Του Θωμά ΤσαλαπάτηΣε όποια παραλία και αν πας θα τους δεις. Είναι τα παιδιά αυτά, παρέες, ζευγάρια, πολλές φορές ακόμα και μόνοι τους. Παιδιά που έχουν φτιαχτεί αποκλειστικά για το καλοκαίρι. Κάπου ανάμεσα 18 και 25, με την ηλικία τους παρ όλα αυτά ακαθόριστη, με την παρουσία τους ταυτισμένη με τη θάλασσα και την παραλία. Τρέφονται αποκλειστικά με φρούτα, πίνουν μπύρες αλλά σπάνια τους βλέπεις μεθυσμένους, έχουν πολιτισμικό πρόσημο που όμως δεν διατυμπανίζει τον εαυτό του. Γελούν, συζητούν ή απλώς αγναντεύουν. Δεν φτιάχνουν ταυτότητες, δεν ζητούνε να διαφέρουν, δεν είναι διακριτικοί αλλά ούτε προσπαθούν να ενοχλήσουν. Αυτό που κυριαρχεί εδώ είναι ο δεσμός. Ανάμεσα στους φίλους, μέσα στο ζευγάρι, στην ευρύτερη παρέα. Το αρχαϊκό αυτό συμβόλαιο, μισό εμπιστοσύνη και μισό ηλικία. Δεν θα σε αποκλείσουν αλλά δεν θα σε συμπεριλάβουν. Η οικειότητα υπάρχει αλλά μένει εκεί. Κάποιος θα πάει λίγο πιο κει να διαβάσει ένα βιβλίο, άλλος να ακούσει ένα τραγούδι. Χωρίς την ανυπομονησία της επίδειξης, με τον αρμονικό τρόπο που επιβάλει το καλοκαίρι. Μια προέκταση της απόλαυσης του εαυτού από τον εαυτό.
Αισιόδοξοι, όμοια με την ηλικία. Αισιόδοξοι όμοια με το καλοκαίρι. Εδώ δεν θα ακούσεις γκρίνια, τουλάχιστον όχι για τα καθημερινά. Μόνο ένα προσβεβλημένο συναίσθημα από όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα… στον κόσμο… Και ύστερα η επιστροφή στη ζωή της παρέας, στην έξοδο και το ξόδι, στο ελάχιστο που είναι αρκετό να γεμίσει τα πάντα. Παιδιά που απολαμβάνουν το σώμα χωρίς να ξεφεύγουν στους τρόπους των επιδειξιών της παραλίας. Στους τρόπους των φουσκωτών πασαλειμμένων που αγχωμένοι μετέρχονται 60 διαφορετικές πόζες το λεπτό ζητιανεύοντας μισό βλέμμα. Στα σώματα των λαϊκών τατουάζ με την επιθετική διάθεση κυριαρχίας στην όραση. Το σώμα τους είναι ειπωμένο και αυτονόητο. Η άθληση ως παιχνίδι, το σεξ, το εξαντλητικό χάσιμο από σημείο σε σημείο ενώ το βράδυ ποτέ δεν τελειώνει. Το κολύμπι που ποτέ δεν τελειώνει. Άπατο όσο το ίδιο το καλοκαίρι.
ΑρμονίαΥπάρχει μια αρμονία σε αυτές τις παρέες. Ένας τρόπος διατυπωμένος με τις αρχές του αυτονόητου. Μια απουσία ανταγωνισμού, μια αίσθηση πως τα παιδιά αυτά δεν έχουν και δεν θέλουν τίποτα να αποδείξουν. Μόνο που τους αρκεί να βρίσκονται εκεί. Όχι ως τυχεροί. Αλλά ως ζωτικό κομμάτι του τοπίου. Εξοικειωμένοι με τη φύση, τους τρόπους της πόλης, τα social media. Με το μέγεθος του κόσμου και το σημείο καταγωγής. Έχεις την αίσθηση πως κατοικούνε εκεί. Πως για αυτούς το καλοκαίρι είναι περισσότερο τόπος παρά χρόνος. Και δεν μπορείς να φανταστείς που κρύβονται τα παιδιά αυτά τον χειμώνα. Πως ορίζουν τον χρόνο τους και ποιος χρόνος τα ορίζει.
Ή μπορεί να είναι που μεγαλώνεις. Που οι παρέες αυτές σου θυμίζουν κάτι δικό σου. Κάτι που είχες, ή κάτι που ήθελες ή κάτι που αναζητείς μέχρι και τώρα με νέους τρόπους. Μέσα στις παρέες που συρρικνώθηκαν, μέσα στα καλοκαίρια που πήραν το σχήμα της άδειας ή μέσα στην οικογένειά σου που προσπαθείς να της δώσεις σχήμα.
Αν δεν κατοικηθείΣτον τόπο αυτό το μόνο που έχει μείνει όρθιο είναι το κλίμα. Ας το απολαύσουμε όσο υπάρχουν ακόμα παραλίες και νησιά όρθια, πριν όλα πουληθούν ή όλα μολυνθούν. Εδώ το καλοκαίρι μπορεί να φτάσει σχεδόν τους 6 μήνες. Και είναι αρκετό για να σου ξεπληρώσει τους υπόλοιπους 6 μήνες στις κακοφτιαγμένες ελληνικές πόλεις. Αυτό όμως που σου λένε όλα τα παιδιά του καλοκαιριού, αυτό που σου λένε επίσης όλα τα περασμένα σου καλοκαίρια είναι πως το καλοκαίρι δεν δικαιώνεται, αν δεν κατοικηθεί. Αν δεν διασταυρωθεί με τη δική σου ανάσα.
http://tsalapatis.blogspot.com/