Ονειρεύτηκα μια πόλη φανταστική.
Μια πόλη με στίχους
απλωμένους στα πεζοδρόμια -
«ενθάδε κατοικείται», «ίτε παίδες κηφήνων», «νυν υπέρ πάντων ο πωλών» -
μια πόλη με πολύχρωμα
μπαλόνια στις υδρορροές -
«ό,τι αγγίζεις θα γίνεται λευκός», «τώρα μπορείς κι εσύ να γίνεις γκρι»,
«ζήτα και θα λάβεις μαύρα» -.
Ονειρεύτηκα μια πόλη φανταστική,
ένα ιπτάμενο πατίνι τη διατρέχει
χωρίς να μετρά τα μίλια
στη γραμμή Ιερουσαλήμ – Έβρος - Μεξικό,
περικυκλωτική διαδρομή,
εισιτήρια εκδίδονται εντός, αποκλειστικά εντός,
οι παραβάτες τιμωρούνται εκτός και επί τα αυτά -
καλώδια τεντωμένα τα σύνορά της στέλνουν σήματα μορς -
«από εδώ πέρασε ο Ιγιάντ» ή «κάποιες μέρες μου λείπει η Τζάκι»
ή ακόμα κι εκείνο το «κάτω από το λιθόστρωτο το χαμόγελο, Τζωρτζ» -.
Ονειρεύτηκα μια πόλη φανταστική,
με κτίρια πολυτελώς βομβαρδισμένα
τζάμια αδιαφανή
αυλαία καλοσκηνοθετημένων εγκλημάτων –
«τα εν οίκω παραγράφονται», «η σιωπή απολυμαίνει», «η μισή ντροπή σε όλους» -
μια πόλη με σάπια θεμέλια
που τρώνε τις σάρκες τους
και καταρρέουν
σαν όνειρο
αληθινό.
Λευτέρης Γιαννακουδάκης