Η αβάστακτη απουσία μιας παρουσίας βαθύτατης και ουσιαστικής αλληλεγγύης
Στην είσοδο του 21ου αιώνα, η φυσιογνωμία της Αριστεράς στην Ελλάδα άλλαξε κάπως απότομα. Το «βάρος» του πένθους που κουβαλούσαν οι διαδηλώσεις σχεδόν από τη μετεμφυλιακή εποχή, αντικαταστάθηκε από μια πρωτόγνωρη για τα ήθη της χώρας αλεγρία, την οποία το ελληνικό κίνημα συνάντησε στο εξωτερικό στο πλαίσιο του κινήματος ενάντια στη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Ο παραδοσιακός σεχταρισμός της «κομμουνιστικής συνέπειας», έδωσε σε μεγάλο βαθμό τη θέση του σε μια χαλάρωση των βεβαιοτήτων και μια τάση προς αναζήτηση. Και ο ιστορικά ανειρήνευτος πόλεμος ανάμεσα σε «ρεφορμιστές» και «επαναστάτες» (πολύ συχνά κατά φαντασία και τα δύο, αφού εκτός από την επαναστατική ένδεια, η Ελλάδα είχε και μια χρόνια μεταρρυθμιστική ένδεια) μετατράπηκε σε μια χοάνη στην οποία ανακατεύθηκαν ιδέες άμεσης και μη άμεσης αλλαγής. Εκφραστής αυτών των αλλαγών υπήρξε κατά κύριο λόγο η ελληνική εκδοχή των Κοινωνικών Φόρουμ –η οποία εξαρχής στην Ελλάδα είχε πρωτίστως πολιτικά και δευτερευόντως κοινωνικά χαρακτηριστικά και σύντομα υποκαταστάθηκε από τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικού χώρου.
Αν έπρεπε να ενσαρκώσουμε αυτό το ρεύμα σε πρόσωπα, δύσκολα θα αποφεύγαμε να σταθούμε στον Βαγγέλη Καραγεώργο, τον σύντροφο και δημοσιογράφο που την Τρίτη που πέρασε συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον απροσδόκητο και πολύ πρόωρο χαμό του, σε ηλικία μόλις 53 ετών.
Παιδί της Αθήνας και των υπογείων ρευμάτων της δεκαετίας του ’80, ο Βαγγέλης συνδέθηκε στην πραγματικότητα εξαρχής με δύο διαδρομές. Αυτή της άκρας αριστεράς και αυτή του ροκ και του πανκ ρεύματος. Για ένα μεγάλο διάστημα συνέδεσε και τα δύο, διανύοντας μια πορεία στη μουσική ως μουσικός ο ίδιος και ως dj. Η πορεία του στην αριστερά ήταν πιο μακρά και πιο περιπετειώδης. Ξεκινώντας από την ΟΣΕ, οργάνωση που στεκόταν κριτικά στον παραδοσιακό τροτσκισμό (σημερινή της μετεξέλιξη θα λέγαμε ότι είναι το ΣΕΚ που συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ), θα είναι από αυτούς που στις αρχές του αιώνα θα διαφοροποιηθούν από αυτό που αντιλαμβάνονται ως στασιμότητα στις δομές και τη δράση, και θα δημιουργήσουν τη ΔΕΑ. Από αυτήν την τελευταία θα προκύψει η οργάνωση «Κόκκινο», η οποία θα λειτουργήσει ως ομάδα πίεσης για ακόμα μεγαλύτερη κίνηση προς τις διαδικασίες ανασύνθεσης. Ταυτόχρονα δημιουργεί νέες εντάξεις: Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ από την ίδρυσή του, ΣΥΡΙΖΑ, «Πρωτοβουλία των 53». Σε όλες και μέχρι τέλους, με την επίμονη ιδέα ότι η Αριστερά οφείλει να βαδίσει μαζί με τις αντιθέσεις της, ένα κράμα σύγχρονου πραγματισμού και λογικής του «ενιαίου μετώπου», κληροδοτημένης από την τροτσκιστική καταγωγή. Και ταυτόχρονα, ένας άνθρωπος που η παρουσία του συμπεριελάμβανε την αλεγρία και το πένθος ανάμεσα στα οποία επιχειρούσε να ισορροπήσει αυτή η νέα αριστερά που γεννήθηκε στη Γένοβα και τις εκδηλώσεις του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ της Αθήνας, το 2006.
Δεν είμαι από αυτούς που συμπορεύθηκαν πολιτικά με τον Βαγγέλη. Ο ίδιος διένυσε την πορεία του στην αριστερά, εγώ συνεχίζω όπως μπορώ τη δική μου στο ελευθεριακό κίνημα και τον αναρχοσυνδικαλιστικό χώρο. Μας ένωσε η ιδέα ότι πρέπει η αφήγηση της κοινωνικής χειραφέτησης να φύγει από τους τέσσερις τοίχους που είχε εθελοντικά κλειστεί και να βγει και να δοκιμαστεί στον κόσμο. Δεν συμφωνήσαμε σχεδόν ποτέ στο πώς. Αλλά αυτή η αρχική συμφωνία μας πρόσφερε μια κατανόηση που δεν διαρρήχθηκε ποτέ. Έτσι διανύσαμε 9 χρόνια μαζί στο ραδιόφωνο, κάθε ημέρα, στην εκπομπή «Δύο γάιδαροι μαλώνανε», στο Κόκκινο. Συνηθίζω να λέω ότι δεν μπορούσα να έχω πιο δύσκολο και πιο εύκολο ταυτόχρονα συνεργάτη – και μοιραζόταν την ίδια αίσθηση. Άνθρωπος αεικίνητος, απρόβλεπτος, ενίοτε αυτοκαταστροφικός, ο Βαγγέλης απείχε από τη συμβατικότητα με την ίδια συνέπεια που απείχαν οι άγιοι από τους πειρασμούς. Είχε ωστόσο, ως ανθρώπινη παρουσία, ως δημοσιογράφος και τελικά ως αριστερός, μια ιδιαιτερότητα σπάνια: την παντελή περιφρόνηση προς οποιουδήποτε τύπου ανταγωνισμό. Είχε αρκετή αυτοπεποίθηση για να μην τον χρειάζεται και αρκετή σκοτεινιά για να μην τον αντέχει. Ένας άνθρωπος που δεν ήταν απλά εκεί όποτε τον χρειαζόσουν, αλλά επιπλέον το έκανε μπαίνοντας πάντα στα δικά σου παπούτσια. Η απουσία του δεν είναι μόνο μια βαριά απώλεια σε ανθρώπινο επίπεδο ή ακόμα σε δημοσιογραφικό, είναι κυρίως η αβάστακτη απουσία μιας παρουσίας βαθύτατης και ουσιαστικής αλληλεγγύης.
Οι αναρχικοί έχουμε ένα σύνθημα που το αγαπώ πολύ: Ενάντια στον ανταγωνισμό, η αλληλεγγύη. Ο Βαγγέλης, άνθρωπος που πέρασε όλη τη ζωή του στην πολιτική αριστερά, πραγμάτωσε με το βίο του αυτό το σύνθημα περισσότερο από σχεδόν κάθε άνθρωπο που γνώρισα. Και αυτή είναι η μνήμη του.
Γιάννης Ανδρουλιδάκης* Οι εργαζόμενοι στον «105,5 στο Κόκκινο», στη μνήμη του Βαγγέλη Καραγεώργου προσφέρουμε 150 ευρώ στη Διεθνή Αμνηστία για να συνεχίσει το έργο της.