Η ιστορία του «ερυθρόλευκου» Μιχάλη Αναματερού το Δεκέμβριο του ’19
Το όνομα του Μιχάλη Αναματερού πιθανότατα δεν λέει σχεδόν τίποτα στους σημερινούς φιλάθλους, ούτε καν σ’ αυτούς του Ολυμπιακού παρ’ ότι ο Αναματερός αγωνίστηκε από το 1935 μέχρι το 1940 με την «ερυθρόλευκη» φανέλα, κατακτώντας τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (1936, 1937, 1938). Ο Αναματερός τον Δεκέμβρη του 1944 σκοτώθηκε σε μάχη εναντίον των κυβερνητικών και βρετανών στρατιωτών, πολεμώντας στις γραμμές του ΕΛΑΣ της Αθήνας. Ως ακριβής τόπος θανάτου του αναφέρεται η συμβολή των οδών Σατωβριάνδου και Ίωνος, στο Μεταξουργείο, (κοντά εκεί που βρίσκεται σήμερα το θέατρο "Περοκέ") περιοχή την οποία έγιναν μάχες σώμα με σώμα, σπίτι με σπίτι. Υπήρξε αναμφίβολα το θέατρο των πιο αιματηρών και σκληρών μαχών της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944. Το σημείο του θανάτου του για κάποιο διάστημα είχε επικρατήσει να λέγεται ανεπίσημα «μνήμα Αναματερού», αλλά με την πάροδο του χρόνου, το γεγονός γρήγορα ξεχάστηκε και το όνομα χάθηκε. Άλλωστε, η ιστορία γράφεται από τους νικητές.
Η αρχή της ιστορίας
Με καταγωγή από την Απείρανθο της Νάξου, το χωριό του Μανώλη Γλέζου, ο Μιχάλης Αναματερός άρχισε από τον Ηρακλή Αθηνών και το 1935, μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό, προοριζόμενος για αντικαταστάτης του τελευταίου των Ανδριανόπουλων, του Λεωνίδα, του αποκαλούμενου και «στραβοσουγιά». Αγωνιζόταν στην επίθεση κυρίως στην αριστερή πλευρά. Ο Αναματερός χαρακτηριζόταν από τον παθιασμένο τρόπο που έπαιζε, την αγωνιστικότητα, την εξυπνάδα και την εξαιρετική αντίληψη των φάσεων. Δεν ήταν τεχνίτης όπως ο Θεολόγος Συμεωνίδης ή γκολτζής όπως ο Γιάννης Βάζος, αλλά ήταν μαχητικός κάτι που συγκινούσε τους φιλάθλους της εποχής. Η εφημερίδα «Αθλητισμός» στις 2/2/1938 γράφει για τον Μιχάλη Αναματερό: «Είναι το πιο αμέριμνο ποδοσφαιρικό τζιτζίκι. Ο αντιπροσωπευτικός τύπος του ‘’Ρωμιού ποδοσφαιριστή’’ που βλέπει τους πάντες και τα πάντα ύποπτα, που ζωηρεύει απότομα, που αγριεύει, που κάνει πνεύμα την ώρα που οι άλλοι είναι λυπημένοι από κάποια ατυχία. Που πετά απροσδόκητα το ρόλο του κομπάρσου και γίνεται πρωταγωνιστής και δημιουργός, όχι γιατί είναι ανώτερος από τους άλλους σε τεχνική, αλλά γιατί έχει πονηριά και πείσμα». Ο Αναματερός δεν ήταν… άγιος μέσα στο γήπεδο. Αγρίευε, προκαλούσε, τσακωνόταν. Μέσα στον αγώνα έκανε φανερά και κρυφά φάουλ, κρατούσε από τη μέση τους αντίπαλους τερματοφύλακες, τράβαγε τους αντιπάλους από τις φανέλες κ.