Όταν πρωτοεγκαταστάθηκα στο Γαλάτσι, μου φάνηκαν όλα σχεδόν ειδυλλιακά. Σ’ όλη μου τη ζωή κάτοικος του κέντρου της Αθήνας, ένιωσα τεράστια ανακούφιση εδώ στις παρυφές του βουνού, όπου οι ρίζες των δέντρων σπάνε πεισματικά τις πλάκες των πεζοδρομίων, τα παιδιά και οι νέοι κυκλοφορούν σαν σμάρι μελισσών στους δρόμους χωρίς αγωνία των γονέων και μπορείς ακόμη να κάνεις γνωριμίες με τους γείτονές σου.
Και φυσικά οι κάτοικοί της: Εσωτερικοί μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς οι περισσότεροι, που πρόκοψαν εδώ ως μικρομισθωτοί και μικρομαγαζάτορες, διατηρώντας στενές σχέσεις με τους τόπους καταγωγής τους, ενώ οι νέοι δεν ξεχωρίζουν σε τίποτε από τη νεολαία κάθε νεοελληνικής μεγαλούπολης. Από τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, με σχολεία, εθνικοτοπικούς συλλόγους, προσκόπους έως όλες τις εκδοχές αντιστασιακών οργανώσεων, υπό τους ήχους αντάρτικων ως τα πανηγύρια, αλλά και τις ομάδες νέων ή μεγαλύτερων που μοίραζαν τρικάκια και προκηρύξεις, με ντουντούκες καμιά φορά, στους περαστικούς ή στους θαμώνες των καφετεριών. Η δημοκρατική συνύπαρξη, βίωμα αδιαπραγμάτευτο για τους κατοίκους, και μια αστυνομία μάλλον διακριτική, σε μια πόλη όπου η πιο προφανής παραβατικότητα αφορά την οδική συμπεριφορά και τα διπλοπαρκαρίσματα.
Στην πορεία, ανακάλυψα και σκοτεινές πτυχές, για τις οποίες οι άνθρωποι δεν αρέσκονται να μιλάνε φωναχτά: Εγχώριοι φασίστες (κάποιοι απ’ αυτούς έσπασαν και τα τζάμια στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019), γνωστοί καταπατητές του βουνού και των κοινόχρηστων χώρων, διαχρονικές δημοτικές «παραβατικότητες» με την ανοχή των -όχι λίγων- ωφελουμένων, βία συμμοριών, αρκετή κρυμμένη φτώχεια που στις μέρες μας όλο και ξεγυμνώνεται και άλλα πολλά που δεν είναι του παρόντος.
Πάντως, φάνταζε εκτός πλαισίου η προοπτική να πίνεις τον καφέ σου, Κυριακή απόγευμα, σε μια από τις δημοφιλείς γωνιές της περιοχής στη Λαμπρινή και, ξαφνικά, να εφορμήσουν πάνοπλοι ματατζήδες με γκλομπ και μηχανές, να σπάσουν το μαγαζί, να πνίξουν τη γειτονιά στα χημικά, να τραυματίσουν ακόμη και μικρά παιδιά, προκειμένου να «καταστείλουν βιαίως» (όπως φώναζαν μέσα στην καφετέρια ότι είχαν εντολή) εικοσιπέντε πιτσιρικάδες που μοίραζαν ειρηνικά αντιχρυσαυγίτικες προκηρύξεις. Οι οποίοι, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, όταν εμφανίστηκε το «ιππικό», είπαν στους αστυνομικούς, «παιδιά τελειώσαμε το μοίρασμα, διαλυόμαστε τώρα», αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους πάνοπλους να τους πλακώσουν στο ξύλο και στο κυνηγητό, μαζί με όποιον άλλον βρήκαν μπροστά τους. Πέντε συνελήφθησαν, μια κοπέλα νοσηλεύτηκε το βράδυ φρουρούμενη στον Ευαγγελισμό, οι άλλοι ελαφρότερα τραυματισμένοι στη ΓΑΔΑ.
