Είναι που πλησιάζουν οι μέρες του Πολυτεχνείου, την επέτειο του οποίου πάνε να μας την σουμάρουν με την ατομική μας ευθύνη λόγω κορονοϊού; Είναι που μερικοί άνθρωποι συνεχίζουν να μας συντροφεύουν ακόμα και στα όνειρά μας; Είναι που άνθρωποι σαν τον Περικλή έχουν σφραγίσει ανεξίτηλα τη σκέψη και την πορεία μας; Ίσως και να είναι όλα μαζί. Έτσι, λοιπόν, εμφανίστηκε χτες βράδυ ο Περικλής, κεφάτος όπως πάντα, καθισμένος σ’ ένα γωνιακό τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο μιας κλασικής ταβέρνας, με το ποτήρι ακοίμητο μπροστά του, φορώντας στραβά την τραγιάσκα του και τραγουδώντας ένα παλιό ρεμπέτικο του Απόστολου Χατζηχρήστου: «Μη μου μιλάς με μάσκα / γιατί κι εγώ έχω καρδιά / τι κι αν φορώ τραγιάσκα».
Ξύπνησα μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Πού το βρήκε το τραγουδάκι και το έδεσε τόσο όμορφα διακωμωδώντας την επικαιρότητα ο αθεόφοβος; Ήθελα πολύ να ξέρω πώς θα αντιμετώπιζε ο Περικλής αυτή την άθλια συγκυρία στην οποία ζούμε. Από τη μια, το σοβαρότατο πρόβλημα της ραγδαίας εξάπλωσης της πανδημίας κι από την άλλη, η ποινικοποίηση του δημόσιου χώρου κι όλων των στοιχειωδών ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Από τη μια, το αφήγημα περί «ατομικής ευθύνης» κι από την άλλη, η εγκατάλειψη των δομών υγείας του ΕΣΥ και των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Από τη μια, η «ομερτά» μεταξύ του σιναφιού των μεγαλογιατρών και κυβέρνησης κι από την άλλη, η ενοχοποίηση της νεολαίας και των κοινωνικών ή πολιτικών συναθροίσεων. Τι θα έλεγε άραγε γι’ αυτή την παρέλαση των ανεκδιήγητων, άχρηστων γιάπηδων που πληγώνουν καθημερινά την αισθητική και την ουσία του δημόσιου λόγου; Γι’ αυτά τα απερίγραπτα κομπλεξικά τυπάκια που ανέλαβαν δημόσιες θέσεις και κουρελιάζουν καθημερινά την αξιοπρέπεια και τις αξίες μας; Για όλους αυτούς τους συμπλεγματικούς κρυφοφασίστες που προσπαθούν να επιβάλουν σιδερόφρακτο αστυνομικό κράτος, να υπονομεύσουν τον ορθό λόγο, την κοινωνική αλληλεγγύη και όλες τις διαχρονικές αξίες της Αριστεράς, προπαγανδίζοντας τον ατομισμό και τον καριερισμό της νεοφιλελεύθερης ζούγκλας; Για τη συντονισμένη επιχείρηση κατεδάφισης ακόμα και των στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων με πρόσχημα την πανδημία; Για τη χούντα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και τους ξεπουλημένους δημοσιογράφους που, χωρίς να έχουν τσίπα επάνω τους, κάνουν τα παπαγαλάκια μιας ανίκανης, αδίστακτης και ακραία ταξικής κυβέρνησης αναπαράγοντας καθημερινά ασύστολα ψέματα και συμβάλλοντας σε μια οργανωμένη γκεμπελίστικη προπαγάνδα ;
Στα επόμενά μας όνειρα θα περιμένουμε τα σχόλια και τις απαντήσεις σου Περικλή. Ως γενική παρατήρηση, θα μας πεις, φαντάζομαι, να μην περιμένουμε τίποτα από υπάρχον πολιτικό σκηνικό κι ότι αυτό έχει ξοφλήσει προ πολλού. Κι ότι πρέπει να ψάξουμε καινούργιους τρόπους, χωρίς να ξεχνάμε τις θεωρητικές βάσεις της Αριστεράς, αλλά και τα τραγικά ιστορικά της λάθη. Μη ξεχνάς, επίσης, ότι χρωστάμε ένα τρικούβερτο γλέντι στη μνήμη σου. Το προετοίμαζε η καλή σου Μαρία, αλλά μας χάλασε τα σχέδια ο κορονοϊός. Θα το κάνουμε, όμως, μην ανησυχείς, όταν τελειώσει αυτό το χάλι και, φυσικά, μόνο με τις τραγιάσκες μας!