Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια, την προηγούμενη Κυριακή, για τη σύγκλιση του Κεντρικού Συμβουλίου της Οργάνωσης , 36 από τα 71 μέλη του, εξέδωσαν ανακοίνωση αποχώρησής τους. Τα παραιτηθέντα μέλη, μαζί με τα 7 του Αριστερού Ρεύματος, που παραιτήθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα, φτάνουν στα 43. Στη σημερινή «Εποχή» δημοσιεύουμε εκτεταμένα αποσπάσματά της.Η νέα «περίοδος» στην οποία έχει εισέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά για εμάς, όχι μια τακτική ή μερική υποχώρησή του σε σχέση με τις επιδιώξεις και εξαγγελίες του, αλλά μια στρατηγική ήττα ή, ακόμα καλύτερα, μια χρεοκοπία. Η ψήφιση του 3ου Μνημονίου, η ενεργητική υποστήριξή του και η μετατροπή του σε στρατηγικό ορίζοντα, ο άνευ όρων κυβερνητισμός και η πλήρης περιθωριοποίηση και απαξίωση του κόμματος, συνιστούν τους βασικούς λόγους γι’ αυτή τη χρεοκοπία, καθώς και για το γεγονός πως πλέον δεν μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας εντός ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όμως και να υπερασπιστούμε την επιδίωξη της συνέχισης μιας αριστερής στρατηγικής με όχημα τον μεταλλασσόμενο ΣΥΡΙΖΑ (…). H κρίση της συλλογικής λειτουργίας, η απαξίωση της εσωτερικής δημοκρατίας και των ειλημμένων αποφάσεων των οργάνων, με ευθύνη της ηγεσίας της κυβέρνησης, είναι ενδεικτικές της πορείας της μετάλλαξης, που έχει αρχίσει να χαράσσεται. Συνεπώς, δεν θα στηρίξουμε το ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές, ούτε θα στελεχώσουμε τα ψηφοδέλτιά του. Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την πολιτική δράση μέσα από τις γραμμές του (...). Την κριτική που ασκούμε, δεν τη θεωρούμε αυτοδικαίωση. Αντίθετα, είναι αναγκαία μια αυτοκριτική όλων των συμμετεχόντων στο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία οφείλει να είναι δριμεία και σε βάθος. (…). Για εμάς βάση της αυτοκριτικής είναι η απόφαση της 10ης Συνόδου του Κεντρικού Συμβουλίου της Ν.ΣΥΡΙΖΑ (Ιούλιος 2015).
Ένα τέλος που δεν το θέλαμεΜια τέτοια συζήτηση και μια τέτοια απόφαση εναντίωσης στο ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμούμε πως θα έπρεπε να είναι επίδικο αντικείμενο, τόσο μιας συνεδρίασης του Κεντρικού Συμβουλίου, όσο και – πολύ περισσότερο – μιας πανελλαδικής πολιτικής διαδικασίας. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση, επιδιώξαμε τη διεξαγωγή του Κεντρικού Συμβουλίου την Κυριακή 30/8 (…). Δυστυχώς, αυτό δεν κατέστη εφικτό, καθότι μερίδα του ΚΣ, είτε με την απροθυμία της να προσέλθει στη σύνοδο είτε με την παραίτησή της πριν τη σύγκληση του οργάνου, εμπόδισε την επίτευξη της απαραίτητης απαρτίας (…) εκτιμούμε πως η χθεσινή (σκόπιμη) αποτυχία του ΚΣ να πάρει απόφαση, οδηγεί εκ των πραγμάτων σ’ ένα τέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, όπως την ξέραμε. (…) oι λέξεις «Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ» δε θα αντιστοιχούν, στο εξής, ούτε στο κενό ούτε σε κάτι που θα συνάδει με τον «υπαρκτό ΣΥΡΙΖΑ». Το «βουβό τέλος» της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ δε σημαίνει πως οι παρεμβάσεις και τα κείμενά της δε μιλούν ακόμα, πως τα μπλοκ της δε βουίζουν ακόμα από τις φωνές, πως τα φεστιβάλ της δεν τραγουδούν ακόμα.
