Συνέντευξη με την Νατάσα - Φαίη Κοσμίδου και την Μπρικένα Γκίστο από την ομάδα Hand Stories, που δημιούργησαν «Ένα τραγούδι για τον Παύλο»
Σε μέρες συγκινησιακά φορτισμένες, στην 7η επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, φίλοι με προέτρεψαν με έμφαση να ακούσω και να δω τα δυο τραγούδια που άνοιξαν τη διαδικτυακή συναυλία στη μνήμη του δολοφονημένου καλλιτέχνη από την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Δυο τραγούδια κραυγή αγωνίας, αρθρωμένη με ευαισθησία και ανθρωπιά, που εκκινεί από την ανάγκη να μιλήσει για τα σκληρά βιώματα μιας γενιάς, αυτής του Αλέξη Γρηγορόπουλου, και επιλέγει να αφηγείται στο τέμπο του χτύπου της καρδιάς. Τραγούδια σαν χάδι που σε παρακινεί. Ζεστή φωνή, μάτια υγρά και χέρια εκφραστικά. Τα χέρια και η νοηματική γλώσσα έχουν σημαντικό ρόλο σε αυτή τη χιπ χοπ ρυθμική απαγγελία, χιπ χοπ όπως κάνει το στήθος καθώς ανασηκώνεται όταν αναπνέεις βαθιά. Αναζήτησα τις καλλιτέχνιδες και οδηγήθηκα στο κανάλι και την ομάδα που λέγεται «Hand Stories» (www.youtube.com/channel/UCsP5EujgCYoOw8ttKlwAM0Q/featured), ιστορίες που τις αφηγούνται χέρια, ιστορίες που θέλουν να απευθύνονται σε όλους. Και σε αυτούς που δεν ακούν ή δεν μιλούν αλλά θέλουν να φωνάξουν.
Δύο από τα κορίτσια του Hand Stories, η Μπρικένα Γκίστο και η Νατάσα - Φαίη Κοσμίδου μίλησαν στην «Εποχή» για το εγχείρημά τους, για το εύρος του και την ανάγκη από την οποία εκκινεί.
Συστήστε μας το Hand Stories.
Μπ.Γκ.: Πρόκειται για μια σταθερή ομάδα που δημιουργεί ένα περιεχόμενο με σκοπό την ισότιμη πρόσβαση καθολικά. Η βάση μας είναι η ελληνική νοηματική γλώσσα και το βασικό μας κοινό είναι οι άνθρωποι με απώλεια ακοής ή βαρηκοΐα και όσοι ενδιαφέρονται για τη διάδοση της νοηματικής. Ξεκινήσαμε τον Αύγουστο του 2017 γιατί παρατηρήσαμε μια έλλειψη σε κανάλια που να είναι προσβάσιμα σε κωφούς. Δεν είμαστε μια ομάδα κλειστή που κάνει μόνο συγκεκριμένα πράγματα. Ανοιγόμαστε σε καινούργιο κοινό, συμπράττουμε με καινούργιους ανθρώπους και προσπαθούμε να συμπεριλάβουμε όλο το εύρος της προσβασιμότητας.
Τα τραγούδια πώς μπήκαν σε αυτήν την παρέα;
Μπ.Γκ.: Στην αρχή ξεκινήσαμε με τέσσερις θεματικές, επιχειρώντας να περιλάβουμε ένα ευρύ φάσμα. Παραμύθια, ιστορίες και τραγούδια για παιδιά, θέματα που αφορούν τον άνθρωπο σήμερα, συζητήσεις / συνεντεύξεις με όσους επιθυμούν να μοιραστούν την ιστορία τους, γνωριμία με την ελληνική νοηματική γλώσσα. Όσον αφορά τις συζητήσεις / συνεντεύξεις επιχειρούμε να μιλήσουμε με ανθρώπους που μας αγγίζουν και ιδεολογικά. Δεν θέλουμε να είμαστε απλώς ένα κανάλι στη νοηματική που τα χωράει όλα. Θέλουμε να εκπέμπουμε το δικό μας κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα, πώς προσεγγίζουμε τον κόσμο.
