Κύριε Μπακογιάννη Κώστα, δήμαρχέ μας,
Δεν ξέρω πώς να περιγράψω τις βλέψεις σας για την Αθήνα. Πιθανότερο είναι να νιώθετε ότι σαν ανήκει. Όπως ο λόφος του Φιλοπάππου, ας πούμε. Κι έχω τη θλιβερή εντύπωση πως την «ανακαινίζετε», όπως θα ανακαίνιζε κάποιος το σαλόνι του: Αρκετά φανταχτερό ώστε να χωρέσει σε διακοσμητικούς καταλόγους. Είστε, μήπως, ινφλουένσερ; Ξεκινήσατε καριέρα στα κοινωνικά δίκτυα;
Περάσαμε σχεδόν έναν χρόνο να προσπαθούμε να δρούμε το δρόμο για τα πόδια μας ανάμεσα στις στοίβες τα χώματα που άφηναν στα πεζοδρόμια τα «έργα» για την πόλη. Κάνατε την Αθήνα εργοτάξιο, δυσκολεύοντας την καθημερινότητά μας. Όλων, πιο πολύ των μετακινούμενων με δυσκολία: Του ηλικιωμένους, τους γονείς με τα βρεφικά καρότσια, εμάς των αναπήρων.
Δε θα ξέρετε, μάλλον, αν θα ξέρατε δεν θα απαντούσατε με τόση αυθάδεια στην ερώτηση του Αντώνη Ρέλλα, του ανάπηρου ακτιβιστή. Είπατε πως ο Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας ωφελεί τους αναπήρους, τους χαρίζει προσβασιμότητα. Ναι, σίγουρα δεν ξέρετε. Γιατί αν ξέρατε τι συμβαίνει στη πόλη που εκπροσωπείτε, θα γνωρίζατε ότι η προσβασιμότητα είναι ζητούμενη όπως κι η απάντηση για το αυγό και την κότα.
Αυτό δεν μπορείτε να το κατανοήσετε
Αλλά, ας πούμε, υπάρχουν μερικά φωτεινά σημεία, σηματοδότες για την ακρίβεια, που ουρλιάζουν: Για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο Μεγάλο σας Περίπατο, θα πρέπει πρώτα να καταφέρουμε να κινηθούμε ως εκεί. Αυτό είναι το ένα κρατούμενο. Δεν είμαστε όλοι οι ανάπηροι σε αμαξίδιο, αυτό ελπίζω να το καταλαβαίνετε. Δεν μπορώ να περιγράψω σε κανέναν αρτιμελή πώς είναι να φοβάσαι τα πεζοδρόμια. Κι αν εμείς, οι ανάπηροι με μάτια και πόδια (φθαρμένα και τα δύο, αλλά στη θέση τους) πέφτουμε στις απαράδεκτες πλινθόκτιστες, λακκουβιασμένες κατασκευές με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα να μας κόβουν τη δύσκολη πορεία μας, φανταστείτε πόσο αφόρητη είναι η Αθήνα για κάποιον που κινείται με αμαξίδιο.
Αλλά αυτό δεν μπορείτε να το κατανοήσετε. Είστε, ωστόσο, πολύτεκνος, πολλά παιδιά σημαίνει πολλά βρεφικά καρότσια. Φαντάζομαι κάποτε θα σπρώξατε κι εσείς μερικά από αυτά. Θα επιλέξατε σημεία χωρίς λακκούβες, για να μην ανακατευτεί το μωρό, θα σιχτιρίσατε (κοσμίως και αρίστως) για τα σημεία που δεν έχουν ράμπα και δυσκολεύουν τον γονιό, ή για τις νεραντζιές που ξεφυτρώνουν στη μέση ενός πεζοδρομίου πλάτους 50 εκατοστών. Γιατί, φυσικά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς ο δήμαρχος της πόλης μας αγνοεί την… αισθητική των λιγότερο κοσμικών γειτονιών. Αυτό δεν θα μπορούσα να το πιστέψω για εσάς, κύριε δήμαρχέ μας.
