Η 25η Νοεμβρίου έχει ορισθεί διεθνώς από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών –Ψήφισμα 54/134– ως παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Συγκεκριμένα, το Ψήφισμα ορίζει την έμφυλη βία «ως κάθε πράξη βίας με βάση το φύλο που έχει ως αποτέλεσμα ή είναι πιθανό να οδηγήσει σε σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βλάβη ή ταλαιπωρία, συμπεριλαμβανομένων απειλών τέτοιων πράξεων, εξαναγκασμού ή αυθαίρετης στέρησης της ελευθερίας, είτε συμβαίνει στη δημόσια είτε στην ιδιωτική ζωή».
Επιπλέον, στις 4 Ιουνίου του 1994, που υιοθετήθηκε η ομώνυμη σύμβαση, στα άρθρα 4 και 9, αναγνωρίζονται τα (αυτονόητα θα μπορούσαμε να πούμε) δικαιώματα διαφύλαξης της φυσικής και σωματικής ακεραιότητας καθώς και τα σύμφυτα δικαιώματα ισότητας με βάση το φύλο.
Η ημέρα αυτή συνδέεται –σχεδόν αποκλειστικά– σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη, με την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Ας «δουλέψουμε», όμως, αυτή την αντίληψη λίγο παραπάνω, και ας αναρωτηθούμε: μήπως περιορίζοντας τη θεματική της έμφυλης βίας αποκλειστικά και μόνο στις γυναίκες ρίχνουμε νερό στο μύλο στερεοτυπικών αντιλήψεων που αναπαράγουν το ίδιο το φαινόμενο; Μήπως η ίδια η διμερής αντίληψη των φύλων (άρρεν-θήλυ) αναπαράγει και εδραιώνει ακόμη περισσότερο την πατριαρχική θεώρηση των κοινωνιών μας, όπου το ένα εκ των δύο φύλων υπερέχει, και έτσι υποσκάπτονται οι όποιες προσπάθειες της ισότητας με βάση το φύλο; Και μήπως αν αμφισβητήσουμε (και οι έννοιες της έκφρασης, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου μας δίνουν τα βάσιμα ερείσματα να το πράξουμε) αυτή την κυρίαρχη διμερή αντίληψη των φύλων, ίσως τότε κάνουμε την υπέρβαση που θα μας επιτρέψει να βάλουμε ένα φραγμό στις έμφυλες διακρίσεις και τη βία;
Λίγες ημέρες πριν την 25η Νοεμβρίου, στις 20 Νοεμβρίου, η παγκόσμια κοινότητα τιμά την Διεθνή Ημέρα Τρανς Μνήμης, ενώ την 26η Οκτωβρίου τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης και Αλληλεγγύης προς τα Ίντερσεξ άτομα. Και οι δύο διεθνείς ημέρες, τιμούν τα θύματα δολοφονιών που έχασαν τη ζωή τους ή υπήρξαν θύματα βίας για έναν και μόνο λόγο: διότι οι κυρίαρχες αντιλήψεις για το φύλο, βγάζουν εκτός ορίων της κοινωνίας μας τα τρανς, φυλοδιαφορετικά και ίντερσεξ άτομα, και θέτουν τα θεμέλια της μισαλλοδοξίας, των διακρίσεων και της βίας που δέχονται αυτοί οι συνάνθρωποί μας με βάση το φύλο τους, ακριβώς διότι οι κυρίαρχες αντιλήψεις για το φύλο παραμένουν διμερείς.
Και ο «κερδισμένος», πάντα, και σε κάθε περίπτωση παραμένει ένας: η έμφυλη βία. Και όσο οι αντιλήψεις μας για το φύλο παραμένουν μη συμπεριληπτικές, τα αόρατα θύματα της έμφυλης βίας –και δεν αναφέρομαι μόνο στην υποομάδα των τρανς, φυλοδιαφορετικών και ίντερσεξ, αλλά γενικότερα στις πιο ευάλωτες υποομάδες, όπως οι πρόσφυγες, οι γυναίκες ή τρανς που εργάζονται στο σεξ, κρατούμενες ή φυλακισμένες κ.λπ.– θα παραμένουν να μας θυμίζουν ότι η έμφυλη βία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με όρους συμπερίληψης.