Νατάσα, από ποιο καλλιτεχνικό μονοπάτι έφτασες στη δημιουργία αυτών των ιδιαίτερων χιπ χοπ τραγουδιών, που είναι σε στίχους και ρυθμική απαγγελία δική σου;
Ν.Φ.Κ.: Έγραφα από μικρή, αγαπώ πολύ το θέατρο και σπούδασα σε μια δραματική σχολή. Είχα την τύχη να γνωρίσω τον σκηνοθέτη και δάσκαλό μας Κώστα Γάκη, με τον οποίο, στο πλαίσιο ενός καταπληκτικού σεμιναρίου με τον τίτλο «Για ένα θέατρο του ήχου», ανεβάσαμε την παράσταση «Λαλιές του κόσμου θαυμαστές». Μια πολύγλωσση παράσταση με θέατρο, μουσική, τραγούδι και χορό, με τη συμμετοχή τριάντα ανθρώπων, που προέρχονται από ξένες χώρες, ζουν στην Αθήνα και μοιράζονταν τις ιστορίες τους. Εκεί γνωριστήκαμε με την Μπρικένα.
Μπ.Γκ.: Σε αυτήν την παράσταση εντάξαμε και τη νοηματική, με ένα πρώτο τραγούδι που δημιουργήσαμε.
Ν.Φ.Κ.: Από αυτό το σεμινάριο έχω αντλήσει πολλές πληροφορίες για να εκφράσω όσα νιώθω μέσα από το κανάλι της μουσικής, των σωματικών κρουστών. Αποτέλεσε ένα φωτεινό μονοπάτι, ώστε να βρουν φωνή οι ιδέες μου.
Μια μέρα, το καλοκαίρι του 2017, ένιωσα ότι ήρθαν όλα και μέ ’πνιξαν. Ένιωθα ότι θέλω να μιλήσω, να ουρλιάξω. Τότε ήρθα σε επαφή με ένα βιβλίο, το «Θάλαμος αρ. 6» του Άντον Τσέχοφ. Από αυτό το βιβλίο εμπνευστήκαμε μια χιπ χοπ συνομιλία του Τσέχοφ με το σήμερα και δημιουργήσαμε μια παράσταση στην αισθητική των τραγουδιών. Σε αυτήν την παράσταση εντάσσονται και τα δύο τραγούδια με τα οποία συμμετείχαμε στη διαδικτυακή συναυλία στη μνήμη του Παύλου. Ο κεντρικός ήρωας του έργου βλέπει δύο αστυνόμους να συλλαμβάνουν έναν αθώο άνθρωπο και τρελαίνεται. Σκέφτεται ότι εφόσον είναι τόσο άδικο το σύστημα, μπορεί αύριο να συλλάβουν και τον ίδιο και αναπτύσσει σύνδρομο καταδίωξης. Στη δική μας παράσταση, ο κεντρικός ήρωας βλέπει τη δολοφονία του Παύλου.
Γιατί διάλεξες τη φόρμα της χιπ χοπ, αν και διαφοροποιημένη, για να εκφραστείς;
Ν.Φ.Κ.: Η χιπ χοπ έχει μια δυναμική αφηγηματική. Υπήρξε η αφετηρία μου για να μιλήσω για αυτά που αισθάνομαι και για τις ιδέες μου. Αλλά δεν είναι ακριβώς χιπ χοπ, είναι ένας τρόπος αφήγησης. Δεν είναι ούτε ακριβώς θέατρο, που μαθαίνω ένα κομμάτι και το λέω. Είναι μια ανάγκη να επικοινωνήσω.
