Η ιστορία του Πάολο Σολιέρ, που συνδύασε το ποδόσφαιρο με τη συμμετοχή στην επαναστατική αριστερά
Ο Πάολο Σολιέρ είναι μια ξεχωριστή μορφή του ιταλικού ποδοσφαίρου. Άρχισε την καριέρα του στην Τσινζάνο το 1967, την εποχή που η Ιταλία εισέρχεται στο πεδίο των ταξικών αγώνων που έμεινε στην ιστορία ως «Ιταλικός Μάης». Ήταν τότε που οι κινητοποιήσεις, με τη σφραγίδα της Άκρας Αριστεράς και της Αυτονομίας, πήραν τη μορφή αυθόρμητων ξεσπασμάτων, με την επιστράτευση πρωτότυπων μορφών αντίστασης στην εργοδοτική εξουσία. Κυριότερη μορφή αποτέλεσε η αιφνίδια διακοπή εργασίας σε ένα ή περισσότερα τμήματα του εργοστασίου, με αποτέλεσμα τη γενική διακοπή της αλυσίδας παραγωγής. Εκείνη την περίοδο ο Σολιέρ ήταν ένας εξαιρετικός επιθετικός, αλλά παράλληλα εργαζόταν στο εργοστάσιο της FIAT, της οικογένειας Ανιέλι στην οποία ανήκει μέχρι σήμερα η Γιουβέντους. «Πήγαινα στα αποδυτήρια κατευθείαν απ’ τη δουλειά, φορώντας τη φόρμα εργασίας και πολλές φορές πήγαινα να διαδηλώσω στους δρόμους παρέα με τα αδέρφια μου φορώντας την ιδρωμένη στολή της προπόνησης. Αυτές είναι σίγουρα ιστορίες που ένας σύγχρονος ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να τις καταλάβει αλλά -πιστέψτε με- ήταν τόσο ωραίες», θα πει ο 22άχρονος τότε Σολιέρ που δεν έκρυψε ποτέ ότι ήταν ενταγμένος στην ιταλική άκρα αριστερά. Αρχικά πλησίασε την Potere Operaio (Εργατική Εξουσία) που είχαν ιδρύσει ο Νέγκρι, ο Σκαλτσόνε και ο Μπαλεστρίνι, όμως τελικά θα ενταχθεί στην Avanguardia Operaia (Εργατική Εμπροσθοφυλακή) που είχε δύναμη στα εργοστάσια της Pirelli και της Siemens.
O 22χρόνος Πάολο Σολιέρ συγκεντρώνει πολύ θετικά σχόλια για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες και από δυο χρόνια στην Τσινζάνο θα πάει στην Κοζατέσε, που παίζει στην Δ’ κατηγορία της Ιταλίας. Εκεί για τέσσερα χρόνια θα γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας και θα συμβάλει καθοριστικά στην άνοδο της ομάδας στη Γ’ κατηγορία. Ο Σολιέρ στο χορτάρι «μαγεύει». Έχει υπέροχη ντρίμπλα και μοναδικά τελειώματα των φάσεων που ξεσηκώνουν τους τιφοζι στις εξέδρες. Παράλληλα, εκτός γηπέδου παραμένει συνεπής αγωνιστής συμμετέχοντας καθημερινά σε μικρούς και μεγάλους λαϊκούς αγώνες. Όταν τελειώνει η προπόνηση συζητά συνεχώς με τους φιλάθλους για πολιτική, προτείνει βιβλία και εφημερίδες για την καλύτερη πολιτική τους μόρφωση.
Στην «κόκκινη» ΠερούτζιαΤο 1973 θα αγωνιστεί για ένα χρόνο στην Προ Βερτσέλι και το 1974 θα πάρει μεταγραφή στην Περούτζια, την οποία ένα χρόνο μετά, το 1975, θα οδηγήσει στη μεγάλη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Με την κόκκινη φανέλα της Περούτζια θα καταγραφεί στη μνήμη των ιταλών φιλάθλων να πανηγυρίζει τα γκολ με υψωμένη τη γροθιά. Η πιο «δυνατή» στιγμή στην παρουσία του με την Περούτζια θα καταγραφεί στο Ολίμπικο της Ρώμης σε έναν αγώνα κόντρα στη Λάτσιο. Το φασιστικό πέταλο των Λατσιάλι τον αποδοκιμάζει από το ζέσταμα και ζητά ρυθμικά από τους αμυντικούς της Λάτσιο να του σπάσουν τα πόδια. Ο Σολιέρ θυμάται εκείνες τις στιγμές: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το παιχνίδι. Το μίσος τους ξεχείλιζε για μένα. Ήταν σαν λυσσασμένα σκυλιά που κάποιος τα κρατούσε με τη βία μακριά μου. Άκουσα και είδα πολλά εκείνη τη μέρα από τους φανατικούς, απ’ τους φασίστες της κερκίδας. Οι περισσότεροι που θα ήταν στη θέση μου θα ήθελαν να τους πλακώσουν στο ξύλο.
Εγώ απλά γύρισα προς τους φανατικούς και σήκωσα το χέρι μου σφίγγοντας τη γροθιά μου. Πιστέψτε με, ήταν καλύτερο κι από γκολ σε τελικό στο 90’». Την επόμενη μέρα του αγώνα η εφημερίδα il Manifesto έχει τη φωτογραφία του Πάολο ως την καλύτερη αντιφασιστική απάντηση στον εσμό των ναζιστών της Λάτσιο. Είναι η περίοδος που ο Πάολο θα ταχθεί ενάντια στην ένοπλη βία των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», υποστηρίζοντας φανατικά την πολιτική δράση για τα λαϊκά και εργατικά προβλήματα. Μάλιστα θα ακολουθήσει την Avanguardia Operaia στην συγκρότηση της «Προλεταριακής Δημοκρατίας», την οποία θα υποστηρίξει στις εκλογές τους 1974.
Το 1976 φεύγει από την αγαπημένη του Περούτζια, για να αγωνιστεί στη Ρίμινι. Θα «κρεμάσει» τα παπούτσια του το 1985 στην Κοζατέσε. Στη συνέχεια θα αναλάβει προπονητής σε ερασιτεχνικές ομάδες, καθώς καταλαβαίνει πως δεν είχε καμία θέση στο «σύγχρονο» επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ρομαντικός και ιδεολόγος, σταθερός στις απόψεις του, βρίσκεται σταθερά απέναντι σε κάθε μορφή αδικίας και απέναντι στον καπιταλισμό και το φασισμό. Ο Πάολο αρθρογραφεί για το ποδόσφαιρο, αλλά και για τα σημαντικά θέματα που αφορούν την ιταλική (και όχι μόνο) κοινωνία. Ο Σολιέρ θα είναι ο «κόκκινος» ποδοσφαιριστής που με υψωμένη τη γροθιά θα θυμίζει ότι μπορεί να υπάρξει ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο.
Μ. ΔιόγοςΠηγές: Περιοδικό Humba, Sombrero.gr.