Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Μία χρονιά τελείωσε, μία ακόμα κρίση συνεχίζεται. Δέκα άνθρωποι μιλούν για αυτήν και το αποτύπωμα που τους αφήνει. Άνθρωποι που βίωσαν (και βιώνουν) την πανδημία και τη διαχείρισή της με «σκληρό» αλλά και συνάμα αγωνιστικό τρόπο περιγράφουν στην «Εποχή» στιγμές από τις μέρες του χρόνου που φεύγει. Συναισθήματα, γεγονότα, σκέψεις, απόψεις, κουβέντες που θα μείνουν να μας θυμίζουν μια από τις πιο δύσκολες χρονιές του πλανήτη. Άνθρωποι της πρώτης γραμμής, άνθρωποι καθημερινοί που βρέθηκαν απέναντι σε πρωτόγνωρες καταστάσεις και στάθηκαν όρθιοι, προσπάθησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν για να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για όλες και όλους. Aς αγωνιστούμε μαζί τους ώστε το 2021 να έχει περισσότερη υγεία, ανθρωπιά και αλληλεγγύη.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΑΚΗΣ, φυλακισμένος στη Δ’ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού
Δεν ’φτάσαν τα Χριστούγεννα στη φυλακή εφέτος και δεν φταίνε οι ψηλοί μαντρότοιχοι ούτε τα «στολισμένα» με ξυράφια συρματοπλέγματα. Χριστούγεννα για μας είν’ η χαρά των άλλων, των δικών μας ανθρώπων κι αυτοί δεν γιόρτασαν... Δεν την γιορτάζεις τη συμφορά, τον πόνο, την απώλεια, «απλώθηκε» θανατικό σε τούτες τις γιορτές... Δεν περίσσεψε η χαρά για να γευτούμε και εμείς λίγη απ’ αυτή. Εξαιτίας του ιού, δεν είδαμε και δεν γευτήκαμε τους δικούς μας ανθρώπους, δεν δοκιμάσαμε τα σπιτικά μελομακάρονα και κουραμπιέδες, που με τόση αγάπη έφτιαξαν αυτοί που μας νοιάζονται και μας αγαπούν! Ήταν από τις πιο στενάχωρες και μοναχικές γιορτές της ζωής μας, τι να σου κάνει μία φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής; Πώς να χορτάσεις της ψυχής τα νηστικά με λίγες λέξεις, όση αγάπη και να μεταφέρουν... Πόσα χιλιάδες «σ' αγαπώ» και «κουράγιο» χρειάζονται για να αντέξεις εννέα - δέκα μήνες καραντίνα; Δύσκολη κατάσταση στη διαχείρισή της και όχι τόσο για εμάς, όσο για τους εκτός των τειχών που μας νοιάζονται! Η δική τους θλίψη και ματαίωση είναι που βαραίνει παραπάνω τα δεσμά μας... Μεσ’ στη διπλή μας απομόνωση (φυλακή και καραντίνα) παρηγοριά αποτελεί το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι που με αγάπη και αλληλεγγύη στρώνουμε, προσπαθώντας να ξορκίσουμε τις μαύρες σκέψεις!
Ας πάψουν επιτέλους οι «αθώοι» να δαιμονοποιούν τις ελάχιστες ανθρώπινες στιγμές των «κολασμένων»...