Μπ.Γκ.: Εγώ όταν ακούω τα τραγούδια της Νατάσας νιώθω ένα ρυθμό σαν να χτυπάει η καρδιά όλο και πιο έντονα. Ξεκινά με ένα σταθερό ρυθμό χτύπων και όσο προχωρά η αφήγηση, οι χτύποι δυναμώνουν.
Όμως έχει και κάτι ακόμα ο τρόπος που έχεις επιλέξει να εκφράζεσαι, μια γλυκύτητα, μια ανθρωπιά, που δεν αφήνει κανέναν απέξω. Δεν έχει καθόλου βία και αυτό κάνει τα τραγούδια σου καταρχάς προσβάσιμα σε όλους.
Ν.Φ.Κ.: Είναι και η πολιτική μου θέση και στάση ζωής. Αυτό που λέει ο Χρόνης Μίσσιος, μέσα σε αυτήν τη βαρβαρότητα να παραμένεις άνθρωπος. Για μένα το να χαμογελάς και να λες καλημέρα, είναι πολιτική στάση. Όταν με τόση ευκολία πια λέμε ένα «αστείο» που τον άλλο μπορεί να τον πονέσει ή μας μιλάνε και δεν ακούμε, αλλά σκεφτόμαστε τι θα απαντήσουμε για να φανούμε πιο «έξυπνοι»… Να παραμένουμε «μεταξωτοί άνθρωποι», όπως έλεγε ο Νίκος Καρούζος.
Ποια είναι η τύχη αυτής της παράστασης;
Ν.Φ.Κ.: Την ανεβάσαμε, αλλά μας σταμάτησε ο κορονοϊός και τώρα διερευνούμε μήπως ενώσουμε τα τραγούδια για μια διαδικτυακή συναυλία, αναζητούμε ένα τρόπο να βγούμε να μιλήσουμε για αυτά τα θέματα.
Πλέον είμαστε εφτά μήνες με κλειστά θέατρα. Είναι σαν το υπουργείο Πολιτισμού να επιχειρεί να παραλύσει τους καλλιτέχνες.
Οι οποίοι όμως φαίνεται να αντιστέκονται πλέον πιο συλλογικά.
Ν.Φ.Κ.: Μακάρι να ήταν ακόμα πιο συλλογικά, να μην ήταν οι καλλιτέχνες μόνοι τους, αλλά όλοι με τους καλλιτέχνες και οι καλλιτέχνες με όλους.
Μπ.Γκ.: Είναι σημαντικό να παίρνουμε θέση και να κινητοποιούμαστε για όλα τα ζητήματα. Όχι μόνο όταν κρούουν την πόρτα του κλάδου μας. Χρειάζεται ενεργοποίηση για κάθε κοινωνικό ζήτημα, ώστε όταν έρθουν στην πόρτα σου να μην είσαι μόνος.
Τι περιμένετε για την Τετάρτη (σσ. η συνέντευξη έγινε πριν την ανακοίνωση της απόφασης για τη δίκη της Χρυσής Αυγής);
Μπ.Γκ.: Περιμένουμε το αυτονόητο.
Ν.Φ.Κ.: Είμαι πολύ αισιόδοξη. Θα είμαστε όλοι εκεί, δίπλα στη Μάγδα. Θα γιορτάσουμε. Και θέλω να πω κάτι ακόμα: να είμαστε δίπλα σε αυτή τη μάνα και στην οικογένεια και μετά την καταδίκη. Έχει δώσει όλη της την αγάπη και την ενέργεια σε αυτόν τον αγώνα και το κάνει για όλους μας. Όταν θα τελειώσει ο δικαστικός αγώνας δεν πρέπει να την αφήσουμε μόνη, πρέπει να είμαστε ακόμα πιο πολύ δίπλα της.
Έχουμε ήδη νικήσει γιατί από τα φρικτά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής άνθισαν τόσο όμορφα πράγματα, από το κόσμημα που είναι η αγόρευση του Θ. Καμπαγιάννη, μέχρι θεατρικές παραστάσεις, συλλογικότητες, τραγούδια, τα τραγούδια σας.