Της Μαρίνας ΓαλανούΑπό την Δευτέρα 18 Ιουνίου, όπως γνωρίζουμε, επαναλειτουργούν πάλι οι οίκοι ανοχής μετά από τρεις μήνες που παρέμειναν κλειστοί λόγω των μέτρων περιορισμού εξάπλωσης του κορονοϊού. Οι αναγνώστες ας μου επιτρέψουν μία αναγκαία δική μου διόρθωση: κλειστοί χώροι παροχής υπηρεσιών σεξ, είναι η σωστή ορολογία.
Παράλληλα, ο ΕΟΔΥ έδωσε στη δημοσιότητα το σχετικό υγειονομικό πρωτόκολλο λειτουργίας, ενώ τα πρόσωπα που εργάζονται στο σεξ (και συνεπακόλουθα και οι πελάτες τους) καλούνται να ακολουθήσουν μια σειρά οδηγιών και να λάβουν μέτρα προφύλαξης της εξάπλωσης του ιού.
Ποιο είναι όμως το παράδοξο; Η νομοθεσία που διέπει την εργασία αυτών των συνανθρώπων μας, είναι τόσο περιοριστική, που λίγα πρόσωπα που εργάζονται στην παροχή υπηρεσιών σεξ, πληρούν τις προϋποθέσεις νόμιμης εργασίας και τούτο ακολουθεί ασφαλώς και πολύ περισσότερο τις άδειες εγκατάστασης, δηλαδή τους χώρους εργασίας. Εν ολίγοις –τουλάχιστον για τη πλειοψηφία των εργαζομένων στο σεξ– η εργασία τους δεν είναι νόμιμη. Δεν θεωρούνται καν εργαζόμενοι, η παροχή υπηρεσιών τους, δεν θεωρείται καν εργασία. Η πλειοψηφία δεν έχει καν εργασιακά ή ασφαλιστικά και λοιπά προνοιακά δικαιώματα.
Μολαταύτα, οι σχετικές οδηγίες του ΕΟΔΥ, ξεκινούν με την παράδοξη φράση: «Οι εργαζόμενοι πρέπει να…». Οι εργαζόμενοι, δηλαδή, που –κατά πλειονότητα– για την Πολιτεία, δεν είναι εργαζόμενοι. Σουρεαλιστικό εξ αρχής.
Μάσκα… στο πλαίσιο παιγνίουΔεν θεωρώ ότι έχει αξία, να κριθούν τα μέτρα αυτά καθ’ αυτά, και κατά πόσον μπορούν να τηρηθούν, ιδιαίτερα όταν για την πλειονότητα το νομικό πλαίσιο λειτουργίας είναι παράλογο από μόνο του και δεν δύναται να προστατεύσει τα πρόσωπα που εργάζονται στο σεξ∙ άξια σχολιασμού, όμως, είναι η σύσταση χρήσης υφασμάτινης μη ιατρικής μάσκας, που –όπως σημειώνεται– «θα μπορούσε να ενταχθεί στο πλαίσιο παιγνίου προκειμένου να καταστεί αποδεκτή κατά τη διάρκεια των ερωτικών πράξεων», όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, προτείνονται απ’ τον ΕΟΔΥ, κίνκυ πρακτικές, στο πλαίσιο παιγνίου.
Θα μπορούσε να φέρει και λίγο χαμόγελο στο χειλάκι μας αυτή η οδηγία, δυστυχώς, όμως, γλυκόπικρο. Γιατί εδώ καταφανώς το αντικείμενο του παιγνίου, και μάλιστα εκ μέρους της Πολιτείας, που γνωρίζει καλά όλον τον παραλογισμό που διέπει την εργασία στο σεξ στη χώρα μας, είναι τα ίδια τα πρόσωπα που εργάζονται στο σεξ, που κατά πλειοψηφία ζουν στιγματισμένα, στο περιθώριο της κοινωνίας, και χωρίς καθόλου δικαιώματα, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων από το 1999 και εντεύθεν που δεν έπραξαν απολύτως τίποτε, χωρίς να υπολογίσουμε, βέβαια, ότι εργασία στο σεξ, δεν είναι μόνο οι κλειστοί χώροι παροχής υπηρεσιών. Όλοι μας γνωρίζουμε –ακόμη και ο εξωγήινος εξ Υμηττού φαντάζομαι– ότι μεγάλο μέρος παροχής υπηρεσιών σεξ σε όλες τις χώρες του κόσμου, αποτελεί η εργασία σε εξωτερικούς χώρους (εδώ συμπεριλαμβάνονται και τα τρανς πρόσωπα), μέσω γραφείων, διαδικτύου κτλ.
