Του Θωμά ΤσαλαπάτηΒγαλμένος από την καραντίνα, σιγά- σιγά ο χρόνος ξεχειλίζει. Για δύο μήνες το σχήμα του ήταν δεδομένο, ομοιόμορφο, με μονότονη αξία χρήσης. Καθώς σταδιακά επιστρέφουμε σε αυτό το πρόχειρο έξω, ο χρόνος βγαίνει στον ήλιο μαζί μας. Δοκιμάζει τα περσινά του σχήματα να δει αν του κάνουν, αν το σώμα του χωράει σε περσινές φορεσιές. Και είναι εκεί δίπλα μας, έχοντας το ίδιο ύφος έκπληξης με εμάς. Καθώς βγαίνουμε στον έξω κόσμο με ένα μόνιμο αγουροξυπνημένο ύφος. Σαν ο ορίζοντας να μας ξάφνιασε, σαν οι περιοχές που τόσες φορές περπατήσαμε να έχουν κάτι το τόσο νέο που μόνο με έκπληξη μπορούν να αντιμετωπιστούν. Μα ο χρόνος είναι πάντοτε ο εχθρός. Έτοιμος να μας διεμβολίσει μεταμφιεσμένος σε ανάμνηση ή προσδοκία. Σαν συμπύκνωση τοποθετημένη στη χρονική απόσταση αυτή, που τελικά θα δώσει σχήμα στο παρόν μας. Γιατί εμείς στο παρόν μας δεν είμαστε τίποτα άλλο από μια ταυτόχρονη ηχώ. Ηχώ των πραγμάτων που πέρασαν και τώρα ρευστά κωδικοποιούν το παρελθόν. Ηχώ των πραγμάτων που έρχονται, μείγμα προσδοκιών, φόβων, ενδεχομένων και τυχαίου. Ταυτόχρονα προς την κατεύθυνσή μας. Και κάθε στιγμή μας στο χρονικό εδώ πολιορκείται. Από κάτι που πέρασε και από κάτι που δεν έχει ακόμα έρθει. Το παρόν μας, ένας αμφίβολος ανεμοδείκτης.
Θυμάσαι: Τα περασμένα καλοκαίρια έρχονται ταυτόχρονα. Από ηλικίες άγουρες, μέχρι νεόκοπες. Ένα μείγμα παιδικότητας, εφηβείας, σεξουαλικής αφύπνισης, ανεξαρτησίας, ηλιόλουστης μελαγχολίας και ξοδέματος. Και μαζί όλα τα πρόσωπα που βρέθηκαν εκεί. Κορίτσια και αγόρια, σύντροφοι του περασμένου. Πρόσωπα που εξακολουθούν ή έχουν για λίγο χαθεί (να τους πάρουμε ένα τηλέφωνο) και πρόσωπα που έχουν χαθεί ακόμα και από την μνήμη. Πλήθος των άλλων που δίνουν ομαδικά σχήμα στον παρελθόντα χρόνο μας. Αλλά ο χρόνος είναι ο εχθρός. Προσδιορίζει το παρελθόν πάντοτε με τον λάθος τρόπο. Ως αχανές και ξοδεμένο, ως άστοχο, ως ευκαιρία που δεν εκπληρώθηκε, ή παράδεισο που αναλώθηκε. Ο χρόνος μισεί το παρελθόν. Είναι η καταναλωμένη του έκταση, η βεβαιότητα του συντελεσμένου. Και μαζί το θολό αυτού που ξεχνιέται. Του χρόνου που μοιάζει να μην είχε σημασία.
Προσδοκάς: Όσα πρόκειται να έρθουν παίρνουν τη χροιά του παρόντος χρόνου. Τη θερμοκρασία, την υφή και την αίσθηση. Αναπολώντας το μέλλον από αυτή την άκρη του άτυπου καλοκαιριού (ακόμα και αν είναι Μάης) κάθε ενδεχόμενό μας είναι καλοκαίρι. Δεν υπάρχει ούτε ένας τόσος δα χειμώνας στο μέλλον μας. Μόνο ήλιος εκκωφαντικός και θάλασσα σε αναμονή. Το μέλλον μας πιθανολογεί. Στήνει μπροστά μας όλα τα ενδεχόμενα, βαφτίζει την τύχη πεπρωμένο και μας αφήνει έκθετους σε ένα εν κινήσει άγνωστο. Ο χρόνος είναι ο εχθρός και το μέλλον η εκδίκησή του. Εγκυμονώντας σήμερα γεγονότα που θα μας έρθουν αύριο κατακέφαλα. Εκπαιδεύοντας τις πιθανότητες μακριά από τα ανήσυχα μάτια, καθησυχάζοντας τις προεκτάσεις μας, τις προβλέψεις και τις ευχές μας. Προσπαθώντας τελικά να μας πείσει πως το μέλλον είναι απλώς μια εξάρτηση του παρόντος, κάτι που μπορεί να σχεδιαστεί και να προβλεφτεί.
Και μεις περιμένουμε. Το παρελθόν και το μέλλον να μας χτυπήσουν ταυτόχρονα. Σαν βάρκες σε άγνωστα νερά με ανέμους και από τις δύο κατευθύνσεις. Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε. Ανάμεσα σε αυτά που έρχονται από το παρελθόν και αυτά που έρχονται από το μέλλον. Και ο χρόνος δουλεύει υπερωρίες ως θεός της θάλασσας. Οργισμένος –για λόγους άγνωστους- Ποσειδώνας. Μας διεκπεραιώνει μέσα σε μια χρονική θαλασσοταραχή. Μα συνηθίζουμε. Όλα τα συνηθίζουμε. Το απρόσμενο έξω, το ενδεχόμενο για ένα καινούριο μέσα, το ξαφνικό καλοκαίρι. Και τον χρόνο ακόμα. Σιγά σιγά παίρνει και πάλι την κατοικίδια όψη του. Ήσυχος. Φαινομενικά ακίνδυνος. Κουλουριασμένος ανάμεσα στα έπιπλα του σαλονιού. Η ρουτίνα τον κάνει να μοιάζει και πάλι αφοπλισμένος, ακίνδυνος, μετρίσιμος. Μην σε ξεγελά: ο χρόνος είναι πάντοτε ο εχθρός. Ακόμα και όταν γουργουρίζει ξαπλωμένος πάνω στην ρουτίνα σου.
http://tsalapatis.blogspot.com/