Τα γεγονότα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στις 6 Ιανουαρίου έχουν πολλαπλή σημασία. Ένα από τα σημαντικότερα συμπεράσματα είναι αυτό το οποίο παραδέχτηκε ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζο Μπάιντεν. Οι δημοκρατίες είναι εύθραυστες. Ακόμα και αν έχουμε συνηθίσει ιστορικά οι περισσότερες δημοκρατίες να είναι εύθραυστες ακριβώς λόγω των Ηνωμένων Πολιτειών και της εξωτερικής τους πολιτικής, το συμπέρασμα είναι σωστό. Οι εύθραυστες δημοκρατίες στην περίοδο της πανδημίας ακροβατούν. Και κάθε μία κωδικοποιεί την πτώση της με τον δικό της τρόπο.
Έστω για λίγο, τα γεγονότα στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον μας έκαναν να ξεχαστούμε από όσα συνέβησαν την ίδια ημέρα στην χώρα μας. Τον μαζικό εκκλησιασμό και τα φαινόμενα συνωστισμού σε ολόκληρη την επικράτεια, την περιφρόνηση της εκκλησίας απέναντι στις προτροπές (για να περιγράψουμε την τουλάχιστον χλιαρή στάση) της κυβέρνησης. Τα αποτελέσματα αυτής της στάσης θα τα ζήσουμε στο πετσί μας τις προσεχείς μέρες. Και οι υπεύθυνοι θα είναι πολλοί. Η εκκλησία είναι ένα από τα σημαντικότερα κέντρα εξουσίας σε αυτή τη χώρα. Αυτό είναι θλιβερό και δεδομένο. Το γεγονός όμως πως δεν μπορεί να προσαρμόσει την επιρροή της και την άσκηση της σε δεδομένα απλώς την περιγράφουν ως έναν βαθιά προβληματικό θεσμό ακόμα και επικίνδυνο ανάλογα με τη συγκυρία. Αλλά το πρωτεύον, ακόμα και σε ακραίες συγκυρίες σαν αυτή, δεν είναι η στάση της εκκλησίας αλλά η στάση του κράτους απέναντί της.
Το θέμα δεν είναι γιατί η κυβέρνηση δεν απαγόρευσε τις εκδηλώσεις. Η κουλτούρα των απαγορεύσεων δεν μπορεί να είναι κομμάτι της αριστεράς ούτε κομμάτι της πολιτικής της κριτικής απέναντι σε μια αυταρχική κυβέρνηση. Το θέμα είναι πως εξαιρώντας την εκκλησία και τους πιστούς της από τις γενικές απαγορεύσεις ουσιαστικά περιέγραψε τις απαγορεύσεις αυτές ως επιλεκτικές. Ως απαγορεύσεις σε αυτούς που δεν αντιλαμβάνεται ως εκλογικό της ακροατήριο. Στους νέους, τους αριστερούς, τις φεμινίστριες, ή οποιονδήποτε αποφασίζει να συλλάβει ή να σαπίσει στο ξύλο ανάλογα με τη συγκυρία. Ακόμα και αν αυτό μετατρέψει μια ολόκληρη πόλη (όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης παραδέχτηκε για τη γιορτή του αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη) σε προθάλαμο ΜΕΘ, ή μια ολόκληρη χώρα σε νεκροταφείο.
Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην εκκλησία στην πραγματικότητα είναι συνέχεια της στάσης της απέναντι στα ΜΜΕ. Σε μια συγκυρία γενικευμένου αποκλεισμού εξαιρεί την εκκλησία από τον αποκλεισμό αυτό ζητώντας την εύνοιά της. Και ταυτόχρονα σε μια συγκυρία γενικευμένης οικονομικής δυσπραγίας προσφέρει για δεύτερη φορά πλουσιοπάροχα ζεστό χρήμα στα μέσα ενημέρωσης εξαγοράζοντας την υποστήριξή τους. Είναι οι όροι της δημιουργίας ενός καθεστώτος που παρακάμπτει τη δημοκρατία στο όνομα της ασφάλειας, με μοναδικό στόχο τη δική του εγκαθίδρυση και συνέχεια. Είναι οι όροι της μετατροπής μιας κοινωνίας πολιτών σε κοινωνία φίλων και εχθρών του καθεστώτος. Οι φίλοι θα εξαιρεθούν, θα χρηματοδοτηθούν, θα εμβολιαστούν πριν από όλους. Οι εχθροί θα μείνουν έγκλειστοι, άνεργοι και μακριά από την περίθαλψη, τα εμβόλια, ή τα φάρμακα μόνο για λίγους που το καθεστώς εξασφαλίζει στους φίλους του.
Υπό αυτό το καθεστώς η αντιπολίτευση έχει τελειώσει. Όχι η συγκεκριμένη αντιπολίτευση αλλά η κάθε αντιπολίτευση. Αποκλεισμένη από τα μέσα ενημέρωση με κώδικα ομερτά, αποκλεισμένη από τους δρόμους λόγω υγειονομικής επιτήρησης, με όλους τους άλλους θεσμούς να ταυτίζονται με το καθεστώς. Ταυτόχρονα, αντικυβερνητικοί λογαριασμοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πέφτουν ή δέχονται πιέσεις, βουλευτές παρενοχλούνται από την αστυνομία ή αίρεται η βουλευτική τους ασυλία επειδή είπαν κάτι δυσάρεστο για το καθεστώς από το βήμα της βουλής.
Η ύπαρξή της αντιπολίτευσης είναι μια πρόφαση. Τέτοια ώστε να μην χρειαστεί το καθεστώς να απολογηθεί για την ανυπαρξία της. Δεν είναι απαγόρευση. Είναι επιβεβλημένη απουσία με δημοκρατικό μανδύα. Κάθε εύθραυστη δημοκρατία έχει τον δικό της τρόπο να πέφτει. Το καθεστώς Μητσοτάκη είναι η δική μας πτώση. Από μια εύθραυστη δημοκρατία σε ένα δημοκρατικοφανές καθεστώς ανελευθερίας, κομπίνας και λούμπεν αριστείας.