ΠεριφρόνησηΌλα αυτά, όμως, η Πολιτεία τα αγνοεί, και για να χρησιμοποιήσω ακριβή γλώσσα, περιφρονεί αυτούς τους συνανθρώπους μας που ζουν χωρίς δικαιώματα, υπό κίνδυνο πολλές φορές και, περαιτέρω τους διώκει με ένα πλήθος κατηγοριών για «άγρα πελατών», ότι «προκαλούν τους περιοίκους» και πολλά ακόμη χαριτωμένα, όταν η ίδια δεν πράττει τίποτε για να ρυθμίσει με αποτελεσματικό τρόπο όλες τις μορφές εργασία στο σεξ υπό την αυτονόητη παραδοχή της ελεύθερης αυτοδιάθεσης του σώματος (όταν βέβαια τούτο γίνεται εθελούσια και όχι υπό το καθεστώς βίας, άλλων μορφών εξαναγκασμού ή τράφικιγνκ) ότι η εργασία στο σεξ είναι εργασία.
Και επιπλέον, αυτοί οι συνάνθρωποί μας που κατά τη διάρκεια των τριών προηγούμενων μηνών δεν εργάστηκαν και συνεπώς βρέθηκαν οι ίδιοι και τα παιδιά τους στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης, δεν είχαν πρόσβαση κατά πλειοψηφία στο έστω πενιχρό επίδομα των 800 ευρώ που έλαβαν οι λοιποί εργαζόμενοι. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτούς.
Μηδενική ανταπόκρισηΤο Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, αναγνωρισμένη συλλογικότητα που ανάμεσα στα υπόλοιπα εργάζεται και για τα δικαιώματα και ελευθερίες των προσώπων που εργάζονται στο σεξ, κινητοποιήθηκε, έθεσε το αίτημα αυτό, μάλιστα πρότεινε και συγκεκριμένο πρακτικά τρόπο που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσω κατάρτισης «ειδικής πλατφόρμας αλληλεγγύης για ευάλωτες ομάδες» που εκεί θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν και άλλες ευάλωτες ομάδες πληθυσμού, μηδενική ανταπόκριση όμως.
Η Πολιτεία, σε όλες τις περιπτώσεις, όχι μόνο δεν προστατεύει με κάποιον – οποιονδήποτε τρόπο τα πρόσωπα που εργάζονται στο σεξ, αλλά εκδίδει οδηγίες για μία εργασία που δεν θεωρεί εργασία, και έτσι συνεχίζεται ο ίδιος σουρεαλιστικός κύκλος με τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.
«Όταν κανείς βιώσει ολόκληρη την κοινωνική φρίκη, δεν απομένει παρά να λέει την αλήθεια και μόνο», είχε γράψει στο βιβλίο της η Μπέτυ Βακαλίδου. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, με αλήθειες. Τα πρόσωπα που εργάζονται στο σεξ, δεν είναι λιγότερο άνθρωποι, ούτε σε μία ευνομούμενη κοινωνία μπορεί να έχουν λιγότερα δικαιώματα και ελευθερίες. Δεν μας τιμά ως κοινωνία αυτό.
* Η Μ. Γαλανού είναι Πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, τακτικό μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), εκπρόσωπος της ΕΕΔΑ στο Εθνικό Συμβούλιο κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ΕΣΡΜ), έχει διατελέσει Εμπειρογνώμονας του Συμβουλίου της Ευρώπης για θέματα Σεξουαλικού Προσανατολισμού και Ταυτότητας Φύλου, και είναι ιδιοκτήτρια των Εκδόσεων – Βιβλιοπωλείο Πολύχρωμος Πλανήτης.