Νέα στοιχεία φωτίζουν τη μινωική Ζώμινθο

Νέα ε­ντυ­πω­σια­κά στοι­χεία που φω­τί­ζουν το χα­ρα­κτή­ρα του μι­νωι­κού συ­γκρο­τή­μα­τος, έ­δω­σαν και οι φε­τι­νές α­να­σκα­φές που έ­γι­ναν στη Ζώ­μιν­θο, στις βό­ρειες πλα­γιές του Ψη­λο­ρεί­τη. Η α­να­σκα­φή έ­γι­νε υ­πό την ε­πο­πτεία της Έφης Σα­που­νά- Σα­κελ­λα­ρά­κη, συ­ζύ­γου του α­εί­μνη­στου αρ­χαιο­λό­γου, Γιάν­νη Σα­κελ­λα­ρά­κη, που εί­χε ξε­κι­νή­σει μα­ζί της την α­να­σκα­φή στο χώ­ρο αυ­τό.
Η α­να­κοί­νω­ση του υ­πουρ­γείου Πο­λι­τι­σμού για τις φε­τι­νές α­να­σκα­φές α­να­φέ­ρει: «Η αρ­χι­τε­κτο­νι­κή του συ­γκρο­τή­μα­τος, το ο­ποίο δια­τη­ρεί­ται σε ύ­ψος σχε­δόν τριών μέ­τρων, εί­ναι έρ­γο ε­νός ευ­φυούς αρ­χι­τέ­κτο­να που δεν α­κο­λού­θη­σε πά­ντα τους κα­νό­νες των μι­νωι­κών α­να­κτό­ρων, αλ­λά έ­λα­βε υ­π’ ό­ψη του τις κλι­μα­το­λο­γι­κές συν­θή­κες της πε­ριο­χής. Πο­λυ­τε­λείς χώ­ροι κα­τα­σκευα­σμέ­νοι α­πό λα­μπε­ρούς λευ­κούς α­σβε­στό­λι­θους, δε­ξα­με­νή κα­θαρ­μών, πο­λύ­θυ­ρα και φω­τα­γω­γοί που α­φή­νουν ά­πλε­το φως, δη­μό­σιες αί­θου­σες με θρα­νία και ε­στίες, μία εκ των ο­ποίων με πε­ρί­τε­χνο πε­ρι­χεί­λω­μα, κλι­μα­κο­στά­σια που ο­δη­γούν σε ά­νω ο­ρό­φους, μα­ζί με πλή­θος α­ντι­κει­μέ­νων, δη­λώ­νουν το ση­μα­ντι­κό χα­ρα­κτή­ρα του συ­γκρο­τή­μα­τος και ι­διαί­τε­ρα τον πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό ρό­λο του». Η θρη­σκευ­τι­κή χρή­ση του χώ­ρου ε­πι­βε­βαιώ­νε­ται α­πό τα κι­νη­τά ευ­ρή­μα­τα της Ζω­μίν­θου: φο­ρη­τοί ε­νε­πί­γρα­φοι βω­μοί, πολ­λοί δι­πλοί πε­λέ­κεις, χάλ­κι­να και πή­λι­να θυ­μια­τή­ρια και πε­ρί­τε­χνοι λύ­χνοι, ρυ­τά. Όσο για τον πλού­το που συ­γκε­ντρώ­θη­κε στο χώ­ρο αυ­τό, τα χάλ­κι­να ει­δώ­λια, α­πό τα ση­μα­ντι­κό­τε­ρα της Μι­νωι­κής Κρή­της, οι σφρα­γί­δες, οι χά­ντρες πε­ρι­δε­ραίων, τα δα­χτυ­λί­δια, έ­να α­πό τα ο­ποία φέ­ρει θρη­σκευ­τι­κή πα­ρά­στα­ση, εί­ναι α­σφα­λή δείγ­μα­τα αυ­τού. Ορι­σμέ­νοι χώ­ροι μπο­ρούν να ερ­μη­νευ­θούν ως γυ­ναι­κεία δια­με­ρί­σμα­τα, λό­γω της εύ­ρε­σης υ­φα­ντι­κών βα­ρών για όρ­θιους αρ­γα­λειούς. Χώ­ροι με θρα­νία και κίο­νες, των ο­ποίων σώ­θη­καν ό­χι μό­νο οι βά­σεις αλ­λά και το κα­τώ­τε­ρο τμή­μα του ξύ­λι­νου κίο­να, ερ­μη­νεύο­νται ως δη­μό­σιες αί­θου­σες.
Όπως α­να­φέ­ρει η α­να­κοί­νω­ση, «σύμ­φω­να με την α­να­σκα­φέα κ. Έφη Σα­που­νά -Σα­κελ­λα­ρά­κη, τη Μι­νωι­κή Ζώ­μιν­θο διά­λε­ξαν για να μεί­νουν γό­νοι της δυ­να­στείας της Κνω­σού προ­κει­μέ­νου να ε­λέγ­χουν το Ιδαίο Άντρο, αλ­λά και να συ­γκε­ντρώ­νουν τα προϊό­ντα του βου­νού, δη­λα­δή τα ια­μα­τι­κά βό­τα­να και το μαλ­λί που, ό­πως γνω­ρί­ζου­με α­πό τις πι­να­κί­δες της Κνω­σού και α­πό αι­γυ­πτια­κές πη­γές, έ­στελ­ναν στις α­γο­ρές της Ανα­το­λής και της Αι­γύ­πτου».
Το συ­γκρό­τη­μα βρί­σκε­ται σε ύ­ψος 1200 μ. και α­πο­τε­λεί το υ­ψη­λό­τε­ρο κέ­ντρο της Μι­νωι­κής Κρή­της. Ιδρύ­θη­κε αρ­χι­κά πε­ρί το 1900 π.Χ., μα­ζί με τα πρώ­τα με­γά­λα α­νά­κτο­ρα και εί­χε μια συ­νε­χή κα­τοί­κη­ση. Εκτός α­πό οι­κι­στι­κό κέ­ντρο πρέ­πει να α­πο­τέ­λε­σε «πα­ράρ­τη­μα» του Ιδαίου Άντρου σε ε­πο­χές του χρό­νου ό­που το ιε­ρό σπή­λαιο δεν ή­ταν προ­σβά­σι­μο. Με­τά την κα­τα­στρο­φή του μι­νωι­κού συ­γκρο­τή­μα­τος και με­τά το 1450 π.Χ., τον ί­διο τό­πο, τον πλού­σιο σε νε­ρά και βλά­στη­ση, ε­πέ­λε­ξαν οι Μυ­κη­ναίοι για να ι­δρύ­σουν, έ­ναν οι­κι­σμό, 100μ. βο­ρειό­τε­ρα.
Πηγή: www.ert.gr