«Τα αποτελέσματα της απαράδεκτης διαχείρισης της πανδημίας από την κυβέρνηση της ΝΔ γίνονται ορατά κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Το άνευ όρων άνοιγμα στον τουρισμό και της οικονομίας ευρύτερα, η μηδενική ενίσχυση του ΕΣΥ, τα ελάχιστα τεστ, η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων, όλα συνηγορούν πως η κυβερνητική διαχείριση του δεύτερου κύματος δεν είναι τίποτε άλλο παρά τζόγος με τις ζωές του λαού.
Και στην εκπαίδευση η κατάσταση βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος: τα σχολεία άνοιξαν χωρίς ουσιαστικά μέτρα προστασίας (αλλά με τις διαβόητες μάσκες-αλεξίπτωτα), χωρίς επαρκείς προσλήψεις διδακτικού προσωπικού και προσωπικού καθαριότητας, με τάξεις των 25 (και συχνά παραπάνω) μαθητών/τριών, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου τα παιδιά εξακολουθούν να στοιβάζονται σε ακατάλληλες υγειονομικά και παιδαγωγικά αίθουσες! Εξάλλου, δεκάδες σχολεία σε διάφορες περιοχές της χώρας έχουν ήδη κλείσει λόγω κρουσμάτων κορονοϊού.
Απέναντι σε μια κυβέρνηση που θέτει ξεδιάντροπα σε κίνδυνο τις ζωές των παιδιών, των συγγενών τους, αλλά και των εργαζομένων στην εκπαίδευση, οι μαθητές και οι μαθήτριες στη Θεσσαλονίκη, όπως και σε πολλά άλλα μέρη σε όλη τη χώρα, αντιδρούν δυναμικά, έχοντας στο πλευρό τους φοιτητές και διδάσκοντες.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της κουνούν το δάχτυλο στην νεολαία για να την τρομοκρατήσουν, καλούν εισαγγελείς και αστυνομία να παρέμβουν και λοιδορούν τον αγώνα των μαθητών παρουσιάζοντάς τους ως «αρνητές της μάσκας» για να τους απονομιμοποιήσουν πλήρως και να τους ταυτίσουν με τις ακροδεξιές και συνομωσιολογικές φωνές που υποτιμούν/αρνούνται την πανδημία και τα μέτρα προστασίας.
Οι μαθητές όμως τους βάζουν στην θέση τους: βγαίνουν στον δρόμο, αγωνίζονται, διεκδικούν επαρκή μέτρα προστασίας για όλους, 15 μαθητές ανά τάξη, προσλήψεις καθηγητών και προσωπικού καθαριότητας, εναντιώνονται στην τράπεζα θεμάτων και στη βάση του 10, αλλά και στην υποχρεωτική στράτευση στα 18 και στις σκέψεις για αύξηση της στρατιωτικής θητείας. Απέναντί τους βρίσκουν την κυβέρνηση, την απειλή της καταστολής, τις προσαγωγές, τη λασπολογία. Δίπλα τους θα βρουν εμάς.
Είμαστε στο πλευρό τους γιατί αγωνίζονται για την υγεία τους, για την υγεία του λαού, για μια καλύτερη εκπαίδευση· γιατί αγωνίζονται για να είναι μια γενιά με προοπτική, ενάντια στο μίσος του μιλιταρισμού· γιατί απέναντι στη λασπολογία, την προπαγάνδα, την τρομοκρατία, δεν σκύβει το κεφάλι, βλέπει πέρα από την κυβερνητική κοροϊδία, διεκδικεί τα αυτονόητα.
Μέτρα προστασίας τώρα σε όλα τα σχολεία! Στηρίζουμε τον αγώνα των μαθητών και των εκπαιδευτικών!»
Αυτή η τελευταία φράση, με την οποία κλείνει την ανακοίνωσή της η δημοτική κίνηση του δήμου Θεσσαλονίκης «Πόλη Ανάποδα-Δύναμη Ανατροπής», χρειάζεται κάποια διευκρίνιση. Αυτός ο αγώνας των μαθητών ο οποίος έχει πάρει γενικευμένες διαστάσεις δεν φαίνεται να είναι παράλληλα και αγώνας των εκπαιδευτικών. Τα κεντρικά συνδικαλιστικά τους όργανα, ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, εκτός από κάποιες ανακοινώσεις δεν έχουν πάρει καμιά απόφαση σε αγωνιστική κατεύθυνση γι’ αυτό το τεράστιο ζήτημα. Κι αν από την κυβερνητική ΔΑΚΕ δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς πρέπει επιτέλους να σταθούν στο ύψος τους και να γεφυρώσουν επιτέλους τις αποκλίνουσες πορείες τους. Απέναντι σε ένα ανάλγητο υπουργείο Παιδείας που χρησιμοποιεί κάθε μέσο ανάσχεσης του κύματος των καταλήψεων, επικοινωνιακή συκοφάντηση μέσω των «πέτσινων» ΜΜΕ, αστυνομικούς, εισαγγελείς, «αγανακτισμένους» γονείς, πρέπει να βρεθούν οι κοινές αγωνιστικές δράσεις υποστήριξης των μαθητικών καταλήψεων. Με απεργίες πάνω στα κοινά αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας και απεργία-αποχή από την υποχρεωτική τηλεκπαίδευση στα κατειλημμένα σχολεία όπου, δυστυχώς, κάποιοι εκπαιδευτικοί ετοιμάζουν πρόγραμμα τηλεκπαίδευσης λειτουργώντας ως απεργοσπαστικός μηχανισμός των καταλήψεων. Χωρίς καμιά ανοχή απέναντι στους απαράδεκτους διευθυντές-τριες που με κόφτες και τροχούς και χωρίς καμιά ντροπή επιχειρούν να σπάσουν τις καταλήψεις. Κάποτε τα συνδικαλιστικά όργανα θα πρέπει να μην κρύβουν κάτω από το χαλί τέτοιες συμπεριφορές ντροπής που υλοποιούνται από κάποια μέλη τους. Και η μεγάλη μερίδα των αδρανών κι άβουλων εκπαιδευτικών να πάψει επιτέλους να κοιτά με αδιαφορία κι αμηχανία τους μικρούς μαθητές που αγωνίζονται για τα δίκια τους αλλά και τη χαμένη τιμή των μεγάλων.