Μάιος του 2015, η 14χρονη Chiara Paez από την Αργεντινή δολοφονείται από τον 16χρονο σύντροφό της ενώ ήταν δύο μηνών έγκυος. Απρίλιος του 2017, η 21χρονη φοιτήτρια και ακτιβίστρια των «Ni Una Menos», Micaela Garcia, εξαφανίζεται φεύγοντας από κλαμπ στην πόλη Gualeguay (στο Μπουένος Άιρες). Μια εβδομάδα αργότερα το νεκρό της σώμα θα βρεθεί έξω από την πόλη. 17 Νοεμβρίου 2020, η 39χρόνη τρανς ακτιβίστρια, μοντέλο και Miss Heart of America Continental 2017, Yuni Carey, δολοφονείται από τον σύζυγό της στο διαμέρισμά τους στο Μαϊάμι. Νοέμβριος του 2018, η 21χρόνη φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη βιάζεται και δολοφονείται από δύο συνομήλικους άντρες ενώ στις 23 Νοεμβρίου 2020, μία 44χρόνη γυναίκα στη Μάνη δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της.
Η λίστα των γυναικών (συμπεριλαμβανομένων και των trans γυναικών) που δολοφονούνται είναι μακροσκελής – όσες και οι φωνές που υψώνονται για να καταγγείλουν και να ονοματίσουν το έγκλημα της γυναικοκτονίας ενόσω τηλεοπτικά κανάλια συνεχίζουν να μιλούν για «εγκλήματα τιμής» και «στιγμές πάθους», συμβάλλοντας στην κανονικοποίηση και διαιώνισή του. Η θεσμική και κοινωνική αναγνώριση της γυναικοκτονίας ως διακριτού εγκλήματος αποτελεί βασικό αίτημα φεμινιστικών οργανώσεων ανά τον κόσμο. Ο όρος γυναικοκτονία όχι μόνο δηλώνει το φύλο του θύματος ως θηλυκό αλλά στρέφει την προσοχή στον δράστη – δηλαδή στην πατριαρχική τοξική αρρενωπότητα που έχει το προνόμιο να αποφασίζει ποιος/α θα ζήσει και ποιος/α θα πεθάνει. Στην περίπτωση των trans γυναικών αυτό επιτείνεται καθώς αμφισβητούν έμπρακτα με την επιλογή τους το φύλο, ως φυσικό χαρακτηριστικό ταυτισμένο με τη βιολογία, και άρα διασαλεύουν τη διπολική έμφυλη τάξη πραγμάτων. Στην κατεύθυνση ενός διαθεματικού φεμινισμού ο όρος γυναικοκτονία έρχεται να ονοματίσει εγκλήματα κατά των γυναικών, θηλυκοτήτων συμπεριλαμβανομένων των τρανς γυναικών και γενικά ατόμων που αποκλίνουν από την έμφυλη κανονιστική νόρμα.
Πέρα από το αίτημα για τη διαθεματικότητα της «γυναικοκτονίας» γίνεται περισσότερο εμφανής από ποτέ και ο διεθνιστικός χαρακτήρας των φεμινιστικών διεκδικήσεων. «Από την Αθήνα μέχρι τη Χιλή, φεμινισμοί ταράζουνε ολόκληρη τη Γη» ήταν ένα από τα συνθήματα που ακούστηκε τον Δεκέμβριο του 2019. Τη στιγμή που φεμινίστριες στην Αθήνα φωνάζουν συγκινημένες «παρούσα» έξω από τη ΓΑΔΑ μνημονεύοντας τα ονόματα θυμάτων γυναικοκτονιών, ακτιβίστριες στο Μπουένος Άιρες, στη Σάντα Φε και στη Ροζάριο, φωνάζουν «μας θέλουμε ζωντανές» και «το κράτος είναι υπεύθυνο». Ενόσω ακτιβίστριες προβάλλουν στους τοίχους της Αθήνας μηνύματα υποστήριξης στις γυναίκες που βρίσκονται εγκλωβισμένες με τους κακοποιητές τους εν μέσω της πανδημίας, πλήθος γυναικών στην Πολωνία ξεχύνονται στους δρόμους για να αγωνιστούν για το δικαίωμά τους στην έκτρωση που η κυβέρνηση επιχείρησε ανεπιτυχώς να καταργήσει.
Θα ήθελα να κλείσω με ένα αγαπημένο σύνθημα για τη βία που βιώνουν τα θηλυκά σώματα στο δρόμο και όχι μόνο: «Ακόμα και αν φορέσω τη φούστα μου καπέλο, όταν λέω "όχι" σημαίνει πως δεν θέλω!»