Στις 22 Ιουλίου 2011, μια βόμβα τοποθετημένη σε αυτοκίνητο κοντά σε ένα κυβερνητικό κτίριο στο Όσλο, σκοτώνει 8 ανθρώπους. Το περιστατικό έχει σοκάρει την κοινωνία της Νορβηγίας η οποία δεν είναι συνηθισμένη σε τέτοια. Όμως το κακό δεν είχε τελειώσει. Η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο δραματική, καθώς ένας άνδρας ντυμένος αστυνομικός θα επιτεθεί στην κατασκήνωση της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος, στο νησί Ουτόγια και θα σκοτώσει 69 ακόμη ανθρώπους! Δράστης ήταν ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, ένας ακροδεξιός τρομοκράτης, ο οποίος σχεδίασε και πραγματοποίησε τις επιθέσεις με μεθοδικότητα και πλήρη συνείδηση. Αυτό έδειξε άλλωστε και η ψυχιατρική εξέταση η οποία τον έκρινε ως απολύτως υγιή! Ο Μπρέιβικ έδρασε ορμώμενος μόνον από την ιδεολογία του η οποία συμπυκνωνόταν σε σειρά κειμένων με τίτλο «2083: Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας», την οποία δημοσιοποίησε ηλεκτρονικά την ημέρα των επιθέσεων. Κυνικός κι αμετανόητος εμφανίστηκε και στη δίκη, υποστηρίζοντας τη ναζιστική ιδεολογία διανθισμένη από μίσος για το Ισλάμ, το μαρξισμό, το φεμινισμό και την πολυπολιτισμικότητα. Καταδικάστηκε σε 21 χρόνια φυλάκισης με τη μορφή προληπτικής κράτησης, σύμφωνα με την οποία θα εκτίσει την ελάχιστη υποχρεωτική 10ετή φυλάκιση, με περαιτέρω δυνατότητα επέκτασης της κράτησης για όσο διάστημα θεωρείται «κίνδυνος για την κοινωνία», κάτι που σημαίνει πως, πιθανότατα, θα παραμείνει στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ο σκηνοθέτης Έρικ Πόουπ αφηγείται τα γεγονότα εκείνης της ημέρας στην ταινία «22 Ιουλίου» (Utoya 22 Juli), η οποία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του 68ου Φεστιβάλ Βερολίνου. Αφηγείται την ιστορία του μέσα από τα μάτια της 18χρονης Κάγια. Η κοπέλα μαζί με τους φίλους της βρίσκονται στην κατασκήνωση στο νησί Ουτόγια και παρακολουθούν σοκαρισμένοι τα νέα για τη βομβιστική επίθεση στο Όσλο. Τότε ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί. Η Κάγια τρομαγμένη τρέχει να σωθεί. Τον αγώνα να επιβιώσει από τη μανία του ναζιστή δολοφόνου καταγράφει λεπτό προς λεπτό, στιγμή προς στιγμή, ανάσα προς ανάσα ο Έρικ Πόουπ σε ένα συγκλονιστικό μονοπλάνο 72 λεπτών! Χωρίς την παρέμβαση του μοντάζ, χωρίς μουσική, με μακρινές λήψεις επειδή «το βασικό είναι να αποδοθεί η εμπειρία και η πραγματικότητα χωρίς καλλωπισμούς» όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης. Ανεπανάληπτη κινηματογραφική εμπειρία, ταινία με ιδεολογική στόχευση, σφαίρα από διαμάντι που θα πονέσει και θα γοητεύσει.
Στρά. Κερ.