Κλεισμένος να μετρά την ώρα. Να περιμένει τα λεπτά εκείνα που προστάζουνε ακινησία. Και όλο το έξω έγινε βήχας. Βήχας και αμνησία. Θολώνει η μνήμη. Καθώς οι μέρες περνούν. Για έναν τρόπο πιο ανθρώπινο. Τότε που δεν απέφευγες τους άλλους. Τότε που οι άλλοι είχαν πρόσωπο. Απρόσωπο παρόν. Με τη νύχτα του αποκεφαλισμένη. Μόνο η μέρα -σώμα περπατά αυτούς τους δρόμους. Χωρίς κεφάλι, χωρίς χαμόγελο. Μόνο βήχας των κουρασμένων. Το κοινωνικό του έχει σπάσει. Οι φίλοι μακρινοί σαν μια εικόνα στις οθόνες. Βγαίνοντας χθες απ το κουρείο κάποιος έμπαινε. Έκανε να τον αναγνωρίσει, έκανε να τον χαιρετήσει. Πίσω από τις μάσκες. «Μπα, κάποιος άλλος θα ήταν», είπε και έφυγε σιωπηλός.
Έξω περπατά μέχρι τα πόδια να τελειώσουν. Δεν στοιβάζεται στα λεωφορεία. Εκεί στριμώχνονται οι ανάσες. Και οι άνθρωποι εκεί αποδημούν. Στριμωγμένοι άνθρωποι που πάνε στις δουλειές. Μέχρι κάθε υποχρέωση να γίνει καταδίκη. Μέχρι κάθε επιβίωση να γίνει λάθος στατιστικό. Τα πόδια πονάνε. Που να σταθείς τώρα. Γύρω όλα μολυσμένα. Ή έτσι λένε. Οι χειρονομίες στρέφονται ενάντια στον εαυτό. Λυτές κάνουν να αρπάξουν, να μοιραστούν στις επιφάνειες. Και κείνος προσπαθεί να τις μαζέψει. Σαν να βγάζεις βόλτα δυο σκυλιά και τα κολάρα τους να κόβονται ταυτόχρονα. Γιατί ο χώρος είναι απειλή. Απλώνεται εκεί. Και όταν σε καταλάβει, ορμάει κατά πάνω σου.
Η απουσία μέτρων που να πείθουν, κάνουν τον κόσμο γύρω επιθετικό. Αυτοί που του παν πως είναι δική του ευθύνη να προστατευτεί, όρισαν τον κόσμο εχθρό του. Και κείνος προσπαθεί. Να κρατήσει αποστάσεις, να τηρήσει προϋποθέσεις. Μα το αποτέλεσμα μένει πάντοτε βουβό. Καμία επιβράβευση, καμία επιβεβαίωση. Η αρρώστια αποστέλλεται 15 μέρες μετά. Κανείς δεν είναι υγιής. Όλοι δυνάμει άρρωστοι. Μέχρι να λήξει η διορία. Αλλά και τότε μια νέα διορία θα την έχει καλύψει. Και έτσι θα συνεχίσει.
Το πρόβλημα είναι η νύχτα. Ένας κόσμος που θα βρισκόταν διαρκώς στο φως, θα ήταν αφάνταστα πιο υγιής. Όταν τα φώτα πέφτουν, όλοι μας αρρωσταίνουμε. Σαν φυτά που δεν πρόλαβαν να φωτοσυνθέσουν. Γι’ αυτό οι γύρω του στοιβάζονται στις εκκλησίες. Εκεί μπορείς να φτύνεις το διπλανό σου άφοβα. Εκεί τα χνώτα είναι αγιασμός. Όλα αποστειρωμένα από το χέρι του θεού. Εδώ τίποτα δεν κολλάει. Μόνο ευλογεί.
Αν δεν υπήρχε έστω το αίσθημα κοροϊδίας…
Και τα τσιγάρα να τελειώνουν διαρκώς στις 12. Και ο δρόμος να ερημώνει έξω απ’ το παράθυρό του άκαπνος. Όλα θα ήταν πιο εύκολα αν δεν υπήρχε αυτό το αίσθημα κοροϊδίας. Η κοροϊδία ως υγειονομική ζώνη. Ασυνάρτητα μέτρα χωρίς συνέχεια. Αποφάσεις χωρίς συνέπεια. Θωρακισμένα κομμάτια της ζωής. Και δίπλα ακριβώς άλλα κομμάτια διαμπερή και ανοχύρωτα. Σαν να θωρακίζει τους τοίχους του σπιτιού του για το κρύο με κουφώματα, σωλήνες και θερμικές πηγές και το γεγονός πως δεν έχει ταβάνι να μην τον προβληματίζει. Ας είναι. Δεν έχει σημασία. Άλλωστε όπως τον πληροφόρησαν με τον νέο πτωχευτικό κώδικα, το σπίτι μάλλον θα του το πάρουν. Είναι και αυτό μια αλλαγή. Τουλάχιστον η εξαθλίωση δεν σε αφήνει να πλήξεις.
Το παρόν είναι μια στιγμή που αφανίζεται. Από ανάξιους διαχειριστές και αιχμηρούς τυχοδιώκτες της πολιτικής. Είναι και η άλλη μόνωση. Αυτή της πληροφορίας. Και αυτό τον τσακίζει ακόμα περισσότερο. Η αίσθηση πως δεν μπορείς να εμπιστευτείς αυτά που ακούς στα κανάλια, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα. Το γεγονός πως πια οι εφημερίδες τυπώνουνε μαζί με την είδηση και τις υποδείξεις που τους κάνει η κυβέρνηση. Το γεγονός πως από παντού ο κλοιός σφίγγει και δεν περισσεύει μια ανάσα. Ας είναι. Πολλές φορές η απελπισία είναι απελευθέρωση. Γιατί αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει, σκέφτεται, απελευθερώνεται από τις δεύτερες σκέψεις. Όταν οι δρόμοι ανοίξουν και μεις από το ύψωμά μας κοιτάξουμε τα ερείπια, τότε θα καταλάβουμε, πως ήρθε η ώρα να λογαριαστούμε.