Την τελευταία εβδομάδα ο νομός Ηλείας είχε την τιμητική του στο δημόσιο λόγο. Αυτή τη φορά το επίδικο δεν ήταν οι καταστροφικές πυρκαγιές, ούτε οι νεκροί της ανύπαρκτης εθνικής οδού, ούτε τα προβλήματα των αγροτών και η χαμηλή τιμή του λαδιού, ούτε η απελπιστική κατάσταση της νοσοκομειακής περίθαλψης στο νοσοκομείο του Πύργου. Ένα μικρό χωριό, η Πεύκη, ένας κοινοτάρχης και μια χούφτα παιδιά με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των τοπικών μέσων ενημέρωσης κατάφεραν να φέρουν σε πρώτο πλάνο τα προβλήματα της εκπαιδευτικής διαδικασίας και να αποδομήσουν με τον καλύτερο τρόπο τη ρητορική της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας. Κατάφεραν να ντρέπεται η ντροπή!
Πιο συγκεκριμένα, οι πολίτες μιας ξεχασμένης Ελλάδας θέλοντας να εκφράσουν την απελπισία τους για την εγκατάλειψη από την πολιτεία, υπενθύμισαν το αυτονόητο. Το μοντέλο διδασκαλίας που ακολουθείται για τρίτη βδομάδα τώρα, ονομάζεται από όλους σύγχρονη εξ αποστάσεως διδασκαλία, στην πραγματικότητα όμως είναι κατεπείγουσα απομακρυσμένη διδασκαλία. Ίσως ένα είδος προσπάθειας παροχής εκπαιδευτικής βοήθειας. Καλύτερο από την απραγία της πρώτης καραντίνας; Καλύτερο θα λέγαμε, τουλάχιστον δίνει τη δυνατότητα σε εκπαιδευτικούς και μαθητές να βρίσκονται σε κάποια επαφή και να ακολουθούν μια κάποια κανονικότητα στο ημερήσιο πρόγραμμά τους. Μέχρι εδώ φτάνει η όποια θετική αποτίμηση…
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και αρκετά έχουν ήδη απαντηθεί στο δημόσιο διάλογο.
Έχει, άραγε, η επαφή αυτού του τύπου δασκάλων με μαθητές καμιά σχέση με εκπαιδευτική διαδικασία; Επισήμως ακόμα και το υπουργείο δεν υποστηρίζει αυτή την άποψη. Παράλληλα, όμως, η ρητορική περί «μεγαλειώδους ψηφιακού άλματος», περί κανονικότητας στη λειτουργία των σχολικών μονάδων, περί αποστολής εξοπλισμού, περί επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων των 8 με τη μεσολάβηση των καλοπληρωμένων γραφιάδων της κεντρικής ενημέρωσης. Υπάρχει διαθέσιμος εξοπλισμός στα σχολεία για μαθητές και εκπαιδευτικούς; Ποιος θα σηκώσει το δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος; Είναι σε θέση οι εταιρείες παροχής συνδέσεων στο διαδίκτυο να καλύψουν τις όποιες ανάγκες; Το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο και οι υποδομές του αντέχουν την τωρινή δραστηριότητα και εγγυώνται άραγε την προστασία των προσωπικών δεδομένων των χρηστών; Είναι κανονικότητα η παρακολούθηση μαθημάτων από την οθόνη του κινητού; Είναι ατομική ευθύνη των οικογενειών και των εκπαιδευτικών να βρουν λύση σε όλα τα παραπάνω; Ποιος προγραμματισμός είχε γίνει εδώ και οκτώ μήνες από το υπουργείο Παιδείας; Πώς θα αντιμετωπιστεί η αναμενόμενη σχολική διαρροή και οι συνέπειές της στις τοπικές κοινωνίες; Πώς θα πάμε άραγε ξανά σε άνοιγμα των σχολείων με 25 παιδιά στις τάξεις;
Γιατί «πόνεσε» τόσο πολύ η φωτογραφία από την Πεύκη, τόσο που τέθηκε σε συζήτηση ακόμα και η πολιτική ταυτότητα του κοινοτάρχη; Μα επειδή αδυνατεί πλέον να πείσει η προπαγάνδα, καθώς το πρόβλημα μπήκε με βίαιο τρόπο σε κάθε οικογένεια και στην αγωνία της να προσφέρει το καλύτερο για το παιδί της. Καινούργιες λέξεις όπως webex, σύνδεση, ηλεκτρονική τάξη, προστέθηκαν στο καθημερινό λεξιλόγιο και στα χίλια μύρια προβλήματα, που ούτως ή άλλως αντιμετωπίζουν. Η κανονικότητα που κάποιοι τη μετράνε με αριθμό συνδέσεων και που με αλαζονεία επικαλείται η κυβέρνηση, προκαλεί πλέον μόνο γέλωτα.
Τα παιδιά από το χωριό Πεύκη σήκωσαν ακούσια στους ώμους τους τη δημοσιοποίηση του προβλήματος, το οποίο αφορά ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών σε όλη τη χώρα, και στρίμωξαν στο καναβάτσο την πολιτική ηγεσία. Οι εκπαιδευτικοί και η συνδικαλιστική τους ηγεσία είχαν θέσει τα προβλήματα από την άνοιξη κιόλας, αλλά δεν θεωρούνται πλέον αξιόπιστοι συνομιλητές από την υπουργό.
Πώς πορευόμαστε λοιπόν στο εξής; Μα με το φιλότιμο των εκπαιδευτικών και με το περίσσευμα φτώχειας των νοικοκυριών, όπως πάντα… ίσως και την ευαισθητοποίηση κάποιων τοπικών αρχόντων και θεσμών…