Αν υπάρχει ένας νομός που η κυβερνητική παλινωδία, αναλγησία και εγκατάλειψη είναι πρόδηλη, αυτός είναι η Χαλκιδική, η οποία θα θυμάται το 2020 ως την χρονιά της οικονομικής καταστροφής, αλλά κυρίως ως την χρονιά που χάθηκαν δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες (δεν έχουμε στοιχεία) συμπολίτες μας από την ανευθυνότητα της πολιτείας.
Στο πρώτο κύμα της πανδημίας στην Χαλκιδική υπήρξαν ελάχιστα, μεμονωμένα κρούσματα, με εξαίρεση μία εστία σε ένα εργοστάσιο ελιάς, που και αυτή αντιμετωπίστηκε έγκαιρα και επιτυχώς. Έτσι λοιπόν η καλοκαιρινή περίοδος, η οποία επιφέρει το 70% του εισοδήματος στον νομό, βρήκε την Χαλκιδική Covid-free. Οι επαγγελματίες και οι εργαζόμενοι στον τουρισμό έβλεπαν, την έστω και καθυστερημένη, έναρξη της τουριστικής περιόδου με συγκρατημένη αισιοδοξία. Ετοίμασαν έγκαιρα και σχολαστικά τα καταλύματά τους και τις επιχειρήσεις τους -σύμφωνα με τα υγειονομικά πρωτόκολλα, τα οποία άλλαζαν καθημερινά- και περίμεναν τους τουρίστες . Ο τουρισμός στην Χαλκιδική είναι κυρίως εσωτερικός, αλλά και από τις χώρες των Βαλκανίων, οδικός μέσω των χερσαίων συνόρων.
Και τότε άρχισαν οι παλινωδίες της κυβέρνησης. Το πρωί άνοιγαν τα σύνορα ανεξέλεγκτα για όλους, το μεσημέρι ζητούσαν τεστ και το βράδυ τα έκλειναν εντελώς. Τα καταλύματα είχαν τη μία μέρα 100% πληρότητα και την άλλη είχαν ακυρωθεί όλα.
Η προσμονή για να μειωθούν οι ζημιές μεταφέρεται πλέον για τον Αύγουστο, το μήνα των διακοπών των Ελλήνων. Πράγματι, λόγω του χαμηλού επιδημιολογικού φορτίου στο νομό, οι κρατήσεις από εσωτερικούς τουρίστες είναι ικανοποιητικές.
Ο Αύγουστος ξεκινάει πολύ ελπιδοφόρος για την οικονομία του νομού. Γεμίζουν τα καταλύματα, οι παραλίες, τα καταστήματα εστίασης εφαρμόζοντας, στην πλειονότητά τους, αυστηρά τα μέτρα προστασίας. Και τότε η κυβέρνηση αποφασίζει να κλείσει τα καταστήματα εστίασης, μήνα Αύγουστο, μετά τις δώδεκα το βράδυ στη Χαλκιδική και σε κάποιους άλλους νομούς. Και μετά από λίγες μέρες επιβάλλει και τη χρήση μάσκας σε όλους τους χώρους . Ποιος θα μείνει να κάνει διακοπές φορώντας ολημερίς και παντού μάσκα όταν μπορεί να πάει σε άλλο νομό, όπου αυτή δεν είναι επιβεβλημένη παρά μόνο σε εσωτερικούς χώρους; Το περίεργο είναι ότι τα μέτρα αυτά επιβάλλονται ενώ το επιδημιολογικό φορτίο στη Χαλκιδική παραμένει πολύ χαμηλό, 1 με 2 κρούσματα την ημέρα σε όλο το νομό. Η τουριστική σεζόν του 2020 τελείωσε για την Χαλκιδική όχι απλώς άδοξα, αλλά καταστροφικά. Επαγγελματίες επένδυσαν για να εφαρμόσουν τα υγειονομικά πρωτόκολλα και καταστράφηκαν οικονομικά. Εργαζόμενοι εργάστηκαν ελάχιστες μέρες και δεν κατάφεραν να συμπληρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να πάρουν το επίδομα ανεργίας. Σημειωτέον ότι το επίδομα ανεργίας των δύο εποχικά εργαζόμενων γονέων αποτελεί για πολλές οικογένειες το μοναδικό εισόδημα για τους χειμερινούς μήνες. Ο χειμώνας προβλεπόταν ότι θα ήταν πολύ δύσκολος οικονομικά για Χαλκιδικιώτες . Τουλάχιστον έλεγαν «έχουμε την υγειά μας».