ΚΩΣΤΑΣ, εργαζόμενος σε εταιρεία κούριερ
Ως εργαζόμενος, οδηγός δικύκλου για 23 συνεχόμενα έτη, μπορώ να πω ότι αυτό που βίωσα το 2020 στον κλάδο μας ήταν κάτι περισσότερο από πρωτόγνωρο. Κλήθηκα και εγώ, όπως όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτό τον κλάδο, να σηκώσω ένα βάρος δυσανάλογο και δυσβάσταχτο, αν λάβουμε υπόψη τις σοβαρές ελλείψεις μέσων και μέτρων για την προστασία μας. Το πρώτο κύμα της πανδημίας, σε συνδυασμό με την εορταστική περίοδο της δεύτερης καραντίνας, αύξησε τον όγκο της δουλειάς σε δυσθεώρητα ύψη, με αποτέλεσμα να γίνουμε αποδέκτες σωματικής κόπωσης και ψυχολογικής πίεσης. Μια πίεση που προήλθε, όχι μόνο από τον διπλασιασμό παραδόσεων και παραλαβών ταχυδρομικών αντικειμένων, αλλά και από τον συνδυασμό έλλειψης μόνιμων προσλήψεων - άσχημων καιρικών συνθηκών - έντονης συμπεριφοράς αρκετών πελατών (ευτυχώς όχι όλων). Τώρα, καθώς αφήνουμε πίσω μια χρονιά που μας ταλαιπώρησε αρκετά, περιμένουμε να περάσει αυτή η περίοδος δοκιμασίας για όλους τους συνανθρώπους μας, αναμένοντας να δεχτούμε έστω κι ένα ελάχιστο «ευχαριστώ». Σαν εργαζόμενος στον κλάδο, έχω αποδεχτεί τη σημαντική ευθύνη του επαγγέλματος μου, της σύνδεσης του παρόχου με τον καταναλωτή σε καιρό πανδημίας, και όχι μόνο. Αιτούμαι ενός «ευχαριστώ» όχι γιατί κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά γιατί υπερβάλλουμε εαυτόν σε αντίξοες συνθήκες, ρισκάροντας τη ζωή μας καθημερινά πάνω σε δύο ρόδες. Ένα «ευχαριστώ» έτσι ώστε να αναγνωριστεί επιτέλους το επάγγελμα μας ως ένα από τα σημαντικά επαγγέλματα. Καλή χρονιά!
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΔΩΝΑ, παθολόγος-εντατικολόγος, γιατρός Covid στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης
Ας μιλήσουμε λοιπόν για την Ευθύνη… Αυτό που κινητοποίησε εμάς τους υγειονομικούς ήταν η ευθύνη απέναντι στον Άλλον. Γι’ αυτό ενημερωνόμασταν συνεχώς για τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα, εφεύραμε πατέντες για τις προεκτάσεις οξυγόνου σε θαλάμους υπερπλήρεις, εργαστήκαμε πέραν του ωραρίου μας σε συνθήκες πολεμικές, αναπληρώσαμε συναδέλφους που αδυνατούσαν ή δεν δέχτηκαν να εργαστούν στα Covid. Αναλάβαμε την ευθύνη ως γιατροί βάρδιας να δίνουμε γρήγορα εξιτήρια ώστε να γίνουν νέες εισαγωγές – κι ας παρακαλούσε μια μετανάστρια να μείνει μέχρι να αρνητικοποιηθεί γιατί αλλιώς δεν θα την δέχονταν εκεί που εργαζόταν. Αναλάβαμε την ευθύνη μπροστά στην αγωνία να έχουμε δύο αρρώστους προς διασωλήνωση, αλλά μόνο ένα κρεβάτι ΜΕΘ κι αυτό σε άλλο νομό. Όπως ανέλαβε και την ευθύνη η καθαρίστρια που εργαζόταν 6.30- 2.30 καθημερινά με 400 ευρώ το μήνα σε ιδιωτικό συνεργείο. Και την ανέλαβε και η νοσηλεύτρια του πρωί- νύχτα, 7-3 και μετά πάλι 11-7, με 40 ασθενείς, δουλεύοντας χωρίς ρεπό. Κι επειδή κανείς άλλος δεν το κάνει, ας το κάνουμε εμείς που αναλάβαμε την ευθύνη: Ζητάμε συγνώμη που δεν καταφέραμε να σώσουμε όσους πιθανόν θα σώζονταν εάν και κάποιοι άλλοι είχαν αναλάβει τη δική τους Ευθύνη. Εάν δεν είχαν στερήσει από την κοινωνία, αυτήν την τρομερή περίοδο, υγειονομικούς, προσωπικό, πόρους που εάν υπήρχαν, τώρα δεν θα μιλούσαμε για τόσους νεκρούς. Μετά από τόσους θανάτους κάτι από τη δική μας ύπαρξη έχει κλυδωνιστεί. Αυτό είναι και δικό μας πένθος.
ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΙΔΟΥ, αναπληρώτρια συντονίστρια προσφυγικού τμήματος
Φτάσαμε στο τέλος του δύσκολου αυτού χρόνου, του χρόνου που μάγκωσε τις ψυχές μας. Στο διάστημα από τα μέσα Φλεβάρη και μετά αναγκαστήκαμε να ζούμε σε μια νέα πραγματικότητα σε όλο τον κόσμο. Λόγω της υγειονομικής κρίσης άλλαξε η καθημερινότητα μας. Καραντίνα, κρούσματα, απαγόρευση κυκλοφορίας, ευπαθείς ομάδες, ατομική-συλλογική ευθύνη, λέξεις που κάποιοι από εμάς, σχεδόν όλοι, δεν τις είχαμε ακούσει. Σε αυτές τις δύσκολες εποχές κληθήκαμε ως προσφυγικό τμήμα να αντιμετωπίσουμε και στα καμπ συνθήκες χωρίς γιατρούς και υγειονομικούς, χωρίς φάρμακα, γάντια κ.λπ. Οι άνθρωποι στοιβαγμένοι όλοι μαζί. Αφού άρχισε να γίνεται έντονη η κατάσταση, δημιουργήθηκαν ειδικοί χώροι για ασθενείς Covid. Επισκεφτήκαμε από Μάρτιο ως Οκτώβριο το Κλειδί Σερρών, την νέα Καβάλα, το Βαγιοχώρι, τα Διαβατά, τη Βόλβη. Είδαμε τις ανάγκες που υπήρχαν, δημιουργήσαμε βιβλιοθήκες, δώσαμε ρούχα, παπούτσια, σχολικά ειδή κ.λπ. Στην πόλη τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Λόγω της απόφασης του υπουργείου για exit, πολλοί προσφυγές με τις οικογένειες τους βρεθήκαν στο δρόμο. Όλους αυτούς αλλά και όσους βρεθήκαν σε ανεργία λόγω της καραντίνας τους στηρίξαμε και συνεχίζουμε με διανομή τροφίμων, ρούχων με τη δημιουργία κουζίνας αλληλεγγύης. Δημιουργήσαμε δίκτυο αλληλεγγύης με άλλες δομές, το one to one και μαζί με την ΑγΟ στηρίζουμε όλους τους ανθρώπους που η κρίση αυτή τους οδήγησε σε ένδεια. Συνεχίζουμε. Η αλληλεγγύη είναι η αντίστασή μας.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Cine «Μικρόκοσμος»
Βρισκόμαστε σε απόλυτη αδράνεια από τις 12 Μαρτίου με μόνη εξαίρεση τους θερινούς κινηματογράφους που κι αυτοί είχαν 60% πτώση. Η κινηματογραφική ζωή σταμάτησε στο τελευταίο Φεστιβάλ του Βερολίνου, στο τέλος Φεβρουαρίου του 2020. Από τότε οι κινηματογράφοι είναι ουσιαστικά διαρκώς κλειστοί, δεν μπορούν να γίνουν γυρίσματα, δεν γίνονται ενώπιον κοινού τα μεγάλα Φεστιβάλ, οι έτοιμες ταινίες μεγάλων εμπορικών προσδοκιών αναβάλλουν ξανά και ξανά τις πρεμιέρες τους, ενώ εσχάτως βγαίνουν μέσα από τις πλατφόρμες (Netflix, HBOmax, Amazon) δίχως να περάσουν από τον φυσικό τους χώρο, τις αίθουσες. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό τοπίο κι ενώ, σχεδόν παντού στην Ευρώπη, οι πολιτειακοί θεσμοί έχουν ήδη επιδοτήσει και συνεχίζουν να ενισχύουν με πραγματικό χρήμα όλες τις εμπλεκόμενες στον κινηματογράφο επιχειρήσεις, στην Ελλάδα έχουμε μόνο ανακοινώσεις και υποσχέσεις. Η μοναδική μέχρι στιγμής «βοήθεια» είναι το ημιδάνειο της «επιστρεπτέας». Η επόμενη μέρα, χωρίς όχι μόνο τον κορονοϊό, αλλά και χωρίς το φόβο του συγχρωτισμού σε κλειστούς χώρους θα αργήσει. Βρισκόμαστε –κι εγώ μαζί– κυριολεκτικά στον αέρα. Το άμεσο μέλλον θα είναι κόλαση συσσωρευμένων χρεών για όσους καταφέρουν να επαναδραστηριοποιηθούν και οι κλυδωνισμοί είναι τέτοιας έντασης, που ήδη έχουν αναστείλει λειτουργία απολύοντας χιλιάδες ανθρώπους μερικές από τις μεγαλύτερες αλυσίδες κινηματογραφικών αιθουσών παγκοσμίως.
