Έτυχε να βρεθώ μετά από αρκετό καιρό στους δρόμους των Εξαρχείων και, μετά από μια γρήγορη βόλτα στα στενά, κατέληξα στη Χαριλάου Τρικούπη. Εκεί, κοντά στα γραφεία του πάλε ποτέ Σοσιαλιστικού Κινήματος της Ελλάδας, για να λέμε και κανένα αστείο, καθόμουν ανάμεσα στη γνωστή βαβούρα της πόλης και των περαστικών αυτοκινήτων. Κόρνες, βρισιές, φρένα, τα συνηθισμένα. Ένας θόρυβος, όμως, ενοχλητικός πιο πολύ από κάθε άλλο, ασταμάτητος και κουραστικός, σκέπαζε τα πάντα. Ήταν βέβαια η μηχανή του λεωφορείου της αστυνομίας. Πάντα εκεί, με αναμμένη τη μηχανή του, πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Μια μόνιμη πηγή θορύβου, καυσαερίου και σύγχυσης.
Πέρα από την ιδεολογική ή πολιτική χροιά της παρουσίας των ΜΑΤ έξω από τα γραφεία ενός πολιτικού φορέα, και έκτος από τη ζημιά στο περιβάλλον, που είναι Αλήθειες με κεφάλαιο Α, υπάρχουν και οι άνθρωποι της γειτονιάς. Μετά από λίγη ώρα, νομίζεις ότι η εξάτμιση είναι μέσα στο κεφάλι σου. Αν δεν μπορώ εγώ να αντέξω τη μια ώρα ενός καφέ, πώς αντέχουν άραγε οι άνθρωποι της γειτονιάς; Δεν αντέχουν. Το βλέπεις παντού γύρω. Σπίτια κλειστά. Γραφεία με διπλά και τριπλά τζάμια ερμητικά κλειστά. Μαγαζιά άδεια. Αλλά, αλήθεια, οι αστυνομικοί και οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ πώς αντέχουν; Ποιος μπορεί να πει ότι δεν τον επηρεάζει αυτή η φασαρία και η βρωμιά μιας εξάτμισης που είναι σε μόνιμη παραγωγή όλο το εικοσιτετράωρο;
Ο λόγος που είναι η κλούβα αναμμένη είναι απλός. Οι αστυνομικοί που είναι μέσα χρειάζονται ρεύμα για το κλιματιστικό, ώστε να μη σκάνε από τη ζέστη ή να μην κρυώνουν, καθώς και ρεύμα για το φως και για να ακούνε και καμία Ζευγαρά πότε πότε (χιούμορ). Τόση ζημιά όμως για ένα κλιματιστικό; Ρώτησα πόσο καιρό γίνεται αυτό και κανείς δεν θυμόταν ακριβώς. 25, ίσως και 30 χρόνια. 30 χρόνια να δουλεύει μια εξάτμιση! Όχι πάντα η ίδια, βέβαια, αλλά μια κάθε μέρα, όλη μέρα. Είναι τρελό.
Έκανα μερικές λογικές υποθέσεις, έστω και αν η λογική είναι μάλλον ανύπαρκτη στην περιοχή. Η πρώτη είναι ότι κανείς εδώ και χρόνια δεν ενδιαφέρεται. Αλλά δεν μπορεί να είναι αυτό. Δεν μπορεί οι άνθρωποι να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, να κλείνουν τα μαγαζιά τους χωρίς να το κυνηγήσουν, χωρίς να το δημοσιοποιήσουν έστω.
Η δεύτερη είναι ότι κανείς δεν έχει σκεφτεί μια λύση. Αλλά αυτό είναι ακόμα πιο αδιανόητο. Ότι σε ολόκληρους οργανισμούς, δηλαδή, σαν την ΕΛ.ΑΣ., το Υπουργείο ή τον Δήμο, δεν υπήρξε ένας άνθρωπος να προτείνει να μπουν μετασχηματιστές σε 4-5 αυτοκίνητα, ώστε να παίρνουν ρεύμα από το ΠΑΣΟΚ, που άλλωστε γι’ αυτό είναι εκεί. Εκτός αν πιστεύουν στη Χ. Τρικούπη ότι η ΔΕΗ θα τους κόψει το ρεύμα λόγω κατανάλωσης (πάλι χιούμορ). Το κόστος είναι τραγικά μικρό για τα δεδομένα. Ίσως 600-700 ευρώ για κάθε αυτοκίνητο. Να μην πούμε για το κόστος της βενζίνης, επί 30 χρόνια. Όχι δεν είναι ούτε αυτό.
Έφτασα λοιπόν σε μια τρίτη, επίσης λογική για τη χώρα που ζούμε, υπόθεση: το επιχειρησιακό σχέδιο. Ότι στο μυαλό κάποιου Βοναπάρτη της αστυνομίας, δηλαδή, τη δεκαετία του 1980 ή ’90, καρφώθηκε ότι για να γίνει «σωστά» η «δουλειά» θα πρέπει η γειτονιά να αδειάσει. Ένα νεκρό κύτταρο, χωρίς κατοίκους, χωρίς πελάτες, χωρίς περαστικούς, χωρίς ζωή. Όσο και αν είναι λυπηρό αυτό για μια κοινωνία, η σκέψη μου φαίνεται βάσιμη. Θα καταστρέψω τη ζωή ενός οικοδομικού τετραγώνου, για να «προστατεύσω» ή, καλύτερα, για να ακολουθήσω τις εντολές που έχω. Δεν είναι η πρώτη φορά. Από όποια σκοπιά και αν το δεις, της αδιαφορίας, της ανικανότητας, ή της σκοπιμότητας, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Γειτονιά τρύπα…
Τώρα, για ποιό λόγο ο Υπουργός, η ΕΛ.ΑΣ., ο Δήμαρχος ή το ΚΙΝΑΛ να κάνει κάτι γι’ αυτό; Για τον ίδιο λόγο που η αντιπολίτευση, η Ανοιχτή Πόλη και κάθε άνθρωπος που αγάπα αυτή την περιοχή της Αθήνας πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό. Γιατί υπάρχουν και αλήθειες με άλφα μικρο. Γιατί ανάμεσα σε ιδεολογικούς και πολιτικούς παραλογισμούς υπάρχουν οι ζωές των ανθρώπων. Υπάρχει το μυαλό τους που πρέπει να βρει ηρεμία και οι πνεύμονες τους που πρέπει να πάρουν μια ανάσα μετά από τόσα χρόνια. Πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στους ανθρώπους αυτούς να πάρουν έναν καφέ Κυριακή πρωί, με το ραδιοφωνάκι τους να παίζει δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο.
Ας αφήσουν, λοιπόν, όλοι αυτοί για 30 δευτερόλεπτα τη διαμάχη για τους περιπάτους, τα γήπεδα και τη βαρυντική επίδραση των γαλαξιών στην ευθύγραμμη διάδοση του φωτός, που λογικά σκέφτονται όλη την ημέρα, και ας σώσουν με ένα τηλεφώνημα, γιατί τόσο θα διαρκέσει, τις ζωές δεκάδων ανθρώπων, ιδιοκτητών, πολιτών, εργαζόμενων, αστυνομικών. Αν δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό, τι να πω; Πάμε χαμένοι.
Σβήστε αυτή τη μηχανή… Σήμερα.