Τι κάνουμε, από 'δω και πέραΣε αυτή τη νέα συνθήκη και με δεδομένη την επιτακτική πολιτική ανάγκη να τοποθετηθούμε σχετικά με τις ερχόμενες εκλογές, είμαστε δεσμευμένοι/ες από την απόφαση της τελευταίας Συνόδου του ΚΣ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στις 18 και 19 Ιουλίου (…). Με βάση τα παραπάνω, αλλά και τη ρητή μας θέση σχετικά με την αδυναμία μας, πλέον, να στηρίξουμε, να ενισχύσουμε και να συμμετέχουμε στο ΣΥΡΙΖΑ, προκρίνουμε την ψήφο σε αριστερά, ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια, που αντιστοιχούνται στο πλαίσιο της απόρριψης της ΤΙΝΑ (There Ιs No Alternative) των μνημονίων (...).
Ο ορίζοντας της δράσης μας, ωστόσο, δεν σταματά στις εκλογές. Θεωρούμε πως επειδή τίποτα δε θα μας χαριστεί, πρέπει η κοινωνία να είναι σε θέση να διεκδικήσει τα πάντα και συνεπώς δίνουμε έμφαση στις μορφές κοινωνικής οργάνωσης και οργάνωσης της εξουσίας των από κάτω. Είναι με αυτό το μονοπάτι σκέψης, που η ρήξη με την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. αποκτά αριστερό, ριζοσπαστικό πρόσημο και ταυτόχρονα γίνεται μέσο για να ξεδιπλωθεί μια διεθνιστική στρατηγική από πλευράς των ευρωπαϊκών εργαζόμενων τάξεων (...).
Κεντρικός μας προβληματισμός παραμένει η συσπείρωση πλατιών νεολαιίστικων μαζών σε μια τέτοια υπόθεση, η ύπαρξη κι η γενίκευση κινηματικών και πολιτικών μετωπικών αντιστάσεων κόντρα στη βαρβαρότητα του μονοδρόμου της σκληρής λιτότητας, αλλά και η ηγεμονία μιας κουλτούρας «δημιουργικού αντικαπιταλισμού» με αξιοποίηση γνώσεων και δεξιοτήτων των νέων ανθρώπων σε κατεύθυνση αμφισβήτησης των καπιταλιστικών αυτονόητων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, έχουμε την πρόθεση να πειραματιστούμε με νέες μορφές οργάνωσης, λιγότερο ιεραρχικές και παρωχημένες, δοκιμάζοντας τη γνώση και την εμπειρία, που έχουμε αποκομίσει από την συμμετοχή μας στους κοινωνικούς αγώνες κι ακόμη δοκιμάζοντας τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Υπογραφές: Βαρελτζής Δημήτρης, Βελεγράκης Γιώργος, Γαβριηλίδης Βαγγέλης, Γανιάρης Νικόλας, Γιαννόπουλος Γιάννος, Γιαννόπουλος Σωκράτης, Δαμδούνη Ιωάννα, Ζαρκαδούλας Άκης, Ζαχιώτης Αλέξανδρος, Καλυμνιός Κώστας, Καπουτσής Λεωνίδας, Καραγιάννη Έφη, Κατερίνης-Λινάρδος Μιχάλης, Κοσυφολόγου Αλίκη, Κοταράς Πόθος, Ματσούκα Αναστασία, Μπαλωμενάκης Δημήτρης, Μπάντιος Ιάσωνας, Μπενέκος Γιώργος, Μπένινγκ Κωστής, Μπλιαχούτας Γιώργος, Μπούκα Έρικα, Μπουκουβάλας Γιώργος, Μωραΐτη Αναστασία, Παντελεάκος Ηλίας, Παπατζανή Εύα, Πατσίκα Έφη, Πουλάκης Μάριος, Προδρόμου Δανάη, Ρόγγας Βασίλης, Σανταμούρης Πέτρος, Σιαηλή Δήμητρα, Σταυρακάκης Χρήστος, Τσούτσης Κωσταντίνος, Τυροβολάς Στέφανος, Χρονόπουλος Ηλίας