Το περίγραμμα των γεγονότων είναι ήδη γνωστό, με ορισμένες ουσιώδεις παραλείψεις:
- Δεν υπήρξαν ρεπορτάζ στην τηλεόραση διότι, «αν και ήρθαν τα κανάλια, δεν μπόρεσαν να δουν το συμβάν μέσα από τις κάμερες του μαγαζιού, μάλλον επειδή κατάσχεσε το υλικό η αστυνομία», όπως μου είπε κάτοικος της περιοχής.
- Η αντιφασιστική συγκέντρωση που απαγόρευσε η αστυνομία στο Νέο Ηράκλειο και στη Νέα Ιωνία -και που εξαιτίας της απαγόρευσης οι συμμετέχοντες ήρθαν στη Λαμπρινή να μοιράσουν τις προκηρύξεις τους- γινόταν κάθε χρόνο, την 1η Νοεμβρίου, στο Νέο Ηράκλειο, με ευρεία συμμετοχή και τοπικών φορέων, δημοτικών παρατάξεων και κομμάτων. Προφανώς, ύστερα από την εμβληματική καταδίκη της Χρυσής Αυγής η κυβέρνηση και ίσως προσωπικά ο κ. Χρυσοχοΐδης αποφάσισε να πατάξει αποφασιστικά οτιδήποτε θυμίζει τη συλλογική αντίδραση στη δράση της εγκληματικής συμμορίας.
- Οι συλληφθέντες αντιφασίστες δεν επιβιβάστηκαν στα ασθενοφόρα, πριν ολοκληρωθεί η ταυτοποίηση των στοιχείων τους, κι ας ήταν τραυματίες. Η τραυματισμένη κοπέλα έμεινε ένα πεντάωρο στην αναμονή στο νοσοκομείο, πάντα φρουρούμενη, πριν ράψουν οι γιατροί τα τραύματά της.
- Οι συλληφθέντες ως συμμετέχοντες στην εκδήλωση που χρόνια οργάνωνε ο Κασιδιάρης στο νεκροταφείο του Νέου Ηρακλείου, προσήλθαν φρουρούμενοι από την αστυνομία σε κλειστό βανάκι, όπου παρέλαβαν τη δικογραφία και έφυγαν χωρίς να εμφανιστούν, ενώ οι αντιφασίστες συλληφθέντες περίμεναν στην κλούβα σε κοινή θέα μέχρι να μπουν στο δικαστήριο. Όταν δε κάποιοι αλληλέγγυοι των πρώτων εκφράστηκαν απειλητικά προς τους αλληλέγγυους αντιφασίστες, η αστυνομία απλώς έσφιξε τον κλοιό γύρω τους, ενώ όταν οι αλληλέγγυοι αντιφασίστες αντέδρασαν φωναχτά στην παρουσία του κλειστού βαν, αμέσως εκτοξεύτηκαν χημικά και εξελίχθηκε το σύνηθες κυνηγητό εντός της αυλής των δικαστηρίων.
- Τέλος, το ψήφισμα καταγγελίας της εξωφρενικής αυτής αστυνομικής βίας στην πόλη μας, που στήριξαν οι τρεις παρατάξεις της αριστερής αντιπολίτευσης, καταψηφίστηκε από τη δημοκρατική, αλλά και φιλοκυβερνητική κατά βάση, πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου.
Πιστεύω ότι η στάση αυτή των αιρετών δεν εκφράζει πραγματικά την αντίληψη της πλειοψηφίας των συνδημοτών μου. Ωστόσο, η σιωπή των «ταγών» μπροστά στην εικόνα της βίας -και η αναίτια εισβολή των ΜΑΤ στην πλατεία του Αγίου Ανδρέα ήταν μια τρομακτικά βίαιη εικόνα- θυμίζει επικίνδυνα τη «σιωπή των αμνών». Των αμνών που ήδη διατάχτηκαν να κλειστούν στα μαντριά τους, πεινώντας ή όχι, αφού η κυβέρνηση συνειδητά αποφάσισε ότι δεν μπορεί ούτε να τους προστατεύσει ούτε να τους περιθάλψει.