινό κείμενο της CGT και της Green Peace, της OXFAM, της ATTAC και άλλων 20 οργανώσεων. Στο κείμενο αυτό με τίτλο «1η Μαΐου ποτέ πια έτσι» αναφέρεται πως η κατάσταση σήμερα επιβάλλει να βρεθούν «τα συνδικάτα με τις οικολογικές οργανώσεις» για τη διαμόρφωση κοινών θέσεων στον αγώνα για την καταπολέμηση των αιτιών και όχι μόνο των συνεπειών της σημερινής δύσκολης κατάστασης.
Οι δυσκολίες αυτές αναφέρονται αναλυτικά και στη συνέχεια προτείνουν άμεσα μέτρα για την ανακούφιση όλων όσων υποφέρουν από την κρίση. Τέλος, μετά τη διαπίστωση για τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο «νεοφιλελευθερισμός στη Γαλλία και τον κόσμο», προτείνουν πιο ριζικά μακροπρόθεσμα μέτρα. «Για τον αναπροσανατολισμό του οικονομικού μοντέλου» θεωρούν δε πως με την υγειονομική κρίση δίνεται μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί, όπως αναφέρεται στο κείμενο που δημοσιεύουμε στις διπλανές στήλες.
Μπ. Κοβάνης