Ένας από τους συλληφθέντες των γεγονότων της πλατείας Βικτωρίας μιλά στην «Εποχή»
Στη συνέντευξη Τύπου για τους δύο συλληφθέντες των γεγονότων της Πλατείας Βικτωρίας, τον Θωμά Λάλο και τον Αλέξανδρο Τιτκώφ, το συναίσθημα ξεχείλισε. Αυτό το συναίσθημα ήταν οργή. Έπρεπε να δει κανείς το πόσο νευρικά κουνούσε τα πόδια ο Άλεξ, όταν μιλούσε ο Θωμάς. Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για άνθρωπο που εκείνη την ώρα δεν τον χωρούσε η γη. Το δίκιο τον έπνιγε, του έκοβε την αναπνοή. Γι’ αυτό και όταν πήρε το λόγο, μέρος της οργής του απελευθερώθηκε διανθισμένο με άφθονο «μαύρο» χιούμορ. Μία εξαιρετικά λυτρωτική κατάσταση τόσο για τον ίδιο όσο και τους υπόλοιπους που βρεθήκαμε στα γραφεία της ΟΛΜΕ την περασμένη Τρίτη. Και ιδιαίτερα για την κοπέλα που άφησε τα δάκρυά της να ξεφύγουν μόλις έπιασε μικρόφωνο ο Τιτκώφ.
Από τον ασύρματο ακούστηκε «σκίστε τους»Η ιστορία των δύο παιδιών είναι γνωστή. Συνελήφθησαν κάτω από άγριες συνθήκες από ομάδες αστυνομικών, χωρίς να έχουν κάνει απολύτως τίποτα. Είχαν πάρει μέρος στη συγκέντρωση των αντιφασιστών στην Πλατεία Βικτωρίας και είχαν διατρανώσει, όπως το είπε σκωπτικά ο Τιτκώφ, την ακραία άποψη ότι «οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι». Μετά τη σύλληψη ήρθαν και οι περιβόητοι περιοριστικοί όροι για να αφεθούν ελεύθεροι. Απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία/συγκέντρωση διαμαρτυρίας και απαγόρευση εισόδου στα Εξάρχεια (περιοχή η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα γεγονότα). Ούτε ο Οργουελ είχε σκεφτεί κάτι τόσο δυστοπικό. Η ελληνική δικαιοσύνη, όμως, αφήνει πίσω της έτη φωτός τον βρετανό συγγραφέα και τη φαντασία του.
To πώς διαδραματίστηκαν τα γεγονότα το περιέγραψε με ακρίβεια ο Λάλος: «Αφού λοιπόν κανονικά προχωράμε προς την Πατησίων, περνάμε και το ένα ρεύμα επίσης κανονικά, πηγαίνουμε στο ρεύμα Πατησίων προς Πατήσια. Και ενώ λοιπόν αντικειμενικά είμαστε έτοιμοι να διαλυθούμε, εμφανίζεται τρέχοντας διμοιρία των ΜΑΤ, με φουλ επιθετική διάθεση, και επί τόπου εμφανίζεται και διμοιρία με μηχανάκια της ομάδας ΔΡΑΣΗ, οι οποίοι ακούγαμε στους ασυρμάτους να φωνάζουν πρωτοφανή πράγματα, που εγώ τουλάχιστον δεν τα είχα ξαναζήσει. Να ακούμε από ασυρμάτους “σκίστε τους”, “διαλύστε τους”, “φάτε τους” και άλλες βρισιές που δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή να πω. Και τέλος πάντων, μαρσάρανε με τέτοιο τρόπο, χτύπαγαν τα γκλομπ τους στα πόδια τους, και φαινόταν μια άκρως επιθετική διάθεση σε ένα πλήθος κόσμου που εκείνη την ώρα διαλυόταν και σκεφτόταν που θα πιει τον καφέ του μετά».
Στόχος η πόλωσηΠως να μην λέει μετά ο Τιτκώφ στην «Εποχή» ότι «η έντασή μου κάθε μέρα που περνά γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Ίσως γιατί δεν έχω ακόμη συνειδητοποιήσει στο 100% τι έχει συμβεί γιατί τρέχω πολύ και δεν έχω τόσο χρόνο».
Αλλά, τονίζει ότι «οι άνθρωποι που βρέθηκαν πλάι μας είναι τόσο υποστηρικτικοί, μας έχουν δώσει όλη την αγάπη και την ενέργειά τους». Και αυτό φάνηκε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, όπου φυσικά δεν υπήρχαν μόνο δημοσιογράφοι αλλά και ένα πλήθος αλληλέγγυων ανθρώπων, κυρίως νέων στην ηλικία.
Ο Τιτκώβ, γνωστός stand up comedian, ένιωσε ότι στην περίπτωσή του το κράτος ξέφυγε από το όποιο σαβουάρ βιβρ «καλής» συμπεριφοράς: «Με εξέπληξαν τα περιοριστικά μέτρα και η έντασή τους. Δεν ήξερα καν ότι προβλέπονται τέτοιους είδους αποφάσεις. Θα περίμενα από τη δεξιά κυβέρνησή μας να έχει και λίγο τακτ αλλά αυτό που φάνηκε είναι ότι επιθυμεί να πολώσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση».
Γιατί; «Διότι όταν η μηχανή του κιμά ζητά κρέας, όπως έχει πει και ένας φίλος, θα πρέπει να βάλουμε κάποιον μέσα. Ποιον θα βάλουμε; Τον πρόσφυγα, τον αδύνατο, με τη λογική ότι εσύ θα πρέπει να κοιτάξεις το δικό σου κώλο. Ο ρατσισμός λειτουργεί λίγο-πολύ αυτόματα. Υπάρξει μία δεξιά τάση που θα έλεγε κανείς ότι ενεργοποιείται άμεσα, δεν πρόκειται φυσικά για φαινόμενο μόνο των δικών μας καιρών. Τα φασιστικά αντανακλαστικά πάντοτε ενεργοποιούνται εύκολα».
