Το προηγούμενο διάστημα έγιναν και καταγράφτηκαν διάφορες αστυνομικές επιχειρήσεις συνέτισης νέων. Ας πούμε ότι κάποιες από αυτές ήταν όπως κάθε φορά, συνηθισμένες, έστω κι αν δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος παρέμβασης. Όμως μια από αυτές ήταν ξεχωριστή και πρέπει να μας προβληματίσει, να μας ανησυχήσει· όλους, όχι μόνο αυτούς που κάποιοι τους χαρακτηρίζουν «ευαίσθητους». Και να τη θυμόμαστε.
Τέσσερις μέρες κρατήθηκαν κάποιοι μαθητές στην Ασφάλεια Αττικής, για να απολογηθούν το πρωί της Δευτέρας. Ανήλικα παιδιά κλεισμένα για τέσσερις μέρες σε ένα άχαρο, κλειστό χώρο. Διαφορετικό από αυτούς που ξέρουν· του σπιτιού, του σχολείου, των φίλων τους. Ας δεχτούμε (για χάρη του διαλόγου) ότι συνελήφθηκαν και κατηγορήθηκαν για κάτι και με την απολογία τους κλείνει (;) ένας κύκλος. Πώς γίνεται και κρατάς παιδιά Γυμνασίου φυλακισμένα για αυτό το θεωρητικό κάτι. Τι θα έπρατταν αν αφήνονταν να πάνε σπίτι τους και με τη συνοδεία των γονιών τους να παρουσιαστούν τη μέρα και ώρα που θα τους υπόδειχναν για να καταθέσουν. Ήταν ύποπτοι φυγής στο εξωτερικό, θα τελούσαν αξιόποινες πράξεις; Τι ήταν αυτό που τα μάντρωσε για τέσσερις μέρες στην Ασφάλεια; Αστυνομία, ανακριτές, υπουργείο Παιδείας δεν έχουν ψυχολόγο, να τους μιλήσει για τραυματικές εμπειρίες παιδιών, εφήβων και νέων από τέτοιες καταστάσεις; Πώς θα εμπιστευθούν τον οποιοδήποτε ενήλικα αυτά τα παιδιά, θα ακούσουν τον δάσκαλό τους να τους μιλά για δικαιοσύνη, για ανθρώπινες αξίες, για πολιτισμό;
«Δεν πιστεύω να ανήκεις σε κάποια ακροαριστερή οργάνωση. Θα κατέβεις ξανά σε πορείες; Πες μου», διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι ρώτησαν τους μαθητές. Αυτό ήταν, σημάδευαν στο μυαλό, στη σκέψη, στην ελευθερία του ανθρώπου κι όχι στην καθαυτό πράξη, για την οποία κατηγορήθηκαν. Αυτών των παιδιών αλλά και όλων των άλλων. Και για τα δικά σας, δικά μας παιδιά, τα οποία θα βρεθούν κάπου. Εκτός κι αν μόνο «διαβάζουν».
Θυμάμαι όταν μετά τη βασική εκπαίδευση στο στρατό, το 1983, πήγα σε κάποιο στρατόπεδο να υπηρετήσω την υπόλοιπη θητεία μου. Παρουσιαστήκαμε δυο νέοι στο διοικητή του στρατοπέδου και αναφέραμε τα στοιχεία μας. Εγώ προερχόμουν από αναβολή λόγω σπουδών, μόλις μερικούς μήνες παραπάνω και «χρωστούσα» δυο μαθήματα. Οπότε ακούω έκπληκτος τον διοικητή να μου λέει: «Βέβαια ασχολιόμασταν με τον συνδικαλισμό»! Σήμερα σκέφτομαι ότι αν και αλλάξαμε αιώνα, κυβερνήσεις και υπουργούς, οι μηχανισμοί, τα ελεγκτικά ερωτήματα, δεν είναι απαραίτητα της όποιας εξουσίας, είναι εκεί· για να ελέγξουν τις πράξεις, τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις απόψεις μας. Ειδικά όσων έχουν διαφορετικές. Δεν έχουν ακούσει για το άνθισμα όλων των λουλουδιών κι ότι τα αγκάθια σκεπάζονται από τα ρόδα.
Οι νέοι όλων των εποχών γνωρίζουν ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν. Προσανατολίζονται μόνοι τους, δεν χρειάζονται οδηγούς και συμβουλάτορες· όπως τους κατηγορούν. Παιδιά του Γυμνασίου Χαλανδρίου σας ευχαριστούμε που υπάρχετε, που ζείτε ανάμεσά μας. Είστε ιδανικοί μαθητές μας, γιατί θα μας προσπεράσετε, θα ζήστε στο αύριο που καλπάζει και δεν έρπει όπως θέλουν τα γερασμένα μυαλά.
Υ.Γ. Ποιος θα ελέγξει και ποιοι θα απολογηθούν, για τον απαράδεκτο συνωστισμό μαθητών στις σχολικές τάξεις, το φιάσκο με τις μάσκες (ακόμα πηγαίνουν στα σχολεία);