Παρόλα αυτά, εν τέλει η κινηματογραφική αίθουσα θα αναγεννηθεί, ως το ενυδρείο και ο φυσικός χώρος της παραστατικής αυτής τέχνης, αλλάζοντας πιθανώς ελαφρά τη μορφή της.
Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
ΓΙΑΝΝΗΣ, εργαζόμενος στα ναυπηγεία Ελευσίνας
Η πανδημία χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την καθυστέρηση της ολοκλήρωσης της μεταβίβασης του ναυπηγείου, που έχει ως αποτέλεσμα να μην έχουμε ακόμα πληρωθεί τα δεδουλευμένα χρόνων, που μας οφείλονται από την προηγούμενη διοίκηση. Από τον Ιούλιο, η κυβέρνηση μας δίνει προθεσμίες που λήγουν χωρίς να ολοκληρώνεται η διαδικασία. Το 70% του μισθού μας το δίνει το πολεμικό ναυτικό και το υπόλοιπο 30% πάει για τα χρωστούμενα. Ούτε δώρο Χριστουγέννων. Είμαστε εγκλωβισμένοι. Περιμένουμε μια ανάσα, συνταξιούχοι περιμένουν να φύγουν, άλλοι περιμένουν να ξεχρεώσουν με τα οφειλόμενα. Έχουμε ζήσει φοβερές εμπειρίες όλα αυτά τα χρόνια λόγω της απληρωσιάς: απεργίες πείνας, απόπειρες αυτοκτονίας.
Να ξέρετε ότι στα περισσότερα εργοστάσια δεν υπάρχουν μέτρα υγιεινής. Σε καμία φάση της πανδημίας ούτε τώρα. Ούτε καν θερμομέτρηση ή αντισηπτικά όταν μπαίνουμε στη δουλειά. Μόνη εξαίρεση ένα κλιμάκιο του ΕΟΔΥ που ήρθε την περασμένη εβδομάδα και έκανε 100 rapid test. Τρέμουμε μην υπάρξει κρούσμα και κλείσει το εργοστάσιο. Είμαστε εξακόσιοι εργαζόμενοι, αν υπάρξει ένα κρούσμα και μπούμε σε αναστολή, τελειώσαμε.
Το τοπικό λοκντάουν έδωσε τη χαριστική βολή στην οικονομία του Θριάσιου πεδίου. Εμείς, μένουμε στο ενοίκιο. Η σύζυγός μου είναι σε αναστολή και εγώ δουλεύω δεύτερη δουλειά για να τα βγάλουμε πέρα. Τις μέρες του λοκντάουν όμως δεν μπορώ να πάω στην άλλη δουλειά.
