Όσον αφορά την, υψίστου πολιτικού βεληνεκούς, τροπολογία του ΣΥΡΙΖΑ –ας μην τα ρίχνουμε όλα στον Σπίρτζη, δεν είναι μόνος του– για τον μισθό-επίδομα στους μπάτσους που μας λιανίζουν ανεξέλεγκτα τον τελευταίο καιρό, είναι αστείο να την θεωρούμε αβλεψία ή κάτι που έγινε σε λάθος χρονική στιγμή. Αποτελεί ένα ακόμα αδιέξοδο που έχει να διαχειριστεί ένα αριστερό κόμμα που επέλεξε να διολισθαίνει συνεχώς προς το κέντρο, μια ουσιώδης παρενέργεια της πολυσυλλεκτικής διαχείρισης που πρέπει να διεκπεραιώνει ο εκάστοτε πόλος του δικομματικού συστήματος εξουσίας. Γιατί στο δίλλημα μπάτσοι ή κίνημα, κυρίως σε μια εποχή ακραίας καταπάτησης στοιχειωδών ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, δεν μπορείς να είσαι τη μια μέρα με τους μεν και την άλλη μέρα με τους δε. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεις ρεζίλι.

Πέρα από την αδιέξοδη πρακτική «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», που είναι ίδιον της σοσιαλδημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ αναλίσκεται σε σκληρές ανακοινώσεις που καταγγέλλουν το όργιο καταστολής που ζούμε καθημερινά και πέραν τούτου… ουδέν. Κάτι τέτοιο, προφανώς, δεν είναι αρκετό. Σε τέτοιες συνθήκες είναι απαραίτητη η επανασύνδεση των μελών, και κυρίως της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, με το ζωντανό κίνημα αντίστασης στη γενικευμένη καταστολή και σωματική συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις που διοργανώνονται. Δεν θα μπορούσε, για παράδειγμα, μια αντιπροσωπεία της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρήσει να προσεγγίσει το σημείο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου για να αφήσει λίγα λουλούδια; Δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό, πρακτικά και επικοινωνιακά, να επιχειρήσει να κάνει το ίδιο και μια αντιπροσωπεία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον πρόεδρό του; Θυμόμαστε την περίοδο του Συνασπισμού του 4,5%, όταν, παρά τις διαφορετικές απόψεις, ένα μικρό κοινοβουλευτικό κόμμα ήταν αρκετά αποτελεσματικό στην στήριξη διαφόρων κινηματικών αναγκών. Δυστυχώς, όπως φαίνεται, στη σημερινή εποχή του μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, τέτοια ζητήματα δεν αποτελούν πολιτική προτεραιότητα.

Μετά την ακραία καταστολή των κινητοποιήσεων της 17ης Νοέμβρη και της 6ης Δεκέμβρη και τη βιομηχανία προστίμων που εξαπέλυσε η κυβέρνηση με στόχο την οικονομική εξουθένωση του κινήματος, η απάντηση είναι η αλληλεγγύη. Έχουν δημιουργηθεί σε πολλές πόλεις της χώρας Πρωτοβουλίες Αλληλεγγύης όπου συγκεντρώνονται χρήματα για την αντιμετώπιση των δικαστικών εξόδων και όλων των ενεργειών που χρειάζονται για την αντιμετώπιση των προστίμων. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία έχει την οικονομική δυνατότητα να συνδράμει σ’ αυτή την προσπάθεια. Έχει και την πολιτική βούληση; Ιδού η Ρόδος…

 

Υ.Γ.: Τα καλά να τα λέμε! Όπως μου έλεγε πρόσφατα ένας σύντροφος με μεγάλη κινηματική εμπειρία, η «Εποχή» βελτιώνεται συνεχώς. Από τη μια, το περιεχόμενό της καλύπτει με επάρκεια κοινωνικά και κινηματικά ζητήματα, τα «εξωτερικά» έχουν υψηλό επίπεδο, το ένθετο για το βιβλίο είναι πολύ σημαντικό και τα «θεωρητικά» που επιμελείται ο Χάρης Γολέμης έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Από την άλλη, τα κεντρικά πολιτικά κείμενα είναι αρκετά άτολμα λόγω συριζικής αυτοδέσμευσης, αλλά και εκεί εμφανίζονται κατά καιρούς υπογραφές, όπως του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου ή του Βασίλη Παπαστεργίου, που δίνουν διαφορετικό τόνο. Απομένει η «Εποχή» να ανακτήσει την παλιά της διεισδυτικότητα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της αριστερής και κινηματικής γεωγραφίας, να γίνει χώρος κοινής αποδοχής, συνάντησης και πολιτικής ώσμωσης, κάτι που αποτελεί τον ιστορικό της ρόλο. Φαίνεται, πάντως, ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο…

Ο δικηγόρος του διαβόλου Περισσότερα Άρθρα
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet