Η αμεσότητα της γραφής, η ειλικρινής απεικόνιση στιγμών και συναισθημάτων και ο σεβασμός στη γλώσσα και στον αναγνώστη είναι οι αρετές που κομίζει στον χώρο της δημοσιογραφίας. Η ευαισθησία, το ταλέντο, η αισθητική και η ανάγκη του να μας συστήσει τους προσωπικούς του μύθους συνεπικουρούν να δημιουργήσει ταινίες, πολύτιμες καταγραφές της πολιτιστικής ιστορίας του τόπου μας. Εχει συνεργαστεί με τα έντυπα: Ήχος και Εικόνα, Εποχή, Δίφωνο, Lifo, Το Κουτί της Πανδώρας, κ.ά. Ξεχωρίζει για την ιδιαιτερότητα των συνεντεύξεων του και σήμερα θεωρείται ένας από τους καλύτερους του είδους – ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ως σκηνοθέτη συνεντεύξεων, πιστεύοντας πως αν «έχει» την τεχνική της συνέντευξης, οφείλεται εν πολλοίς στην κινηματογραφική του ιδιότητα. Έχει πραγματοποιήσει πάνω από 2.000 συνεντεύξεις από το χώρο της ελληνικής και ξένης μουσικής. Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτης στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, καθώς και ως σκηνοθέτης μουσικών βίντεο. Η φιλμογραφία του περιλαμβάνει, εκτός από την πολυβραβευμένη «Φλέρυ - Τρελή του Φεγγαριού», «Σαββατόβραδο», «Ζωντανοί στο Κύτταρο - σκηνές ροκ», «Κατερίνα Γώγου - για την αποκατάσταση του μαύρου», «Οδύσσειες Σωμάτων - Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο», «Γράμματα από τη Γερμανία».
Αφορμή για τη συνέντευξη στάθηκε η κυκλοφορία του μουσικού περιοδικού Μετρονόμος με αφιέρωμα στην Φλέρυ Νταντωνάκη, το οποίο επιμελήθηκε ο Αντώνης Μποσκοΐτης.
Θέλω να σε πάω πίσω, στις αρχές του 2002, τότε που ενώ το ντοκιμαντέρ «Φλέρυ - Τρελή του φεγγαριού» ήταν ακόμα στο μοντάζ, η «Εποχή» το χαιρέτισε εγκωμιαστικά και το στήριξε και ως χορηγός επικοινωνίας. Από τότε και μέχρι σήμερα τι είναι αυτό που σε εμπνέει ώστε να συνεχίζεις να ερευνάς, να συλλέγεις μαρτυρίες και να εμπλουτίζεις ένα υλικό που ήδη έχει βραβευτεί και πιθανά να έχει κάνει τον κύκλο του.
Η «Εποχή» έχει το μαγικό ραβδάκι ν’ ανακαλύπτει πράγματα στον καιρό τους, πριν απ’ τους άλλους. Βεβαίως και το θυμάμαι εκείνο το δημοσίευμα και το έχω κρατήσει στο αρχείο μου κιόλας. Άλλωστε, στην «Εποχή» ήμουν κι εγώ αρθρογράφος στα πολιτιστικά για τουλάχιστον μία δεκαετία. Για το άλλο που με ρωτάς, πιστεύω πως έχει να κάνει με ένα ασίγαστο πάθος, που όσο περνάνε τα χρόνια, αντί να μειώνεται, ολοένα αυξάνεται. Πριν λίγο καιρό έφτασαν στα χέρια μου ηχογραφήσεις του Χατζιδάκι με τη φωνή της Νταντωνάκη από συναυλία στην Αμερική του 1971. Το 2017, επίσης, η παιδική φίλη της Φλέρυς, η συγγραφέας Λότη Πέτροβιτς, μου έστειλε σε έναν φάκελο οτιδήποτε είχε κρατήσει στο αρχείο της σχετικό με την τραγουδίστρια. Θέλω να πω ότι πλέον ένα σημαντικό αρχείο έρχεται σε μένα χωρίς να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια. Ευκαιρία να πω, όμως, ότι τον χαρακτηρισμό του «ερευνητή», που συχνά μου αποδίδεται, τον δέχομαι μόνο σε περιπτώσεις σαν της Φλέρυς, της Γώγου ή του Κούνδουρου, προσωπικοτήτων δηλαδή που ασχολήθηκα και εξακολουθώ ν’ ασχολούμαι μαζί τους.
