Όλες και όλοι την ξέρουμε. Την έχουμε δει: Η κυρία, ηλικιωμένη συνήθως, που προκαλεί την ενόχληση των γειτόνων της με τις γατοτροφές και τα νερά που τοποθετεί στο πεζοδρόμιο και τα περβάζια, για να ταΐσει τις αδέσποτες γάτες. Που αντιμετωπίζεται ως «γραφική». Είναι η φιλόζωη της διπλανής πόρτας, που καλύπτει καθημερινά, με κόπο και αυταπάρνηση, τις κρατικές ελλείψεις. Την αδιαφορία, που πηγάζει από την ψευδαίσθηση της ανθρώπινης παντοδυναμίας.
Δημιουργήσαμε -αυθαίρετα- ένα ανθρωπογενές περιβάλλον, στο οποίο δεν αφήσαμε χώρο για κανένα άλλο έμβιο ον. Ξεχάσαμε, παρασυρμένοι απ’ την έπαρση, ότι δεν είμαστε μόνοι μας.
Αυτήν, λοιπόν, τη λανθασμένη τοξικότητα, που ο ίδιος ο ελιτισμός μάς καλλιέργησε, έρχονται να απαλύνουν οι φιλόζωοι, που, όσο περνά ο καιρός, γίνονται όλο και περισσότεροι, όλο και πιο διεκδικητικοί, όλο και πιο οργανωμένοι.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βοήθησαν το φιλοζωικό χώρο να ανθίσει και να αρχίσει να εκφράζεται πολύ πιο δυναμικά τα τελευταία χρόνια. Μεμονωμένοι ή και οργανωμένοι φιλόζωοι, με αυταπάρνηση κι επιμονή, προσπαθούν να υποκαταστήσουν τις τραγικά ελλιπείς δομές φιλοξενίας και περίθαλψης των αδέσποτων. Συνεργάζονται με φιλοζωικές οργανώσεις, φτιάχνουν δίκτυα συνεννόησης και προγραμματισμού. Έγιναν πολύ σύντομα σημαντική ομάδα πίεσης. Ένα κίνημα. Απώτερος στόχος, φυσικά, είναι ότι όσα –δίκαια– διεκδικούν, θα εισακουστούν και θα μετουσιωθούν σε νομοθεσία από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Αλλά η πολιτική σκηνή δεν έχει μέχρι τώρα καταλάβει τη δυναμική και την αξία του αναδυόμενου φιλοζωικού κινήματος.
Κι, ενώ το οικολογικό αφήγημα έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος, λόγω της κλιματικής κρίσης, τα έμβια όντα και η έμπρακτη στήριξή τους, βρίσκονται ακόμα εκτός κάδρου: Τα κομματικά προγράμματα παρουσιάζουν προτάσεις για την προστασία του περιβάλλοντος και για στροφή σε μια (πιο) «πράσινη ανάπτυξη», αλλά με έναν αποκλειστικά ανθρωποκεντρικό γνώμονα.
Η φιλοζωία πρέπει να ενταχθεί στην πολιτική, ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της νέας πράσινης ατζέντας, ως ένας βασικός κορμός προτάσεων. Δεν είναι ένα σκαλοπάτι επικοινωνιακής διαχείρισης.
Ωστόσο, τις προάλλες παρατηρήθηκε προσπάθεια εργαλειοποίησης του φιλοζωικού αισθήματος στη Βουλή των Ελλήνων: η αυστηροποίηση των ποινών για την κακοποίηση των ζώων, αν και ικανοποιεί ένα δίκαιο αίτημα χρόνων, μόνο ως επικοινωνιακή εκμετάλλευση μπορεί να εκληφθεί. Διότι καμία σχέση δεν έχει με τη φιλοζωία ένας Υπουργός και μια κυβέρνηση που παρέχει ενίσχυση 3,047 εκατ. ευρώ στους εκτροφείς γουνοφόρων ζώων. Ένα κόμμα που σύσσωμο απέρριψε το Άρθρο 24Α για την αναγνώριση των Δικαιωμάτων των Ζώων, κατά τη διαδικασία της Συνταγματικής Αναθεώρησης, σαφώς και δεν έχει ως γνώμονα την αγάπη προς τα ζώα.
Η φιλοζωία, λοιπόν, δεν πρέπει να είναι επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Αλλά κι αυτό δεν σημαίνει πως, η όποια φιλοζωική προσπάθεια γίνεται ή έχει γίνει, πρέπει να μένει «στο αρχείο» και να μη διαχέεται ή να μην υπενθυμίζεται:
Λίγοι θυμούνται το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε και μετουσιώθηκε σε Ερώτηση από την προηγούμενη κυβέρνηση προς το ΥΠΑΑΤ:
-Για τα «βαρελόσκυλα».
-Για την κακοποίηση των ιπποειδών.
-Για το Δελφινάριο του Αττικού Πάρκου.
-Για τη θανάτωση των ιαγουάρων στο Αττικό Πάρκο.
-Για την είσοδο των ζώων συντροφιάς, με φίμωτρο φυσικά, σε συγκεκριμένα βαγόνια, στα μέσα σταθερής τροχιάς.
Είναι σαφές ότι ο τωρινός υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων εκμεταλλεύεται αυτήν την έλλειψη επικοινωνιακής διαχείρισης.
Και δεν είναι ο μόνος: Η Χρυσή Αυγή είχε εντοπίσει την έλλειψη εκπροσώπησης που μαστίζει το φιλοζωικό χώρο και είχε εισχωρήσει βαθιά σε αυτόν: Δράσεις, συνεντεύξεις, καθημερινός διάλογος, ήταν η μέθοδος που ακολούθησε και που της εξασφάλισε τεράστια αποδοχή μεταξύ πολλών φιλόζωων. Στα μέλη της δεν έβλεπαν επικίνδυνους νεοναζί, αλλά ευαίσθητους πολίτες – και τους μόνους που αφουγκράστηκαν τα προβλήματα και τα αιτήματά τους.
Είναι τεράστια ανάγκη να αντιληφθούν τα πολιτικά κόμματα, ειδικά αυτά που πρεσβεύουν την Αριστερά, ειδικά αυτά που μιλούν για οικολογία, ότι το φιλοζωικό κίνημα μπορεί και πρέπει να εκπροσωπηθεί από αυτά. Η φιλοζωία πρέπει να αποκτήσει πολιτικό πρόσημο, όχι ως σφραγίδα προσεταιρισμού, αλλά ως ταυτοτικό στοιχείο.
Κάθε μέλος, κάθε στέλεχος, πρέπει να ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά του στην πραγματικότητα.
- Να συμμετάσχει στις φιλοζωικές οργανώσεις της κάθε περιοχής.
- Να συμμετάσχει σε συναντήσεις, ει δυνατόν.
- Να αφουγκραστεί, να ακούσει, να μελετήσει τις ανάγκες του χώρου και τα προβλήματα που προσπαθεί να επιλύσει.
- Να κοιτάξει τη νομοθεσία και να εντοπίσει τα φοβερά ελλείμματα.
- Να καταθέσει προτάσεις, έχοντας συζητήσει, έχοντας ακούσει, έχοντας δει.
Ο φιλοζωικός χώρος πρέπει να βρει τη φωνή και το βήμα λόγου που του αξίζει. Και δεν πρέπει με τίποτα να αφεθεί μελλοντικά βορά σε ένα επικίνδυνο φασιστικό μόρφωμα, που θα τον εκμεταλλευτεί και θα τον χρησιμοποιήσει ως φερετζέ της μισανθρωπιάς του.