ΓΙΑΝΝΗΣ, εργαζόμενος σε σούπερ-μάρκετ στη Ρόδο
Όλο αυτό το διάστημα υπάρχει μεγάλη κούραση η οποία με τη δουλειά που προέκυψε το διάστημα των εορτών μεγάλωσε. Κόπηκαν ρεπό για τρεις εβδομάδες προκειμένου να ανταπεξέλθει το μαγαζί στον όγκο δουλειάς. Ναι, μέσα στην πανδημία! Ο κόσμος δεν είχε πού να πάει και ερχόταν στο σούπερ-μάρκετ. Πιο πριν τρεις συνάδελφοί μου είχαν διαγνωστεί θετικοί, ήταν σχεδόν αναπόφευκτο. Εξεταστήκαμε άπαντες, με έξοδα της εταιρείας, ήμασταν από τους τυχερούς, ευτυχώς άλλο κρούσμα δεν βρέθηκε. Υπάρχει κόσμος που αδιαφορεί, που έρχεται ακόμα στο μαγαζί χωρίς μάσκα, που δεν τηρεί τις αποστάσεις. Η κατάσταση μέσα στο κατάστημα τις τελευταίες ημέρες μόνο εποχή κορονοϊού δεν θύμιζε. Βλέπαμε από μακριά μόνο κεφάλια στους διαδρόμους. Ηταν θλιβερό το θέαμα.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η έλλειψη σεβασμού απέναντί μας. Κάποιοι μας θεωρούν δεδομένους και απολύτως αναλώσιμους. Ειδικά οι πιο μεγάλοι σε ηλικία δεν δείχνουν κανένα σεβασμό, αν όχι σε μας, τουλάχιστον στην κούρασή μας. Και μιλάμε για ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων. Θα το ξαναπώ, είμαστε κουρασμένοι, σωματικά και πνευματικά. Καθίσαμε δύο ημέρες, τα Χριστούγεννα και την επόμενη, όμως ήταν απελπιστικά λίγες για ξεκούραση. Ριχτήκαμε ξανά στη μάχη. Δουλεύουμε πολύ αυτούς τους τελευταίους εννιά μήνες, περισσότερο από πριν. Και το κάνουμε αναλαμβάνοντας και ρίσκα που αφορούν την υγεία μας. Καλό θα ήταν να μην το ξεχνά αυτό ο κόσμος.
ΑΝΝΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο Δράμας
Το δεύτερο κύμα της πανδημίας δοκίμασε, στην κυριολεξία, τις ψυχικές και τις σωματικές μας αντοχές. Το νοσοκομείο της Δράμας, χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι συμβαίνει στα περισσότερα νοσοκομεία της χώρας, δεν προλάβαινε να δέχεται ασθενείς. Η αγωνία των ανθρώπων, που είχαν ήδη ασθενήσει ή που είχαν έρθει σε επαφή με κρούσμα, ήταν έκδηλη. Γιατροί και νοσηλευτές/ριες μέναμε στο νοσοκομείο πολύ περισσότερο από τη βάρδιά μας προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες. Σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες –με το νοσοκομείο να γεμίζει ασφυκτικά από ανθρώπους που έπρεπε να είναι απομονωμένοι χωρίς επαφή με τους δικούς τους, με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να είναι απελπιστικά λιγότεροι απ’ όσο οι ανάγκες απαιτούσαν– είναι αναμενόμενο κάποια στιγμή να «γονατίζεις». Τόσο από τη σωματική κούραση όσο και από την καθημερινή ψυχολογική πίεση.
Η επιστροφή στο σπίτι, και η ανάγκη να προστατεύσεις τους δικούς σου ανθρώπους, επέτειναν το άγχος. Ακόμα και τα ρούχα που φορούσα έπρεπε σε καθημερινή βάση να τα αλλάζω σε χωριστό χώρο στο σπίτι και να τα πλένω κάθε μέρα ξεχωριστά. Όμως ο φόβος ήταν και είναι πάντα εκεί: ο φόβος να μην ασθενήσεις, να μην κολλήσει η οικογένειά σου, ο περιορισμός στο σπίτι για να μην κολλήσεις τον ιό από αλλού και τον μεταφέρεις στο νοσοκομείο.
Ωστόσο, είμαι/είμαστε εδώ όλες και όλοι: νοσηλευτές/ριες, γιατροί για να συνεχίσουμε την προσπάθεια. Μέχρι να εξαφανιστεί ο κίνδυνος, μέχρι να γυρίσουν όλοι και όλες υγιείς στα σπίτια τους.
ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΤΟΥΡΟΥ, εκπαιδευτικός, 132 Δημ. Σχ. Αθηνών
Τα άμεσα αποτελέσματα του κλεισίματος των σχολείων πολλά. Διακόπηκαν τα σχολικά γεύματα με αποτέλεσμα να βρεθούν πολλές οικογένειες εκτός οικογενειακού προγραμματισμού. Τα μισά παιδιά του σχολείου μας δεν συμμετείχαν στην τηλεκπαίδευση. Πολλές οικογένειες είχαν ένα μοναδικό τηλέφωνο διαθέσιμο και τα παιδιά έμπαιναν εναλλάξ στα τηλεμαθήματα. Παράλληλα, τα παιδιά που ξεκίνησαν την πρώτη δημοτικού δεν είχαν ολοκληρώσει την εκπαίδευση του νηπιαγωγείου, λόγω της προηγούμενης καραντίνας. Το έλλειμμα φάνηκε από την αρχή της σχολικής χρονιάς στις δεξιότητες γραφής και συμπεριφοράς. Δύο μήνες μετά τη φοίτηση τους στην πρώτη δημοτικού κλήθηκαν να καθίσουν μπροστά στις οθόνες και να διαχειριστούν πλήθος πληροφοριών και λειτουργιών αδιανόητες για πρωτάκια. Οι γονείς και κηδεμόνες της τάξης επισήμαναν ότι το ωράριο 2:10 - 5:20 ήταν ακατάλληλο, ο χρόνος μπροστά στην οθόνη υπερβολικός, η παρουσία των γονιών στα τηλεμαθήματα απαραίτητη και ότι έπρεπε να επαναλάβουν οι ίδιοι τα μαθήματα στα παιδιά τους. Διαπίστωσαν επίσης ότι οι συνεχείς αποσυνδέσεις από το σύστημα δημιουργούσαν στα παιδιά συναισθήματα ματαίωσης.
Σ’ αυτή τη δύσκολη συνθήκη κάναμε πολύ παραπάνω από αυτά όριζε η τυπική μας υποχρέωση, ο χρόνος εργασίας μας αυξήθηκε κατά πολύ για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες των παιδιών μας. Το αποτέλεσμα αμφίβολο. Ότι μάθημα έγινε πρέπει να ξαναδουλευτεί μέσα στις τάξεις. Οπωσδήποτε χρειάζεται να συζητήσουμε πως θα γίνει η επιστροφή στα σχολεία μας, με πόσα παιδιά, με τι ωράριο, με τι συνθήκες κι απαραίτητα με μείωση ύλης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΕΣ, ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου
Είναι πολύ δύσκολη εποχή για εμάς τους ποδοσφαιριστές της Γ’ εθνικής, αλλά και συνολικά για την κοινωνία. Φυσικά δεν σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Μας στεναχωρεί που δεν έχουν παρθεί τα απαραίτητα μέτρα, αν και φαινόταν από την πρώτη καραντίνα τι θα συμβεί καθώς δεν υπήρχε εμβόλιο. Έπρεπε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι. Το σημαντικότερο για εμάς τους ποδοσφαιριστές της Γ’ εθνικής είναι ότι αντιμετωπίζουμε το πρωτάθλημα ως επαγγελματίες, αλλά είμαστε ερασιτέχνες, χωρίς συμβόλαια και κατοχυρωμένες αμοιβές. Είμαστε αβοήθητοι. Και όμως το πρωτάθλημα άρχισε κανονικά, παίξαμε τρεις αγωνιστικές χωρίς κανένα κρούσμα και μετά ήρθε η καραντίνα. Και από τότε τίποτα. Κανείς δεν μας ενημερώνει. Μας λένε ότι θα αρχίσουμε όταν θα μειωθούν τα κρούσματα. Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας προγραμματισμός. Οι παίκτες δεν είναι μηχανές να «ξεκινήσουν» από τη μια μέρα στην άλλη. Ποδοσφαιριστές, προπονητές, προσωπικό δεν έχουμε πάρει καμία ενίσχυση. Μια σκέψη μου είναι τα όποια χρήματα μπορεί να δοθούν για ενίσχυση των ομάδων, να δοθούν για τεστ. Να πηγαίνουν οι ομάδες, οργανωμένα, σε δημόσια νοσοκομεία να κάνουν τεστ και επιτέλους να αρχίσει και πάλι η αγωνιστική δράση. Ο αθλητισμός είναι υγεία και με σωστά υγειονομικά πρωτόκολλα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της κοινωνίας.