Πρόσφατα, από ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, σε χαρακτήρισαν «Έρνεστ Χεμινγουέι των συνεντεύξεων». Εξέδωσες κι ένα βιβλίο, τις «18 συνεντεύξεις - Σαν μονόπρακτα». Πώς αντιμετωπίζεις το γεγονός των συνομιλιών με τόσες σπουδαίες προσωπικότητες;
Αυτά, τα περί Χεμινγουέι, τα θεωρώ λίγο υπερβολικά, να πω την αλήθεια, αν και τους ευχαριστώ τους ανθρώπους. Μετά, όμως, όταν ειδικά στο διαδίκτυο πέφτω πάνω σε συνεντεύξεις άχρωμες, άγευστες και άοσμες, λέω «και γιατί όχι; Χεμινγουέι των συνεντεύξεων, ας μην τους χαλάσω χατήρι» (γέλια). Μέσα σε μία εικοσαετία, έχω αξιωθεί να κάνω πάνω από 2.000 συνεντεύξεις με ορισμένες αξιόλογες προσωπικότητες, που άλλοι έχουν «φύγει» και άλλοι είναι εν ζωή, από τη Δόμνα Σαμίου και τον Μίκη Θεοδωράκη μέχρι τη Marianne Faithfull και τον Zbigniew Preisner, για να πιάσουμε και το εξωτερικό. Το βιβλίο το έβγαλα, γιατί ήταν πολλοί αυτοί που μου έγραφαν ότι θα ήθελαν να έχουν συγκεντρωμένες κάπου τις συνεντεύξεις μου. Επέλεξα 18 μόνο, λόγω χωρητικότητας, και τους τις χάρισα. Τόσο απλά. Το γεγονός καθ’ αυτό το αντιμετωπίζω όπως κάθε άνθρωπος που χαίρεται τη δουλειά του. Έχει τύχει να φύγω από συνέντευξη και να πετάω από χαρά, έχει τύχει όμως να βγαίνω έξω και να λέω «καλύτερα να μην τον/τη συναντούσα». Αυτό που μ' αρέσει ωστόσο είναι η έλλειψη στεγανών στις συνομιλίες μου με τα πρόσωπα. Το να έχω καταγράψει το λόγο καλλιτεχνών σαν της Αρλέτας, της Λένας Πλάτωνος ή του ποιητή Γιώργου Μαρκόπουλου και την άλλη στιγμή της Κατερίνας Στανίση, της Πίτσας Παπαδοπούλου και του Κώστα Καρουσάκη. Ο καθένας φέρει τις μνήμες του και την προσωπική του ιστορία μαζί με τη διαφορετικότητα του.
