Ο Βασίλης Πάϊκος, ο δημοσιογράφος, ο αναλυτής στο Βήμα κάθε Κυριακή, ο δάσκαλος πολλών νέων συναδέλφων στο Εργαστήρι, αξιολογήθηκε και παρουσιάστηκε στον Τύπο, ιδιαίτερα στην Αυγή που την στήριξε πολλά-πολλά χρόνια με ποιότητα γραφής και ριζοσπαστικές απόψεις. Τον αποχαιρέτησαν όχι μόνο συνάδελφοί του, η Ένωση αλλά και πολιτικοί ηγέτες: ο Αλέξης Τσίπρας, ασφαλώς, αλλά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όλα λοιπόν άρτια, καλά, και συγκινητικά αλλά…
Αλλά, έλειπε κάτι ουσιώδες που το υπαινίχθηκε ο Νίκος Φίλης στον δικό του αποχαιρετισμό. Έλειπε η νεανική του διαδρομή στα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του ’60 και ιδίως της δικτατορίας, η δική του εμπλοκή. Εμπλοκή που επικαθόρισε τη μετέπειτα διαδρομή του, ενός αριστερού και πάντα έγκυρου αναλυτή-δημοσιογράφου που δεν παρέλειψε όμως την οργανωμένη ζωή στην Ανανεωτική Αριστερά. Διότι ο Βασίλης είχε μια ζηλευτή διαδρομή, ζηλευτή για όλους εμάς που δεν κατακτήσαμε την αφετηρία μας, ως αριστερές και αριστεροί, μονάχοι μας.
Τέτοια παραδείγματα δεν πρέπει να ξεχνιούνται, να παραπέφτουν και να σκεπάζονται από τη σημερινή αριστερή καθημερινότητα, να οξειδώνονται κάποτε και από τις δικές μας νοτιές. Και επειδή και εμείς εδώ στην Εποχή θέλαμε να τον ευχαριστήσουμε για τα καλά του λόγια στους μαθητές του, διότι μας είχε συστήσει συχνά σ’ αυτούς για μαθητεία, είπαμε να ανατρέξουμε στην κοινή μας δεκαετία, για να βρούμε τα πρώτα του βήματα και τη μεταδικτατορική - μεταπολιτευτική πολιτική δράση και προσωπικές στιγμές του. Κάναμε ρεπορτάζ, όπως θα μας συμβούλευε, και, νομίζουμε, βρήκαμε αξιόπιστες πηγές. Αυτόπτες μάρτυρες. Βέβαια, από σεμνότητα, επειδή τον αφορά προσωπικά μπορεί και να μην έβαζε καλό βαθμό στην έρευνά μας. Καλό ταξίδι, σύντροφε Βασίλη, και σ’ ευχαριστούμε που λάμνοντας στη λιμνοθάλασσα της ζωής ήλθες στη δική μας όχθη.