Στα χαλάσματα της νιότης μας
Κι αυτός ο Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας, με χτυπάει στο στομάχι. Τη χρονιά που πέθανε η Άλκη Ζέη, οι Μεγάλοι Περίπατοι έχουν μεγαλύτερη σημασία κι ανήκουν πάντοτε στους Πέτρους, αλλά αυτή είναι μια ευαισθησία που δεν έχει καμία σχέση με τις φιλοδοξίες σας, οπότε ας μου την επιτρέψετε και ας πάμε παρακάτω. Ήταν μονάχα μια στιγμή μου αδύναμη.
Κάποτε, λοιπόν, θυμάμαι ότι τρέχαμε ανάμεσα σε λίθους, πλίνθους, κεράμους ατάκτως ειρημένους. Τρέχαμε επειδή μας κυνηγούσαν. Μία μέρα μας κυνήγησαν τόσο, που από το Σύνταγμα φτάσαμε ως το Κουκάκι, στον πεζόδρομο μας ξαναβρήκαν και ούτε που θυμάμαι πως, ανάμεσα σε φωνές και δακρυγόνα, ούτε που θυμάμαι πώς καταλήξαμε στην Καλλιθέα και κοιμηθήκαμε εκεί.
Αυτός κι αν ήταν Μεγάλος Περίπατους, σωστά, κύριε δήμαρχε; Όταν ακόμα τρέχαμε, τότε που κάποιοι μας κυνηγούσαν, εμείς ζωγραφίζαμε την πόλη όχι για να χτίσουμε το φιλόδοξο προφίλ μας, αλλά για να την αλλάξουμε. Και τα καταφέραμε.
Τώρα, όμως, έχω την υποψία πως τα χαλάσματα της νιότης μας, τους λίθους και τους πλίνθους που μας πετούσε η αστυνομία, σπασμένους από τις σκάλες τους Συντάγματος, τα μαζέψατε εσείς για να οικοδομήσετε κακοτράχαλα σοκάκια. Σοκάκια Μεγάλου Περιπάτου, που ακόμα κι αν δεν μας πονούσε η ψυχή μας για τους χαμένους δρόμους, θα μας πονέσουν τα πόδια μας, τα σωθικά μας από τους τρανταγμούς.
Στρώνετε χαλί πάνω από τη βρωμιά
Δεν είμαστε όλοι αρτιμελείς, κύριε δήμαρχε. Δεν είστε δήμαρχος μόνο για όσους περπατούν, βλέπουν ή δεν κουβαλούν υποχρεώσεις, μωρά σε καρότσια, παιδιά που θέλουν να τρέξουν. Πράγματι, οφείλω να παραδεχτώ πως δεν αντιλαμβάνομαι για ποιους είστε δήμαρχος, πόσο θα κοστίσει όλη αυτή η «ανακαίνιση» και πού θα οδηγήσει όλη αυτή η ανοησία.
Στρώνετε χαλί πάνω από τη βρωμιά, κύριε δήμαρχε. Μια πόλη γεμάτη Μεγάλους Περιπάτους είναι η Αθήνα, γωνίτσα κι ιστορία, παλιά και πρόσφατη, πιο πρόσφατη γραμμένη από εμάς. Είμαστε πολύ νέοι και πολύ ζωντανοί για να την ξεχάσουμε. Είμαστε οι Πέτροι των Μεγάλων Περιπάτων, αλλά σίγουρα αυτό δε σας αφορά.
Θα έπρεπε να σας αφορά, ωστόσο, το χάος. Κάποτε όλα αυτά θα έχουν τελειώσει κι όλοι οι δήμαρχοι αφήνουν πίσω μια παρακαταθήκη. Ο Αβραμόπουλος άφησε τα σιντριβάνια και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Ο προκάτοχός σας άφησε την εντύπωση πως δεν άφησε τίποτε πραγματικά, εκτός από αστυνομοκρατία, βία και υψηλά δημοτικά τέλη στους λογαριασμούς της ΔΕΗ μας. Εσείς, λοιπόν, θα αφήσετε μία φωτογραφία για το ίνσταγκραμ. Που δε θα είναι απαραιτήτως καλή.
Όλγα Στέφου