Και τότε ήρθε το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Η δικαιολογία για τα παράλογα και καταστροφικά αυγουστιάτικα μέτρα στην Χαλκιδική ήταν για να σωθεί η Θεσσαλονίκη. Σήμερα ξέρουμε ότι η Θεσσαλονίκη δεν σώθηκε. Με το δεύτερο κύμα μπήκε στο μάτι του κυκλώνα. Τα κρούσματα εκτός ελέγχου, τα νοσοκομεία γεμάτα, οι ΜΕΘ ανεπαρκείς, οι νεκροί εκατοντάδες.
Περί τα τέλη Οκτωβρίου εμφανίζεται έξαρση κρουσμάτων κυρίως στη Βόρεια Χαλκιδική. Επειδή τα πρώτα κρούσματα αφορούν σε νέους ανθρώπους, ασυμπτωματικούς ή με ελαφριά συμπτώματα, ο ιός εξαπλώνεται πολύ γρήγορα. Η πρωτοβάθμια υγεία στο νομό ανύπαρκτη, τα Κέντρα Υγείας δεν οργανώνονται για να κάνουν τεστ, το Γενικό Νοσοκομείο Χαλκιδικής δεν δύναται να ανταπεξέλθει στο φόρτο εργασίας, ο ΕΟΔΥ, παρά τις εκκλήσεις, δεν στέλνει κλιμάκιο στην περιοχή για διαγνωστικούς ελέγχους. Πώς θα μπορούσε εξάλλου, αφού από τις εξαγγελμένες έξι κινητές μονάδες για το νομό τελικά στελεχώθηκε και λειτούργησε μόνο μία; Μόνη δυνατότητα των πολιτών για διαγνωστικά τεστ είναι τα ιδιωτικά κέντρα, αλλά δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα αφού τα νοικοκυριά δεν έχουν εισόδημα ούτε για τα απαραίτητα.
Το αποτέλεσμα: σε κάθε σπίτι υπάρχει τουλάχιστον ένα κρούσμα, στο νοσοκομείο της Χαλκιδικής οι πτέρυγες μετατρέπονται σε Covid, οι κλίνες στις ΜΕΘ γεμίζουν. Φτάσαμε στο τραγικό σε ένα χωριό 3.500 κατοίκων να έχουμε 2 με 3 νεκρούς την ημέρα. Δυστυχώς, μετά την οικονομική καταστροφή ήρθε και η υγειονομική.
Το πιο εξοργιστικό είναι η εκκωφαντική σιωπή των υπευθύνων. Κυβέρνηση, πολιτική προστασία, ΕΟΔΥ, περιφέρεια, δήμαρχοι κρύβουν το πρόβλημα για να μην αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τα ΜΜΕ, ως συνήθως, ομερτά. Μόνο ο κυβερνητικός βουλευτής βγήκε για να ρίξει τις ευθύνες στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε, για πρώτη φορά στην ιστορία του, το Νοσοκομείο Χαλκιδικής Μονάδες Εντατικής Θεραπείας;
Ο λαός τις Χαλκιδικής τις ξέρει ποιοι έχουν τις ευθύνες για την τραγική κατάσταση που ζει. Δεν θα αργήσει η στιγμή που θα τις αποδώσει στο ακέραιο.