Μια γυναίκα που εργαζόταν στην οδό Σολωμού, λίγα μέτρα από το Πολυτεχνείο, αποφάσισε το πρωί της Τρίτης (17/11) να κινηθεί προς την πύλη του Πολυτεχνείου με σκοπό να αφήσει ένα λουλούδι. "Η εργασία μου βρίσκεται στα 100 μέτρα. Έρχομαι κάθε χρόνο. Σέβομαι την πανδημία και την υγεία των συμπολιτών μου, τηρώ τα μέτρα, φοράω μάσκα και ήρθα να αφήσω ένα λουλούδι στην πόρτα και να φύγω. Είμαι μόνη μου". Αυτό είπε στους αστυνομικούς που την σταμάτησαν. Μάταια. Ο αστυνομικός απάντησε με κλήση για άσκοπη μετακίνηση. 300 ευρώ.
Η γυναίκα δεν διαδήλωσε και κράτησε μέτρα και αποστάσεις. Και όμως τιμωρήθηκε με εξωφρενικό πρόστιμο. Κάνοντας μια κίνηση που την ίδια ακριβώς μέρα έκανε και ο άσκοπος πρωθυπουργός. Να αφήσει ένα λουλούδι στο Πολυτεχνείο. Πέρα από την υπερβολή και την αστυνομική χαιρεκακία νομίζω πως το επεισόδιο μας δίνει κάποια σημεία για το τι συνέβη εκείνη την μέρα. Η λέξη «άσκοπος» είναι αυτή που περιγράφει την όλη κατάσταση. Άσκοπος ο εορτασμός, άσκοπη η συγκίνηση. Άσκοπο και το μήνυμα που κουβαλάει η συγκεκριμένη μέρα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και σε απόλυτη αντίθεση με την σημερινή κατάσταση. Γιατί μέσα στην έκτακτη ανάγκη η ελευθερία και οι ελευθερίες είναι άσκοπες μετακινήσεις. Κόντρα σε μια πολιτεία που έχει επιβάλει όλες οι κινήσεις των πολιτών να ρυθμίζονται από ημιπαράφρονες αστυνομικούς. Αυτοί θα κρίνουν τι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε και τι όχι. Αυτοί θα ορίσουν τα όρια των ελευθεριών μας, των επιθυμιών μας, των πιστεύω και των διαδρομών μας. Γιατί η ελληνική απάντηση στην πανδημία είναι ο τρόμος, το ξύλο και η επιτήρηση. Την ίδια στιγμή που νοσηλευτές μετακινούνται εθελοντικά απ’ όλη τη χώρα στην Θεσσαλονίκη και τη βόρεια Ελλάδα, η μόνη μέριμνα της εγκληματικής κυβέρνησης είναι να στείλει επιπλέον αστυνομικούς που «θα κινηθούν από πόρτα σε πόρτα ώστε να δουν αν τηρούνται τα μέτρα». Ουσιαστικά βρισκόμαστε μπροστά σε μια κυβέρνηση δήθεν νταήδων (με ξένες πλάτες) που ορίζει το ξύλο ως λύση σε κάθε πρόβλημα. Είτε είναι εκπαιδευτικό, είτε προσφυγικό, είτε υγειονομικό. Ο κορονοϊός λοιπόν, θα περάσει με το μπούλινγκ. Εξίσου ευφυές με αυτόν που όταν κολλάει ο υπολογιστής του αρχίζει να τον χτυπάει με όλη του τη δύναμη για να πάρει μπρος (ουγκ).
Η κυβέρνηση έχει επιβάλει ένα καθεστώς ασφυξίας και καταπάτησης. Μια συνθήκη που ξεκινά με αφορμή την πανδημία αλλά είναι εδώ για να μείνει. Αυτοί που καταπατούν συνταγματικές ελευθερίες στο όνομα μια κοινής αποδοχής που οι ίδιοι ορίζουν, δεν πρόκειται να περιοριστούν όταν περιοριστεί ο ιός. Αυτό ήταν και το νόημα των αντιδράσεών τους στον εορτασμό του πολυτεχνείου. Η στάση τους δεν έγινε για το τώρα. Έγινε για το αύριο. Ως επίδειξη ισχύος. Ως πειθάρχηση των αξιών και των συγκινήσεων, των αρχών και των πεποιθήσεων. Γι’ αυτό ένα λουλούδι κοστίζει 300 ευρώ. Είναι ο φόρος που πρέπει να πληρώσουμε προς ένα άνυδρο μέλλον που σχεδιάζει μια κυβέρνηση που ήδη έχει παραβιάσει την πύλη της δημοκρατίας.
ΥΓ: Η αστυνομία ύστερα από την κατακραυγή, αλλά και παρεμβάσεις της αντιπολίτευσης ακύρωσε την κλήση της γυναίκας. Ο Πέτσας έκανε λόγο για υπερβολή. Τονίζοντας ακόμα περισσότερο τη γελοιότητα της πολιτικής της κυβέρνησης που ούτε η ίδια δεν μπορεί να υπερασπιστεί, πόσο μάλλον να εκλογικεύσει.