Όλη τη νύχτα ονειρευότανε πως είχε χάσει το ένα του παπούτσι. Όλη τη νύχτα τό ’ψαχνε. Και δεν τό ’βρισκε. Έχασκε το άλλο μπροστά στα μάτια του, πλάι στο κρεβάτι του, αυτό που τού ’χε απομείνει.
Με τη γλώσσα έξω κρεμασμένη, διπλή στο μέγεθος, και το κορδόνι μακρουλό σα φίδι.
Το πρωί σηκώθηκε νωρίς, πλύθηκε, ντύθηκε βιαστικά, μπήκε στ’ αμάξι και σε δύο ώρες έφτασε στο σπίτι της. Πήρε το ασανσέρ, ανέβηκε στον πέμπτο όροφο και χτύπησε το κουδούνι.
Του άνοιξε, σχεδόν ημίγυμνη. Μεγάλωσαν οι κόρες των ματιών της.
-Εσύ εδώ; Τι θες;
-Δεν μπορώ χωρίς εσένα.
-Τρελάθηκες, πέρασαν οκτώ χρόνια.
Πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα πλησίασε αποφασιστικά και μια άλλη γυναίκα, ημίγυμνη κι αυτή.
«Τί τρέχει; Ποιος είναι πάλι ετούτος;» ζήτησε να μάθει καθώς στοιχίστηκε πλάι της και τον κοίταζε άγρια.
Έδειχναν όμοια και οι δυο τους στο ύψος, μόνο που η άλλη θά ’ταν ως και είκοσι χρόνια μεγαλύτερή της, μπορεί και ν’ άγγιζε τα εξήντα.
«Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου λέει», της απάντησε χωρίς να γυρίσει προς το μέρος της κι εξακολουθούσε να τον κοιτάζει με τα μάτια ορθάνοιχτα.
«Ούτε τον γνωρίζω. Δεν ξέρω ποιος είναι», συμπλήρωσε.
Η άλλη, η ηλικιωμένη και εχθρική γυναίκα, έσπρωξε τότε με δύναμη την πόρτα στα μούτρα του.
Πρόλαβε να χώσει το πόδι ανάμεσα και να την εμποδίσει να κλείσει.
Η Φωτεινή ήταν όμως που τού ’δωσε δυνατό σπρώξιμο στο στήθος και τον πέταξε έξω απ’ το δωμάτιο.
Έμεινε μέσα το παπούτσι του.
Κουτσαίνοντας κατέβηκε ένα προς ένα τα σκαλοπάτια των πέντε ορόφων της πολυκατοικίας.