Μετά τα βραβευμένα ντοκιμαντέρ σου για τη Νταντωνάκη, τον Κούνδουρο, το «Κύτταρο» και τη Γώγου, ετοιμάζεις ένα νέο κινηματογραφικό πορτρέτο, της Μαρίζας Κωχ. Σε τι στάδιο βρίσκεσαι και πώς σκοπεύεις να κινηθείς σκηνοθετικά;
Βρίσκομαι σε καλό δρόμο, αν υποτεθεί πως το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μαρίζα Κωχ - Fata Morgana» εγκρίθηκε στην πρώτη φάση από το πρόγραμμα Covid «για την εθνική κινηματογραφία» από το ΕΚΚ. Με δυο λόγια, επιχορηγήθηκε το σενάριο, αλλά ακόμη δεν γνωρίζουμε αν θα περάσει στη δεύτερη φάση, αν γνωμοδοτήσει δηλαδή το ΥΠΠΟ ώστε να πραγματοποιηθεί και η ταινία. Παρόλα αυτά, εγώ την έχω την ταινία για την Κωχ έτοιμη μες το κεφάλι μου και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα την ήθελα κάπως αλλιώτικη, πιο αντισυμβατική. Σκεφτόμαστε διάφορα τρελά, όπως το να βάλω κάποιον να υποδυθεί τον Φασμπίντερ, ο οποίος θα αναζητά στο δικό μας γύρισμα τη Χάνα Σιγκούλα – παραπομπή στη γερμανική καταγωγή από τον πατέρα της Μαρίζας, αλλά και στη Σιγκούλα, που υπήρξε πρωταγωνίστρια στην «Ιστορία της Πιέρα» του Μάρκο Φερέρι. Και για όσους γνωρίζουν, βασικό μουσικό θέμα στην «Ιστορία της Πιέρα» ήταν το «Fata Morgana» της Κωχ σε ποίηση Καββαδία. Έκλεισα και την ηθοποιό Μαρία Καβογιάννη, η οποία θα υποδυθεί τη μάνα μου σε μία σκηνή που την θυμάμαι ολοζώντανη από μικρό παιδάκι: Η μάνα μου να κεντάει και στην ασπρόμαυρη τηλεόραση η Μαρίζα να τραγουδάει «Σ’ τό ’πα και σ’ τό ξαναλέω». Γι' αυτό σου λέω, αν καταφέρουμε να την κάνουμε αυτή την ταινία, θα ’ναι ένα πολύ πρωτότυπο πορτρέτο της Κωχ, όπως μάλλον δεν θα το περιμένει κανείς.
ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
Περιοδικό Μετρονόμος (τχ.75-76)
Αφιέρωμα στη Φλέρυ Νταντωνάκη
Επιμέλεια: Αντώνης Μποσκοΐτης
Artwork εξωφύλλου: Πέτρος Παράσχης
Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του Μετρονόμου με ένα πλούσιο αφιέρωμα στη Φλέρυ Νταντωνάκη. Το επιμελήθηκε ο Αντώνης Μποσκοΐτης, δημιουργός του ντοκιμαντέρ «Φλέρυ - Τρελή του φεγγαριού» (2001), ο οποίος ακόμη και σήμερα συνεχίζει να συγκεντρώνει οποιοδήποτε υλικό έχει σχέση με τη μούσα του Μεγάλου Ερωτικού. Μέρος του υλικού αυτού παρουσιάζεται στις σελίδες του τεύχους, και όπως σημειώνει ο ίδιος: «Το παραδίδω με τη λαχτάρα ενός αρθρογράφου που γράφει σαν να γυρίζει ακόμη ένα ντοκιμαντέρ».
Στο ίδιο τεύχος και ένα μικρό αφιέρωμα στον Μίλτο Σαχτούρη που είχε φροντίσει ο αγαπημένος φίλος και συνεργάτης του περιοδικού Λευτέρης Ξανθόπουλος (1945 - 2020) και μεταξύ των άλλων περιλαμβάνει το ανέκδοτο ποίημα «Ή Άνοιξη εφέτος» και μία ανέκδοτη επιστολή του Μίλτου Σαχτούρη στον Αλέκο Φασιάνο. Επίσης: Γιώργος Σταυριανός - «Απαγορευμένες περιοχές» του Νίκου Φωτόπουλου.
Στο αφιέρωμα διαβάζουμε: «Φλέρυ - Τρελή του φεγγαριού», Μουσικό οδοιπορικό, Η ιστορία του πρώτου δίσκου της Φλέρυς Νταντωνάκη. Είπαν για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Οι ανέκδοτες ηχογραφήσεις της Φλέρυς Νταντωνάκη σε υλικό του Μάνου Χατζιδάκι. Σταύρος Ξαρχάκος - Φλέρυ Νταντωνάκη. Όταν η Φλέρυ Νταντωνάκη τραγούδησε Νίκο Κυπουργό. Γιώργος Σταυριανός - Φλέρυ Νταντωνάκη. Η Φλέρυ Νταντωνάκη στον Μεγάλο Ερωτικό, του Αλέξη Λιόλη. To σπάνιο άλμπουμ της Φλέρυς Νταντωνάκη με τα τραγούδια του Γιώργου Ποταμιάνου από το 1973, του Φώντα Τρούσα.