λπ. Έξω από το γήπεδο ήταν ζωηρός, πνευματώδης, πεισματάρης και ανυπάκουος. Το 1940, όταν ξέσπασε ο πόλεμος, ο Αναματερός είχε ήδη μια πενταετή πολύ επιτυχημένη θητεία στον Ολυμπιακό. Σταμάτησε αναγκαστικά το ποδόσφαιρο, άφησε υποχρεωτικά τον Ολυμπιακό.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οργανώθηκε στο ΕΑΜ και στη συνέχεια ως μέλος του ΕΛΑΣ πήρε μέρος στα Δεκεμβριανά, όπου έχασε τη ζωή του. Σε αντίθεση με τον Νίκο Γόδα, ο Αναματερός είχε σημαντικότερη πορεία στον Ολυμπιακό. Σε αντίθεση με τον εκτελεσμένο στις φυλακές της Κέρκυρας Γόδα, στα πέντε χρόνια που έπαιξε, πρόλαβε να πετύχει πολλά πράγματα, να γευτεί επιτυχίες, να κατακτήσει τίτλους και να προσφέρει πολλά περισσότερα στην «ερυθρόλευκη» ομάδα. Το 1942, ο Αναματερός αγωνίστηκε με τον Γόδα μαζί με τον Βάζο, τον Συμεωνίδη, τον Γραμματικόπουλο, σε ένα ματς κόντρα στον Εθνικό στο οποίο ο Γόδας σκοράρει για πρώτη φορά ως ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού.
Δεκεμβριανά
Στη κατοχή και οι δυο τους εντάχθηκαν στο ΕΑΜ, ο Γόδας έφτασε να γίνει λοχαγός του ΕΛΑΣ και να πάρει μέρος στην ηρωϊκή μάχη της Ηλεκτρικής στο Κερατσίνι, και στη σκληρή μάχη της Κοκκινιάς, τον Μάρτη του 1944. Τον Δεκέμβρη του 1944, ο Γόδας πολεμάει τους Άγγλους στο νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά και ο Αναματερός στο κέντρο της Αθήνας. Η μοίρα τους διαφορετική. Ο Αναματερός πεθαίνει στο Μεταξουργείο. Ο Γόδας ακολουθεί τη μοίρα των ηττημένων του Δεκέμβρη και εκτελείται τον Ιούλιο του 1945. Οι περιπτώσεις Γόδα και Αναματερού έχουν τόσο πολλά κοινά στοιχεία. Είχαν τις ίδιες αριστερές ιδέες. Αγάπησαν και υπηρέτησαν τα ίδια πράγματα στη ζωή τους. Την κοινωνική δικαιοσύνη, το ποδόσφαιρο, τον Ολυμπιακό. Εκτός από συμπαίκτες στους «ερυθρόλευκους» αγωνίστηκαν μαζί και στην Μικτή Πειραιώς.
Ο Μιχάλης Αναματερός ήταν ένα αυθεντικά λαϊκό παιδί, που έβλεπε το ποδόσφαιρο ως διέξοδο από το καθημερινό άγχος της εξεύρεσης εργασίας και βιοπορισμού. Η τελευταία του εμφάνιση με την «ερυθρόλευκη» φανέλα ήταν στις 6 Οκτωβρίου του 1940 στον αγώνα κόντρα στον Κεραμεικό Καμινίων για το πρωτάθλημα Πειραιά, όπου οι «ερυθρόλευκοι» νίκησαν 7-0. Συνολικά με τη φανέλα του Ολυμπιακού είχε 57 επίσημες συμμετοχές στις οποίες σημείωσε 24 τέρματα, επιδόσεις ασφαλώς αξιόλογες, ιδίως για την εποχή εκείνη που οι αγωνιστικές υποχρεώσεις δεν ήταν πολλές σε αριθμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη κατοχή άνοιξε ένα μικρό καφενεδάκι στην περιοχή του Σταθμού Πελοποννήσου, όπου σέρβιρε φυσικά ο ίδιος.