Ζητήσαμε από τον Αλεξ να μας εκμυστηρευτεί τι θα ήθελε με τη σειρά του να πει στους αστυνομικούς που τον ξυλοκόπησαν αν τους αναγνώριζε τυχαία στο δρόμο: «Θα τους έλεγα ρε παιδιά αλήθεια παραβιάζετε το πρωτόκολλο για να τα λεφτά που παίρνετε; Για να χτυπάτε τον κόσμο; Αν γίνεσαι αστυνομικός για τόσα λίγα, τότε πραγματικά τι να πω; Και πέραν αυτών, μπορώ να τονίσω ακόμα ότι είναι τεράστια η απογοήτευση όταν διαπιστώνεις ότι υπάρχει κρατικός θεσμός που λειτουργεί κατά αυτόν τον τρόπο».
Δεσμά οι περιοριστικοί όροιΟι περιοριστικοί όροι που επιβλήθηκαν στα δύο παιδιά (τους οποίους οι συνήγοροί τους Αντωνία Λεγάκη και Δημήτρης Μαντζούκας χαρακτήρισαν εξόφθαλμα αντισυνταγματικούς) βάζουν δεσμά τόσο στην κοινωνική όσο και στην καθαρά επαγγελματική τους ζωή. Ο Θωμάς, μουσικός παραγωγός, δουλεύει πολύ στα Εξάρχεια. Ο Αλέξανδρος ήδη νοσταλγεί το κοινό της περιοχής: «Πάντα είχαμε πολύ κόσμο στα Εξάρχεια. Είναι ένα κοινό πάρα πολύ ζεστό που συμμετέχει. Τι να πω, το βλέπω παράλογο όλα αυτό. Εγώ έπαιξα για πρώτη φορά μετά το περιστατικό στο «Εργοτάξιο» της Δάφνης και διαπίστωσα πόσο σημαντικό είναι που εγώ έχω τουλάχιστον ένα μικρόφωνο για να εκφραστώ. Και το κοινό, την ίδια ώρα, ήταν πολύ υποστηρικτικό, με έκανε να ξεχαστώ. Είναι καθοριστικό να τα χώνουμε στο σύστημα με την κωμωδία».
Στην εξαιρετική στήριξη που έδειξε το κοινό να μην ξεχάσουμε να μιλήσουμε και για την οικογένεια του Αλεξ: “Η μάνα μου και η αδελφή μου βρίσκονταν πριν από τα γεγονότα σε μία φάση θα έλεγα απολιτίκ. Τώρα, μου λένε να μην σταματήσω να αγωνίζομαι. Θέλουν τη δικαίωση. Τελικά πρέπει να φτάσει στο σπίτι σου για να συνειδητοποιήσεις πλήρως τι συμβαίνει».
Λεγάκη: Πρόκειται για βασανιστήριαΤο νομικό σκέλος της ιστορίας θα τραβήξει σε μάκρος, η δυσκολία είναι δεδομένη. Η Αντωνία Λεγάκη, που έχει πολλή δουλειά να κάνει από εδώ και πέρα, απέδωσε με ακρίβεια κατά την τοποθέτησή της την Τρίτη το δόλιο τρόπο με τον οποίο έδρασε η ΕΛΑΣ. «Η σκηνή που είδε όλη η Ελλάδα είναι ότι δύο παιδιά, που είναι στην περιφρούρηση μιας ειρηνικής διαδήλωσης, πισωπατώντας, κινούμενα πάρα πολύ αργά, χτυπιούνται ανελέητα από δυνάμεις της αστυνομίας. Δυνάμεις χωρίς διακριτικά, με καλυμμένα χαρακτηριστικά, οι οποίοι δρουν ανεξέλεγκτα, με άνωθεν εντολές τις οποίες δεν μας ανακοινώνουν, χωρίς να έχουμε καμία δυνατότητα καταγγελίας και μήνυσης για παράνομη πράξη”.
Άρα «νομιμοποιούμαι και με την ιδιότητά μου να τους αποκαλώ, δρώντες ως συμμορία. Αρπάζουν έναν άνθρωπο, τον στριμώχνουν σε μια γωνία, τον πατάνε κάτω 5 με 7 από αυτούς, με τους σωματότυπους και τον εξοπλισμό που διαθέτουν, σε σημείο που αν δεν υπήρχε ο Θωμάς και ίσως και οι φωτορεπόρτερ, τα βίντεο που ίσως κάποιους σταματάνε, να είχαμε σήμερα το ίχνος ενός εγκλήματος. Πρόκειται για δύο παιδιά άοπλα. Οι αστυνομικές ενέργειες ήταν βασανιστήρια, που εμπίπτουν στο άρθρο 137 του Ποινικού Κώδικα και είναι αυτεπαγγέλτως διωκόμενο κακούργημα, ενώ τιμωρείται με κάθειρξη 10 ετών. Αυτό σημαίνει ότι οποιοσδήποτε εισαγγελέας οφείλει να ασκήσει αυτεπάγγελτη δίωξη για κακούργημα στους αστυνομικούς εκείνους που διέπραξαν τα βασανιστήρια”.
Επομένως, στην Ελλάδα του 2020 μιλάμε ακόμη για βασανιστήρια από την πλευρά της Ελληνικής Αστυνομίας. Η οργή, όπως τονίζει ο Αλέξανδρος Τιτκώβ, είναι μασκαρεμένη λύπη. Ως πότε, λοιπόν, θα μασκαρεύουμε την οργή μας;
Νίκος Γιαννόπουλος