Το Χαλέπι, η ιστορική πόλη της Συρίας, σχεδόν ισοπεδώθηκε από τον πόλεμο. Τίποτε δεν θυμίζει σήμερα τη ζωντανή πόλη με τους ανθρώπους στους δρόμους, με το κυκλοφοριακό χάος, τις πολύβουες και πολύχρωμες αγορές. Τώρα μοιάζει με φάντασμα του εαυτού του, ερειπωμένη και ερημωμένη, σχεδόν σιωπηλή.
Συναντάμε την Ουάντ Αλ-Χατέμπ, το 2012, στο Χαλέπι. Ο πόλεμος έχει αρχίσει, η πόλη είναι πεδίο σκληρών και πολύνεκρων μαχών. Μέσα σε αυτό το ταραγμένο σκηνικό, η Ουάντ ερωτεύεται, παντρεύεται και αποκτά μια κόρη, την Σαμά. Η Ουάντ έχει το κουράγιο να καταγράψει τα όσα συμβαίνουν. Αποτυπώνει, λοιπόν, με την κάμερά της τη φρίκη, τον πόνο, το θάνατο και το τρομερό δίλημμα: να μείνει ή να φύγει; Επί πέντε χρόνια καταγράφει τη δική της ζωή μέσα στον πόλεμο σε μια ταινία την οποία αφιερώνει στην Σαμά, το παιδί της, ένα παιδί του πολέμου! Ως μια «επιστολή αγάπης» από μια μητέρα στην κόρη της.
Η ταινία είναι ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, σκληρό αλλά βαθιά ανθρώπινο. Ένα ντοκιμαντέρ το οποίο ξεχειλίζει αγάπη και ελπίδα, εν τέλει ένας ύμνος στη ζωή, η οποία μπορεί να ανθίσει μέσα στα χαλάσματα. Ο θεατής την βλέπει με κομμένη την ανάσα καθώς απεικονίζει τις αεροπορικές επιδρομές μέσα από τα μάτια του άμαχου πληθυσμού. Μια σπαρακτική σπουδή στη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στον τρόμο και στην ελπίδα. Μια ταινία για έναν πόλεμο όχι από την απόσταση που προσφέρει η διαμεσολάβηση, αλλά με την αμεσότητα και τη βιωματική εμπειρία της κινηματογραφίστριας η οποία βρίσκεται μέσα στη δίνη του τρόμου.
Σ. Κ.